رضا اسماعیلی، شاعر در گفت‌وگو با خبرنگار حوزه ادبیات گروه فرهنگی باشگاه خبرنگاران جوان، درباره تاثیر قرآن در شعر شاعران گفت: قرآن کتابی است که از دیرباز یعنی از زمان رودکی تا امروز الهام بخش شاعران بود. همه شاعران متاثر از آیات قرآنی بوده اند. آن‌ها برداشت هایشان را به دو صورت مستقیم و غیرمسقیم در اشعارشان بیان می‌کردند. به عبارت دیگر یا شاعر به طور مستقیم بخشی از آیات قرآن را در اثرش می‌آورد یا به صورت نامحسوس به سوره‌ای اشاره می‌کرد.
بیشتربخوانید
وی افزود: برخی از شاعرانی که با قرآن مانوس هستند و همیشه قرآن را می‌خوانند معنویت قرآن در جان و جهانشان رسوخ پیداکرده است و به طور ناخودآگاه از مضامین قرآنی در اشعارشان استفاده می‌کنند. از جمله آن‌ها می‌توان به عطار، حافظ و مولانا اشاره کرد. حافظ علاوه براینکه آیات قرآنی را در اشعارش ذکر می‌کرد، به طور نامحسوس سرشار از تلمیحات وحیانی قرآن است.
این شاعر ادامه داد: شاعرانی که تربیت یافته و دلباخته قرآن هستند از مضامین قرآنی در اشعارشان به طور مستقیم و غیرمستقیم استفاده می‌کنند و آن معنویت قرآن را در اثرش روایت می‌کند. روایت مضامین قرآنی در شعر بر مخاطب تاثیر عمیق تری می‌گذارد.
اسماعیلی بیان کرد: وقتی مضامینی مانند حق خواهی، ظلم ستیزی در شاعر رسوخ می‌کند، وی این مضامین را در شعرش به تصویرمی کشد. بسیاری از شاعران معتقد بودند، اگر روح آیات قرآنی را در شعرشان بیان کنند، اثرشان تاثیرگذاری بیشتری برمخاطب دارد.
وی اظهارکرد: شاعران روزگار ما قرآن یا نهج البلاغه را منظوم می‌کردند. این مسئله در جای خودش ستودنی است، اما به تاثیرگذاری بیشتر مفاهیم قرآنی بر مخاطب زیاد کمک نمی‌کند. شاعری که با معنویت و نورانیت قرآنی مانوس باشد، معنویت در شعرش رسوخ پیدا می‌کند.
این شاعر در ادامه ابراز کرد: اگر به صورت غیرمستقیم به بیان مفاهیم قرآنی در شعرمان بپردازیم، در مخاطب تاثیرگذارتر است. برای مثال وقتی آثار شهریار را مطالعه می‌کنیم، تاثیر قرآن را در اشعارش به طور غیرمحسوس می‌بینیم. این مسئله در شاعران جوان هم دیده می‌شود. هرچند استفاده از قسمتی از آیات قرآنی در شعر از صنایع ادبی است، آن مضامین و روح قرآن را در کالبد شعر می‌توان مشاهده کرد. شاعرانی که با قرآن زندگی می‌کنند، مضامین قرآنی را در شعرشان می‌آورند و آن‌هایی که انس کمتری با قرآن دارند، قرآن را به صورت شعر ترجمه می‌کنند.
انتهای پیام/
