جام جهانی ۲۰۲۶ با میزبانی مشترک آمریکا، مکزیک و کانادا در راه است و تاکنون ۴۲ تیم از ۴۸ تیم حاضر در مسابقات مشخص شده‌اند. از کانادا تا ژاپن و اروپای قدرتمند، هر تیم سبک و هویت تاکتیکی خاص خود را دارد که می‌تواند بر شکل رقابت‌ها تأثیرگذار باشد.

در این گزارش، ESPN به تحلیل سبک بازی، تاکتیک‌ها، نقاط قوت و ضعف، و آمار کلیدی هر تیم پرداخته است.

میزبانان

• کانادا (۲-۴-۴)؛ انقلاب مِیپل‌پرسینگ

با ورود جسی مارش، کانادا یک هویت تاکتیکی مشخص پیدا کرده: Maplepressing. دفاع از جلو، خطوط فشرده و فشار متمرکز بر مرکز زمین مشخصه این سبک است. هدف اصلی، وادار کردن حریف به کناره‌ها و بازپس‌گیری سریع توپ است. با وجود ستارگانی مانند جاناتان دیوید، شدت و انضباط در پرسینگ نقش کلیدی دارد.

• مکزیک (۱-۳-۲-۴ یا ۳-۳-۴)؛ مشکل دو شماره ۹

مکزیک با مشکلاتی روبه‌روست: چگونه می‌توان راول خیمنس و سانتی خیمنس را بدون برهم زدن ساختار تیمی در کنار هم قرار داد؟ حتی بعد از پیروزی در فینال گلدکاپ ۲۰۲۵ مقابل آمریکا، تیم موفق به پیروزی نشده است. سبک بازی هنوز تحت تأثیر مدل «کنترل توپ و دفاع با توپ» خاویر آگیره است، اما هماهنگی خط حمله هنوز معماست.

• ایالات متحده (۳-۴-۳ یا ۱-۳-۲-۴)؛ انتخاب تاکتیک یا انعطاف

پوچتینو دو سیستم قابل اتکا دارد: ۱-۳-۲-۴ که در مالکیت توپ به ۳-۲-۵ تبدیل می‌شود و همچنین ۳-۴-۳ برای کنترل بیشتر و تهدید از جناحین. تیم در پنج بازی اخیر مقابل تیم‌های حاضر در جام جهانی ۲۰۲۶ شکست نخورده و تعادل بین انعطاف و ثبات تاکتیکی موضوع اصلی است.

در همین ارتباط: آمارهای خواندنی از جام جهانی ۲۰۲۶؛ بزرگ‌ترین تورنمنت تاریخ فوتبال با این اعداد متفاوت شد

اروپا (UEFA)

• اتریش (۱-۳-۲-۴)؛ ماشین پرسینگ بی‌امان اروپا

رالف رانگنیک اتریش را به تیمی تمام‌قد و تهاجمی شبیه رده‌های باشگاهی ردبول تبدیل کرده است. بیشترین تعداد تکل (۱۴۴) و دومین تعداد توپ‌گیری (۳۶۵) در مرحله انتخابی اروپا را ثبت کرده‌اند.

• بلژیک (۳-۳-۴)؛ بلژیک و حملات دریبل‌محور

با وجود پایان دوره «نسل طلایی»، بلژیک همچنان یکی از تیم‌های پویا است. جرمی دوکو و کوین دی‌بروینه از جناحین سرعت و قدرت دریبل دارند و فشار و بازپس‌گیری سریع توپ مشخصه تیم است.

• کرواسی (۱-۳-۲-۴)؛ کنترل از طریق مالکیت

با ۶۹٫۷٪ مالکیت توپ، کرواسی با صبر و ترکیب کهنه‌کاران خط میانی تیم را اداره می‌کند. نقاط قوت شامل پاس‌های کلیدی و ارسال‌های بلند است، اما سبک آرام تیم با انتقاداتی مواجه شده است.

• انگلیس (۱-۳-۲-۴ یا ۱-۴-۱-۴)؛ پادشاهان مالکیت توپ

انگلیس به آرامی تبدیل به تیمی با بیشترین مالکیت توپ در اروپا شده است. زیر نظر توخل، میانگین ۷۳.۹٪ مالکیت در انتخابی داشته است. این روند نه تنها ظاهری، بلکه سلاح دفاعی برای جلوگیری از گل خوردن نیز بوده است. آنها در تمامی هشت مسابقه انتخابی بدون گل خورده پیروز شدند.

