در روزهای اخیر بازار طلا و ارز شرایط پرنوسانی را تجربه کرده است. در این راستا، شاهد فتح قله های قیمتی جدید و جدیدتر در بازار مذکور بوده ایم. آنچه بیش از همه مایه نگرانی است این است که متاسفانه در سال های گذشته، وضعیت درآمدی مردم متناسب با نرخ تورم رشد نکرده و همین مساله سبب شده تا قدرت خرید و البته رفاه شمار قابل توجهی از آن ها در طی سالیان اخیر به نحوی منفی تحت تاثیر قرار بگیرد.
به هر حال چه بخواهیم یا نه، قیمت کالاها و خدمات تا حد زیادی متاثر از قیمت ارز است. با این همه، یکی از موضوعاتی که به ویژه در شرایط کنونی در سایه سقف زنی های اخیر قیمت طلا و ارز و پرواز آن ها در ارتفاع پست اقتصاد ما خودنمایی می کند، کاهش انگیزه ها در حوزه فعالیت اقتصادی است. این موضوع حقیقتا مساله ای نگرانکننده است. به عنوان مثال، وقتی فردی می بیند یک سال کار جدی و فعالیت اقتصادی پرتلاش انجام داده اما سودش به اندازه این نیست که اول همان سال طلا می خرید و پس انداز می کرد، با یک پیام منفی رو به رو می شود که اصلیترین اثرگذاری خود را بر تضعیف روحیه امید افراد و فعالیت های مولد اقتصادی می گذارد.
ثروت اصلی در یک جامعه یا کشور، باید از رهگذر فعالیت های مولد تامین و ایجاد شود وگرنه فعالیت های سوداگرانه نه تنها برای اقتصاد کشورها سودی ندارند بلکه ضررهای هنگفتی را نیز متوجه آن ها می کند. این هنر جریان حکمرانی اقتصادی در یک کشور است که مشوق ها در حوزه فعالیت های اقتصادی مولد را افزایش دهد و از این رهگذر، روند رشد و توسعه اقتصادی را تسریع و تسهیل کند. با این حال، این همان نقطه ای است که اکنون کشورمان در قالب آن با مشکل رو به رو است.
نباید این پیام به سرمایهگذاران و کارخانهداران و دیگر افراد فعال در عرصه کلان اقتصادی کشور داده شود که بهتر است بجای زحمتِ کار تولیدی و مولد خود، سرمایههایشان را به طلا و ارز تبدیل کنند و خیلی کمزحمتتر، به پول بیشتری دست پیدا کنند. شکل گیری این ادراک آسیب های جبران ناپذیری را به اقتصاد کشورمان وارد میکند. موضوعی که البته تاکنون بارها و بارها نسبت به آن هشدار داده شده و نخبگان و مسوولان دست در دست یکدیگر باید فکری به حال آن کنند.
