میثم نصیری در گفت‌وگو با خبرنگار ورزشی خبرگزاری فارس، در خصوص خداحافظی از دنیای قهرمانی در مسابقات جام تختی اظهارداشت: می‌خواستم در مسابقات انتخابی المپیک سال گذشته از دنیای قهرمانی خداحافظی کنم اما شرایط طوری بود که مربی نداشتم البته در مسابقات جام تختی هم همین طور بود. من دوست نداشتم تنها باشم.

آزادکار کشورمان در وزن ۶۵ کیلوگرم، افزود: زمانی که می‌خواستم راهی فینال شوم با تمام احترامی که قائل هستم، فکر نمی‌کردم مقابل حاجی‌پور شکست بخورم. من قبلا مقابل او برده بودم اما در جام تختی باختم. من از نظر ذهنی خسته شده بودم، کم لطفی‌های هم صورت گرفت. امیدوارم مردم را حلال و درک کنند و قضاوت نکنند که ما بی غیرت بودیم.

دارنده مدال طلای کشتی آسیا درباره حضور در بازی‌های المپیک ریو، خاطرنشان کرد: در این بازی‌ها ۱۶ کشتی گیر بودند که ۱۰- ۱۱ نفر مدال جهانی داشتند. من قبلا با همه کشتی گرفته و برده بودم اما در المپیک شرایطی پیش آمد که نشد. از دوره جوانان که به کشتی آمدم به خاطر شهرمان شرایط ناسازگار بود اما خدا را شکر می‌کنم که همه چیز تمام شد، هرچند به هدفی که می‌خواستم نرسیدم.

دارنده مدال طلای بازی‌های کشورهای اسلامی در ادامه صحبت هایش درباره احساسش از خداحافظی از دنیای قهرمانی، گفت: خیلی‌ها از این موضوع ناراحت هستند اما من سبک و انگار از زندان آزاد شدم. فکر می‌کنم دلم تنگ می‌شود اما وقتی یاد بدبختی‌ها و سختی‌ها می‌افتم فکر می‌کنم که راحت شدم. من بدون مربی آمدم و امیدوار بودم بهترین نتایج رقم بخورد. قضاوت را به اهالی کشتی می‌سپارم، آنها می‌دانند ما چه بدبختی‌هایی کشیدیم. خیلی ها به خاطر این موضوع گذاشتند و رفتند. تا وقتی کشتی قانونمند نشود نمی‌توان انتظار نتیجه خوب را داشت.

کشتی‌گیر سابق کشورمان خاطرنشان کرد: من در سال ۲۰۱۲ در مسابقات جام تختی اول شدم اما برای مسابقات جام جهانی با کو مرا نبردند. در سال ۲۰۱۳ و ۲۰۱۴ در همه انتخابی‌های اول شدم باز هم مرا جایی نبردند. به نظر من اول فدراسیون باید قانون بگذارد و فرقی نمی‌کند کشتی‌گیر ۱۵ سال دارد یا ۴۰ سال. وقتی فرایند انتخاب مشخص شود. آنها می‌گفتند انتخابی بعد از کسی که خوش‌شان نمی‌آمد، او را نمی‌بردند. من در سال ۲۰۱۴ برای انتخابی بازی‌های آسیایی اول شدم اما نه آنجا نه جام جهانی مرا نبردند.

نصیری افزود: شاید از بین ۵ نفری که خیلی زحمت کشیدند اول نباشم اما نفر دوم هستم. من از زنجان به کشتی آمدم، وقتی می‌گفتم می‌خواهم کشتی بگیرم خیلی‌ها می خندیدند چرا که ورزشکارانی از مازندران بودند که چند نفر قهرمان پشت سر آنها قرار داشتند. من خیلی سختی کشیدم، از همه چیز گذشتم، مدال جهانی نگرفتم اما بزرگترین افتخارم این است در طول ۱۵ سال زمانی که کشتی گرفتم کسی را پیدا نمی‌کنید که حق او را خورده باشم.

انتهای پیام/