• فرانسه (۱-۳-۲-۴)؛ اول دفاع

با ۱۳ سال هدایت توسط دشان، فرانسه همچنان تیمی منضبط و سخت‌شکن است. کمترین شوت‌های دریافت شده (۳٫۸۳ در هر ۹۰ دقیقه) در انتخابیِ اروپا را ثبت کرده و سبک بازی قابل پیش‌بینی اما بسیار مؤثر است.

• آلمان (۲-۳-۱-۴ یا ۱-۳-۲-۴)؛ فشار بالا، آزادی شماره۱۰‌ها

یولیان ناگلزمن ساختار آلمان را بازگردانده، فاصله‌ها را صاف کرده و نقش‌ها را روشن نموده است، اما موفقیت واقعی تیم در ترکیب دو شماره ۱۰ فلوریان ویرتس و جمال موسیالا است. نقش آن‌ها و پاس‌های بین خطوط کاتالیزور آلمان است، دفاع کناری را آزاد می‌کند و وابستگی به مهاجم شماره ۹ کاهش می‌یابد. با ۷۲٫۷٪ مالکیت در مرحله انتخابی، آن‌ها ترجیح می‌دهند کنترل بازی را در مرکز داشته باشند و یکی از تیم‌های پرسینگ شدید اروپا هستند.

• هلند (۱-۳-۲-۴ یا ۳-۳-۴)؛ عملگرایی مقدم بر ایدئولوژی

با رونالد کومان، هلند بین سیستم‌های مختلف (۱-۳-۲-۴ و ۳-۳-۴) جابه‌جا می‌شود بدون این‌که از قدرت تهاجمی‌اش بکاهد، ضمن این‌که در مرکز خط دفاعی هم پرقدرت است. هنوز سبک خاص خود را دارند و در پاس‌های روبه‌جلو و دریبل‌های هجومی وینگرها از بهترین‌های اروپا هستند.

• نروژ (۱-۳-۲-۴)؛ بی‌رحم در سومین منطقه

نروژ در آمار انتخابی اروپا در صدر جدول گل‌ها با ۳۷ گل و پاس‌گل‌ها با ۲۹ پاس قرار گرفت و از نظر شانس گل با ۲۴٫۷۰ در رده دوم بود. این عملکرد بی‌نظیر تا حد زیادی به مهارت تمام‌کنندگی ارلینگ هالند برمی‌گشت، اما سبک بازی پیچیده‌تر تحت هدایت استاله سولباکن هم نقش مهمی داشت. برخلاف تصور عمومی که نروژ را تیمی مستقیم می‌دانست، آن‌ها تنها ۶٫۶٪ از توپ‌ها را به صورت بلند ارسال کردند (رتبه هشتم در میان تیم‌های اروپا) و بازی خود را بر پایه پیش‌روی هماهنگ، دریبل‌های وینگرها و ترکیب‌های سریع در محوطه جریمه ساختند.

• پرتغال (۱-۳-۲-۴ یا ۳-۳-۴)؛ نقطه ضعف: تعادل خط میانی

روبرتو مارتینس همچنان رویکرد مالکیت‌محور پرتغال را حفظ کرده؛ با سهم ۷۱٪ در توپ‌داری در مرحله انتخابی که سومین آمار در اروپا بود، و همزمان فشار بالای فعال‌تری مقابل حریفان قدرتمند اعمال کرده است. با این حال، مشکل اصلی همچنان در خط هافبک باقی مانده است. مارتینس اغلب پنج مهاجم را در میدان قرار می‌دهد که بیشتر توسط هافبک‌های خلاق پشتیبانی می‌شوند تا هافبک‌های توپ‌گیر، و این می‌تواند در زمان از دست رفتن توپ، خط دفاع را آسیب‌پذیر کند. برای حفظ ثبات بازی مقابل تیم‌های سطح بالا، اضافه کردن یک یا دو هافبک میانی پرکار ضروری به نظر می‌رسد.

