به گزارش خبرنگار مهر، نصرالله حدادی، جامعه شناس، پژوهشگر و تهرانشناس ایرانی، در سوم بهمن ۱۳۳۳ در تهران متولد شد. او بهعنوان ناشر، نویسنده و روزنامهنگار فعالیت کرده و بیش از ۴۵ سال را صرف پژوهش میدانی و کوچهبهکوچه درباره تاریخ و هویت تهران نموده است. تمرکز او بر پژوهشهای تاریخی نشاندهنده دانش عمیق در حوزه تاریخ و فرهنگ است. او شاگرد جعفر شهری، پژوهشگر تاریخی، بوده و از این تعاملات تأثیر پذیرفته است.
حدادی آثار متعددی در زمینه تاریخ شفاهی، تهرانشناسی و زندگینامه نویسندگان ایرانی تألیف کرده است، مانند: تاریخ شفاهی کتاب، گفتوگو با ناشران و کتابفروشان؛ طهران قدیم؛ زندگی و زمانه پروین اعتصامی؛ با من به تهران بیایید؛ خاطرات ناصر قشقایی. او همچنین مقالات متعددی درباره تهران منتشرکرده و در نشستهای تاریخ شفاهی و مصاحبههای مرتبط با تهرانشناسی فعال بوده است.
نصرالله حدادی در گفتگو با مهر از فعالیتهای این روزهایش گفت: تنها کار مثبتی که میتوانم انجام بدهم، دو مورد است: نخست اینکه مراقب نوههایم باشم تا درست درس بخوانند، بهویژه در این روزهایی که آموزش مجازی شده و دردسرهای خاص خود را دارد! و دوم اینکه در کتابخانهام جستوجو کنم تا ببینم چه کتابهای نخواندهای دارم که مطالعه کنم. اخیراً متوجه شدم حدود دو تا سه هزار جلد کتاب نخوانده دارم. البته عذرخواهی میکنم، کتابخانه که چه عرض کنم، کتابها را حتی به پشتبام هم بردهایم!
وی افزود: واقعیت این است که اگر من کتابفروش، ناشر، نویسنده و گوینده و امثال اینها نشده بودم، فکرم بسیار بهتر کار میکرد. این روزها یا مشغول نوهداری هستیم یا کتابخواندن و کار دیگری نداریم، مگر اینکه بیکار باشیم و مثل ملا نصرالدین سوزن برداریم و به خودمان بزنیم و داد و بیداد کنیم!
او در پاسخ به اینکه آیا مشغول نوشتن کتاب جدید هست یا نه گفت: در مورد کتاب جدید... بله، موضوعاتی وجود دارد، اما باور کنید آنقدر مطالب تازه در اختیار دارم که هم از بیان آنها واهمه دارم و هم نگرانم که جامعه پذیرش آن را نداشته باشد؛ مبادا که مقام شامخ پروین نازنین زیر سؤال برود. خاطراتی از عیسیخان بهادری برای من فرستادهاند که نکاتی را بیان میکند که بسیار دردناک است و در حال حاضر از بیان آنها عاجزم. در مجموع، اکنون با سه مورد مواجه هستیم که هر یک میتواند موضوع کتابی جداگانه باشد؛ از جمله نقش افراد منفی در تاریخ معاصر ایران که حساسیتبرانگیز است. خلاصه در وضعیتی قرار گرفتهایم که نه میتوانیم پیش برویم و نه بهراحتی از آن عبور کنیم.
