سرویس جهان مشرق _ در کنار مسئله جنگ غزه و جنایات بی شمار رژیم صهیونیستی در حق مردم مظلوم فلسطین، ناکامی آنها در اشغال نظامی این منطقه و تلاش دولت ترامپ برای بیرون کشیدن صهیونیست ها از باتلاق غزه، تلاش جناح های تندرو کابینه نتانیاهو برای رسمیت بخشیدن به اشغال منطقه کرانه باختری و آنچه آنها "یهودا و سامره" می نامند جنجال سیاسی بزرگی در ماه های گذشته برپا کرده است.
بر خلاف باور عمومی، تلاش صهیونیست ها برای الحاق کرانه باختری به سرزمین های اشغالی تحت کنترل خود مسئله ای جدید نبوده و قدمتی حتی بیش از تشکیل این رژیم جعلی در سال ۱۹۴۸ دارد؛ منطقه ای که اهمیت تاریخی،مذهبی و ایدئولوژیک آن برای صهیونیست ها حتی بیشتر از تل آویو و حیفا بوده و تنها با بیت المقدس قابل قیاس است.
به همین بهانه قصد داریم در ۴ گزارش تحلیلی، به بررسی سابقه تاریخی و دلایل اهمیت منطقه کرانه باختری برای رژیم صهیونیستی و تلاش آنها به منظور رسمیت بخشیدن به اشغال آن بپردازیم.
قسمت های قبل:
نگاهی به تاریخچه مبارزات مردم کرانه باختری/ چرا یاسر عرفات در جلوگیری از اشغال کرانه باختری شکست خورد؟ +تصاویر
کوچ عرفات و ساف از اردن به خاک لبنان
اگرچه سازمان آزادیبخش فلسطین، به لبنان به چشم محلی برای شروع دوباره خیزش ضد صهیونیستی و مبارزه موثر با اشغالگران می نگریست، اما همان حوادث تلخی که در زمان استقرار در خاک اردن رقم خورده بود در لبنان نیز تکرار شد.
دولت لبنان تحت هژمونی مسیحیان مارونی که حضور نیروهای مسلمان فلسطینی و اتحاد آنان با گروههای مذهبی-سیاسی مختلف لبنانی را چالشی برای خود میدید به زودی وارد تنش و درگیری با آنان شد که سرانجام در سال ۱۹۷۵ آغاز جنگ داخلی لبنان را رقم زد و گروههای فلسطینی را نیز درگیر این موضوع کرد. روابط پرکش و قوس و پرفراز و نشیب عرفات با حافظ اسد، رئیس جمهور وقت سوریه که روزی شکل اتحاد و روزی شکل تقابل با خود داشت در نهایت برآیندی حامیگونه به خود دید و تا سال ۱۹۸۲ نیروهای فدایی فلسطینی در عین حضور در جبهههای مختلف جنگ داخلی لبنان به حملات خود به مناطق شمالی سرزمینهای اشغالی ادامه دادند و در این مسیر از حمایت مالی و تسلیحاتی دولت سوریه برخوردار بودند.
عملیات مشهور "کمال عدوان" در مارس ۱۹۷۸ میلادی در جاده ساحلی تل آویو از سوی فدائیان فلسطینی و در راس آنها دلال مغربی نقطه اوج این حملات بود که سرانجام در سال ۱۹۸۲ صهیونیستها را وادار کرد ابتدا دست به سرکوب پدافند ارتش سوریه در دره بقاع لبنان بزنند و سپس برای بیرون راندن نیروهای عرفات از لبنان تا بیروت پیشروی کنند.
لبنان، تونس یا قطر؛ اسرائیل برای اشغالگری حد و مرزی نمیشناسد
با محاصره بیروت از سوی نیروهای صهیونیستی، عرفات و نیروهایش ناچار شدند طی توافقی سیاسی لبنان را ترک کنند.
سازمان آزادیبخش فلسطین پس از ناکامیهای این سالها در عین تلاش برای بازسازی قدرت نظامی خود که منجر به حملات اسرائیل حتی در جای دوردستی مانند تونس در سال ۱۹۸۵ شد اندک اندک مسیر سیاسی سازش را در پیش گرفت که با وساطت بینالمللی در سال ۱۹۹۱ منجر به آغاز فرایند صلحی شد که در کنفرانس مادرید با شرکت گروههای فلسطینی، کشورهای عربی، رژیم صهیونیستی و وساطت آمریکا و شوروی نمود یافت، اما در همین مرحله نیز موضوع بغرنجی که از توسعهطلبی و تجاوزگری صهیونیستها ناشی میشد گره کوری را در قضیه ایجاد کرد.
اسحاق شامیر، نخستوزیر وقت رژیم صهیونیستی که فرزند فکری ژابوتینسکی و عضو سابق گروهک جنایتکار ایرگون بود با دفاع از سیاست شهرکسازی درکرانه باختری که هم حزبی سابقش، مناخیم بگین آن را به شکل جدی آغاز کرده بود، محرک جنبش جدیدی از صهیونیستهای تندرو شد که با ذکر کرانه باختری با نام مذهبی و باستانی "یهودا و سامره" رنگ و بوی مذهبی به قضیه بخشیدند و پس از پیمان اسلو و موافقت چپگرایان اسرائیلی به رهبری اسحاق رابین نیز تحرکات این گروهها خود را در ترور رابین به دست ایگال عمیر، صهیونیست تندروی راستگرا نشان داد.
طبق عقاید این گروهها یهودا و سامره (کرانه باختری فعلی) بخش مقدس و جدایی ناپذیر پادشاهی یهود، ذکر شده در متون مذهبی دین یهود اعم از تورات و تلمود هستند و باید به هر قیمت به خاک اسرائیل ملحق شوند و هیچ مسامحه و سازشی در خصوص این مناطق نباید صورت بپذیرد، ساکنان فلسطینی این مناطق اعم از مسلمان و مسیحی نیز مزاحمانی هستند که باید به تدریج از آن اخراج شوند و جمعیت یکدست یهودی در آن ساکن گردد.
این در حالی است که یهودا و سامره در دوره تاریخی کوتاهی پیش از میلاد حضرت مسیح تحت کنترل حکومت یهودی بودند که دوران قدرت آنها دیری نپایید و با ظهور آیین مسیحیت اکثریت جمعیت یهودا و سامره یا همان کرانه باختری فعلی به دین مسیحیت و بعدها با تصرف این منطقه از سوی سپاه اسلام، به دین اسلام گرویدند و یهودی ها پس از آن به عنوان یک اقلیت کوچک در این منطقه شناخته می شدند.
پایان بخش سوم