• اسکاتلند (۱-۳-۲-۴)؛ کهنه‌کارها

باتجربه‌ترین تیم اروپا با میانگین سنی ۲۸٫۸ سال و با وجود این‌که از سال ۱۹۹۸ در جام جهانی غایب بوده، با تجربه فراوان وارد تورنمنت می‌شود. تیم استیو کلارک دفاعی عمیق دارد (با ۵٫۸۳ شوت دفع‌شده در هر ۹۰ دقیقه، سومین تیم اروپا) و بازی خود را از طریق مدافعان کناری گسترش می‌دهد، در حالی که هافبک‌های دونده مسئول پیش‌روی و خلق موقعیت هستند. آن‌ها مالکیت توپ زیادی ندارند (۴۵٫۷٪) و توپ‌های بلند هم زیاد استفاده نمی‌کنند (۱۲٫۲٪)، بنابراین ضربات ایستگاهی می‌تواند کلید حمله اسکاتلند باشد.

• اسپانیا (۳-۳-۴)؛ بازسازی مدرن

هرچند تیم لوئیس دلافوئنته هنوز مالکیت توپ بالایی دارد (۷۰٫۱٪ در مرحله انتخابی)، دوران تیکی‌تاکای خالص گذشته است. قهرمانان اروپا اکنون فشار بیشتری در بخش‌های بالایی زمین اعمال می‌کنند؛ شاخص PPDA (پاس‌های ردوبدل‌شده به ازای واکنش دفاعی) آن‌ها با ۹٫۷۶ جزو تهاجمی‌ترین‌ها در اروپا است، و مالکیت توپ به جای خسته‌کردن حریف با پاس‌های مداوم، به سکوی پرتاب برای حملات سریع تبدیل شده است. بنابراین، روند پیش‌رویِ اسپانیا سریع‌تر شده، وینگرها بازی مستقیم‌تری دارند و ترکیب‌ها با سرعت بیشتری نسبت به گذشته شکل می‌گیرند. تکنیک تیم حفظ شده، اما صبر جای خود را به نفوذ و تهاجم مستقیم‌تر داده است.

• سوئیس (۱-۳-۲-۴ یا ۱-۴-۵)؛ ثبات از مرکز زمین شکل می‌گیرد

قدرت اصلی سوئیس نه در آمارهای درخشان بلکه در استحکام و انسجام ستون فقرات تیم است؛ جایی که زوج هافبک گرانیت ژاکا و رمو فرویلر برای ایجاد تعادل دفاعی و بستن فضاهای حریف نقشی حیاتی دارند. مراد یاکین گاهی از خط دفاعی چهارنفره و گاهی از سه‌نفره استفاده می‌کند، اما همین دو هافبک با پخش توپ دقیق، فشارهای حساب‌شده و ایجاد ساختار دفاعی سخت‌گذر، نظم همیشگی سوئیس را تضمین می‌کنند؛ سوئیس با میانگین ۴۳ ریکاوری در هر ۹۰ دقیقه، هفتمین تیم اروپا بود.
سوئیس معمولا تیمی نیست که بازی را کاملا در اختیار بگیرد و جلوه‌ای پرزرق‌وبرق نشان دهد، اما نظم تاکتیکی و کنترل میانه میدان آن‌ها را به حریفی سرسخت و دردسرساز برای هر رقیبی تبدیل می‌کند.

آمریکای جنوبی (CONMEBOL)

• آرژانتین (۳-۳-۴)؛ همان برنامه، فقط پخته‌تر

لیونل اسکالونی تقریبا هیچ‌یک از اصول تاکتیکی‌ای را که جام جهانی ۲۰۲۲ را برای آرژانتین به‌ارمغان آورد تغییر نداده است. او همچنان به همان چارچوب فنی و اغلب همان بازیکنانی تکیه می‌کند که آرژانتین را به تیمی قدرتمند تبدیل کردند. آرژانتین با میانگین سنی ۲۹٫۳ سال یکی از مسن‌ترین تیم‌های تورنمنت است، اما این فرمول همچنان نتیجه می‌دهد. سبک بازی آن‌ها بر مالکیت ۶۴ درصدی (بهترین آمار در انتخابی جام‌جهانی قاره آمریکای جنوبی)، سازمان دفاعی فشرده در میانه زمین (PPDA معادل ۹٫۳۴)، پاس‌های عمودی سریع پس از بازپس‌گیری توپ و الگوهای هجومی آشنا همراه با فضای کافی برای درخشش فردی استوار است؛ سبکی که آن‌ها را به تیمی با ۳۱ گل زده، یعنی بهترین خط حمله تبدیل کرد.
با توجه به این‌که لیونل مسی در ۳۸ سالگی کمتر تحت فشار بازی مداوم قرار می‌گیرد، سیستم اکنون بار بیشتری را بر دوش می‌کشد و تیم همچنان متعادل، منظم و به طرز چشمگیری کارآمد باقی مانده است.

