این پرنده که یک هواپیمای بدون سرنشین یکبارمصرف است، از یک موتور پیستونی ۲۱۵ سی‌سی کاربراتوری با ملخ عقبران برای ایجاد صدایی بلند و متمایز شبیه «موتور موتورسیکلت» یا «ماشین چمن‌زن»، بهره می‌برد و همچنین می‌تواند ۶ ساعت پرواز کند.

درواقع، آمریکا در راستای اجرای برنامه سامانه تهاجمی بدون‌سرنشین کم‌هزینه، کپی از پهپاد ایرانی که به ارزش بین ۲۰ تا ۵۰ هزار دلار است، را شروع کرده و احتمالا حدود ۳۵ هزار دلار قیمت‌گذاری کند. این درحالی است که بهای این پهپاد احتمالا شامل بوستر راکتی هنگام پرتاب یا هزینه‌های تحقیق و توسعه برای ساخت نسخه آمریکایی نمی‌شود.

همچنین مدل آمریکایی پیش از گران ۲( Geran-2) توسعه یافته و به‌احتمال زیاد کاملاً بر پایه پهپاد شاهد ایرانی است اما توانایی حمل بارهای مشابه نسخه روسی دارد.

مسکو با ارتقای پهپاد گران ۲، تغییرات زیادی در موقعیت‌یاب این پرنده ایجاد کرده و آنتن‌های ضدجمینگ پیشرفته و قابلیت‌های هوش مصنوعی برای عملیات گروهی (swarming) افزوده است. علاوه براین نیز، مواد سازه‌ای، پوشش‌های کاهش رادار و امضای بصری، و موتورهای این پرنده را ارتقای داده است.

براساس گزارش‌ها، نسخه سنتکام از پهپاد شاهد احتمالا برای محیط عملیاتی فعلی آمریکا ــ شامل آسیای غربی، آسیای مرکزی و شمال‌شرق آفریقا استفاده شود اما برای جنگ اوکراین مناسب نیست؛ جایی که پدافند هوایی غربی حضور دارد و روس‌ها مجبور شده‌اند مدل‌های گران را برای مقابله با لایه‌های متعدد پدافندی و جنگ الکترونیک ارتقا دهند.

این پرنده که اکنون در آمریکا به اف ال ام 136 (FLM ۱۳۶) معروف است، در قالب یک یگان جدید سنتکام به‌نام «ضربه عقرب» در منطقه آسیای غربی مستقر شده است.

بنابراین، استفاده سنتکام از یک پهپاد کپی‌شده ایرانی تغییری چشمگیر نسبت به ذهنیت قدیمی پنتاگون محسوب می شود که تمایل نداشت از فناوری‌های ساخته‌شده در خارج استفاده کند؛ مفهومی که با عنوان «اختراع‌نشدن در داخل» شناخته می‌شود. ابزارهای خارجی کارآمد دیگری نیز وجود دارد که می‌توان آنها را به‌کار گرفت، اما اینکه پنتاگون چنین رویکردی را ادامه دهد، هنوز نامعلوم است.