به گزارش خبرگزاری مهر، علی ربیعی عصر دوشنبه در آئین بزرگداشت استاد علی نظمی تبریزی در تالار خاقانی خانه فرهنگ تبریز، با تأکید بر جایگاه شعر در زندگی اجتماعی ایرانیان، اظهار کرد: ما به شعر نیاز داریم، زیرا ایران بهطور عجیبی نوعی زندگی اجتماعی را تجربه کرده که به ماندگاری این سرزمین، حفظ هویت آن و معنا پیدا کردن مفهوم وطن کمک کرده است.
وی با اشاره به نقش شاعران بزرگ در شکلدهی به هویت ایرانی، افزود: ایران بدون حافظ، شهریار و شفیعی کدکنی معنایی ندارد و اگر این سرمایه فرهنگی را نادیده بگیریم، دچار نوعی جاکندگی میشویم و مفهوم خود را از دست میدهیم.
ربیعی ادامه داد: در طول تاریخ، شعر نقش مهمی در عبور جامعه از بحرانها داشته است. یکی از بلاهایی که تاریخ ایران با آن مواجه بوده، حمله مغولهاست و حتی در دوران معاصر نیز جامعه کودتا را با شعرهای بهار تحمل کرد و آن را در ذهنیت تاریخی خود نگه داشت.
وی با بیان اینکه تجربه شکستها نیز در شعر بازتاب یافته است، گفت: در جنگهایی که شکست خوردیم، حسرتی که برخی شعرها برای ما ایجاد کردند، بخشی از حافظه تاریخی ما شد و این احساسات از طریق شعر به نسلهای بعد منتقل شد.
دستیار اجتماعی رئیسجمهور افزود: امیدواریم حسرت جدا شدن و روایت این تجربهها هنوز هم در کلاسهای درسی حضور داشته باشد، اما متأسفانه این مفاهیم بهتدریج کمرنگ شدهاند.
ربیعی با تأکید بر اینکه تاریخ را میتوان در شعر دید، اظهار کرد: شاعران در حفظ روح مقاومت در جامعه نقش مؤثری داشتهاند و ما اشعار عمیق و تأثیرگذاری در این زمینه در اختیار داریم.
وی ادامه داد: حتی با مطالعه شعر و ادبیات تاریخی میتوانیم چگونگی اندیشهها، نگرشها و شرایط اجتماعی هر دوره را بررسی کنیم و به درک بهتری از زمانههای مختلف برسیم.
ربیعی با اشاره به نیاز امروز جامعه و اشعاری که در میان جوانان رواج یافته است، گفت: امروز بیش از هر زمان گذشته به معرفتشناسی ایرانی نیاز داریم و شعر یکی از مسیرهای رسیدن به این معرفت است. با شعر است که آدمها آرامش میگیرند، روح لطیف میشود و انسان میتواند سایهسار دیگران باشد و در کنار هم زیستن را تمرین کند.
ربیعی با اشاره به نقش شعر در تحولات معاصر، خاطرنشان کرد: در اواخر دهه ۱۳۵۰ نمیتوان نقش اشعار شاعران انقلابی را کتمان کرد و در دورهای که به انقلاب نزدیک میشویم نیز از شعر بهعنوان ابزار بیان و همراهی اجتماعی استفاده میشود.
وی گفت: در طول تاریخ، شاعران زندگی سختی داشتهاند و در حالی که شعر آنها شور و هیجان را به جامعه منتقل میکرد، خودشان اغلب در رنج زیستهاند.