• برزیل (۳-۳-۴ یا ۱-۳-۲-۴)؛ پروژه‌ای که هنوز کامل نشده

برزیل پس از ضعیف‌ترین عملکرد خود در انتخابی جام‌جهانی آمریکای جنوبی در دوران مدرن راهی جام جهانی ۲۰۲۶ شد و کارلو آنچلوتی همچنان در حال یافتن راه‌حل‌هاست. خط حمله همچنان سرشار از استعداد است؛ برزیل معمولا با چهار مهاجم بازی می‌کند و سه نفر از آن‌ها دریبل‌زن‌های تراز اول هستند (با ۳۶۵ دریبل ثبت‌شده در بازی‌های انتخابی)، اما ضعف در دفاع کناری، مشکلات فاصله‌گذاری میان خطوط و ناتوانی در کنترل کامل بازی، آنچلوتی را به سمت استفاده از آرایش فشرده‌تر ۳-۳-۴ یا ۱-۳-۲-۴ با ساختار دفاعی روشن‌تر سوق داده است. این نسخه از برزیل در تلاش است میان آشفتگی ذاتی‌اش نظم ایجاد کند؛ با آن‌که خود آنچلوتی اعتراف می‌کند تیم هنوز با شکل روان و منسجمی که مدنظر اوست فاصله زیادی دارد.

• کلمبیا (۳-۳-۴)؛ ماشین شوت‌زنی آمریکای جنوبی

با حضور نستور لورنزو روی نیمکت، کلمبیا به تهاجمی‌ترین تیم آمریکای جنوبی تبدیل شده است. سیستم ۳-۳-۴ آن‌ها تلفیقی از نظم تاکتیکی و خلاقیت فردی است، اما آمارها نشان می‌دهد این تیم تنها زیبا بازی نمی‌کند، بلکه بسیار خطرناک و بُرنده هم هست. آن‌ها در مرحله انتخابی بیشترین شوت را ثبت کردند (۲۴۷ شوت) و بیش از هر تیم دیگری سانتر فرستادند (۳۰۰ سانتر).
لوئیس دیاس از سمت چپ به داخل می‌زند، خامس رودریگس در فضاهای خلاقانه سرگردان است و نقش مغز طراح تیم را بازی می‌کند، و دنیل مونیوس، مدافع راست، دائما با نفوذهای پی‌درپی عرض زمین را حفظ می‌کند. کلمبیا با فشار مداوم و اجرای تکرارشونده الگوهای هجومی، حریفان را وادار می‌کند در مناطق خطرناک اشتباه کنند.

• اکوادور (۱-۳-۲-۴ یا ۱-۴-۵)؛ دیوار بکاچسه

اکوادور یکی از قوی‌ترین خطوط دفاعی جهان را دارد. تحت هدایت سباستیان بکاچسه، آن‌ها در تمام ۱۸ بازی انتخابی آمریکای جنوبی تنها ۵ گل دریافت کردند؛ آماری چشمگیر با توجه به کیفیت حریفان، چه با آرایش سه‌نفره دفاعی و چه چهار نفره.
با این حال، بازی‌های آن‌ها معمولا برای تماشاگران بی‌طرف هیجان زیادی ندارد، چرا که یک‌سوم مسابقات انتخابی با تساوی ۰-۰ به پایان رسید. هویت تیم واضح است: سازماندهی محکم، پرس جمعی و حضور فیزیکی قوی، همراه با ضدحملات سریع به جای مالکیت طولانی توپ.

