خبرگزاری مهر - گروه استان‌ها: محمد لطیف کار* شاعر گرانمایه احمدرضا احمدی به درستی گفته است: «هنوز کسی راز باغ سنگی و پیرمرد را نمی‌داند». او در متن فیلم «پیرمرد و باغ سنگی‌اش» می‌خواند: «در باغ سنگی چون همیشه باد می‌وزد. روز؛ سنگ، شب؛ سنگ، هفته؛ سنگ، ماه؛ سنگ، سال؛ سنگ. اینک باغ؛ تنها، اینک پیرمرد؛ تنها … اما هنوز کسی راز باغ سنگی و پیرمرد را نمی‌داند».

اما به گمان من، این بدان معنا نیست که هر تلاشی برای درک این باغ و انگیزه درویش‌خان مردود است، و به جایی نمی‌رسد. البته مهم‌تر از آن، باید کاری کنیم که این سوژه به مرور از بین نرود.

استاد مرتضی فرهادی دو سال پیش در فصل‌نامه جنگ هنر مس هشدار داد: باغ سنگی هرچه باشد و به هر دلیلی که این اثر خلق شده باشد، اکنون بخشی از میراث فرهنگی سیرجان و ایرانیان و حتی بشریت است… از آن‌جا که مصالح باغ سنگی در فضای آزاد و در زیر تأثیرات آفتاب و باد و باران قرار دارد، مانند هر اثر هنری دیگری و بیشتر از آن‌ها در معرض خطر نابودی است.

به‌گمان من شاه‌بیت همه حرف‌هایی که درباره این باغ زده می‌شود این است که این باغ در معرض نابودی است و از سویی، به‌دلیل پاره‌ای تغییرات احتمالاً دل‌سوزانه، به مرور این باغ دارد از نمونه اصلی و اولیه‌اش تهی می‌شود.

حال آن‌که این باغ سنگی اگر قرار است با راز و رمزهایش همچنان مورد توجه گردشگران و اهل نظر باقی بماند، باید مراقب باشیم اثر دست و اندیشه‌های خالق آن، یعنی درویش‌خان اسفندیاری همچنان برقرار بماند.

مسلماً این باغ هم مثل هر بنای تاریخی دیگر، به مرمت هم نیاز دارد، و همین، مایه نگرانی است. به بیان دیگر، اگر واقعاً به بقای این باغ می‌اندیشیم، مرمت آن باید توسط افراد آگاه و خبره انجام شود، و با هیچ بهانه‌ای مشمول تغییر خودخواسته احدی نگردد.

درویش‌خان که حالا نامش شهرت جهانی دارد، در هیجدهم فروردین‌ماه سال هزار و سیصد و هشتاد و شش، در سن نود سالگی درگذشت. روحش شاد.

فعال رسانه‌ای استان کرمان