• پاراگوئه (۱-۳-۲-۴)؛ بازگشت پاراگوئه کلاسیک

گوستاوو آلفارو با تمرکز بر نقاط قوت سنتی تیم، پاراگوئه را بازسازی کرده است: ساختار منظم، استحکام بدنی و دقت بی‌رحمانه در جزئیات دفاعی. سیستم ۱-۳-۲-۴ او بر قطع فضا، فشردگی خطوط و برتری در دوئل‌ها بنا شده، که توضیح می‌دهد چرا پاراگوئه در انتخابی جام‌جهانی در قاره آمریکای جنوبی بیشترین دفع توپ‌ها (۴۰۳) و نبردهای هوایی (۶۱۹) را داشته و تنها ۱۰ گل خورده است، آماری که آن‌ها را در رده دوم بهترین خطوط دفاعی قرار می‌دهد.
خلاقیت هجومی هنوز محدود است، تنها ۱۴ گل زده، اما تیم آلفارو دوباره رقابتی، از نظر ذهنی آماده و بسیار واقع‌گرایانه عمل می‌کند.

• اروگوئه (۱-۳-۲-۴ یا ۳-۳-۴)؛ بیلسا، اما با کنترل بیشتر

با هدایت مارسلوی بیلسا، اروگوئه همواره در حمله مستقیم بازی می‌کند، در دفاع بر اساس مارکینگ نفر به نفر عمل می‌کند و بلافاصله پس از به‌دست‌آوردن توپ به سمت جلو حرکت می‌کند. در انتخابی جام‌جهانی در آمریکای جنوبی، آن‌ها بیشترین شوت‌ها را دفع کردند (۶۹) و بیشترین توپ‌ربایی‌ها (۸۳۹) را به ثبت رساندند.
اگرچه سبک تیم‌های بیلسا معمولا پُرهرج‌ومرج است، این نسخه از اروگوئه نسبتا محتاط‌تر و سنجیده‌تر بازی می‌کند؛ تفاضل گل ۲۲-۱۲ در ۱۸ بازی انتخابی نشان‌دهنده سبکی غیرمعمول برای بیلساست؛ اما انرژی بالا و روحیه رقابتی بی‌وقفه همچنان در تیم حفظ شده است.

آمریکای مرکزی (کونکاکاف)

• کوراسائو (۳-۳-۴)؛ توتال فوتبال کارائیب

کوراسائو احتمالا اروپایی‌ترین تیم کونکاکاف است. با تیمی آموزش‌دیده در هلند، دیک آدووکات سیستم ۳-۳-۴ منظم را به اجرا گذاشته است؛ تیمی که ۱۶۵ تکل زده و PPDA آن ۹٫۵۵ است. آن‌ها بهترین خط حمله را در تمام مراحل انتخابی داشتند (۲۸ گل) که با کمک برادران باکونا در خط میانی و دو دفاع کناری هجومی به دست آمد. در مقابل حریفان قدرتمند، معمولا دفاع عمیق می‌کنند و با ضدحملات سریع، موقعیت خلق می‌کنند.

• هائیتی (۱-۳-۲-۴)؛ بازگشت شگفت‌انگیز

تیم هائیتی با اتکا بر دیاسپورای گسترده خود ساخته شده، اما عملکرد آن‌ها در زمین قابل‌توجه‌تر شده است. پس از شکست سنگین ۵-۱ مقابل کوراسائو، سباستین میگنه به سیستم دفاعی فشرده روی آورد و پرسینگ انفجاری کوتاه را حفظ کرد. در برابر تیم‌های قوی‌تر ممکن است عقب بنشینند؛ بازیابی توپ آن‌ها ۴۳۶ مرتبه بود؛ بالاترین در کونکاکاف.

• پاناما (۱-۴-۵ یا ۲-۴-۴)؛ ساخت بارسلونا

تحت هدایت توماس کریستیانسن، پاناما یکی از منظم‌ترین تیم‌ها در مالکیت توپ بود (۶۱٫۵٪). تاکتیک اصلی آن‌ها ساخت حمله صبورانه و تدریجی بود، جایی که توپ محور اصلی بازی است. نزدیک پایان مرحله انتخابی، تیم به استفاده از سه دفاع مرکزی تمایل پیدا کرد.

آفریقا (CAF)

• الجزایر (۱-۳-۲-۴)؛ تیم بعد از ۴۵ دقیقه بیدار می‌شود

با ۸ پیروزی در ۱۰ بازی و ۱۰ گل از محمد عموره، الجزایر همچنان تحت نظر ولادیمیر پتکوویچ در جست‌وجوی تکمیل عملکرد است. مالکیت توپ آن‌ها ۶۳٫۶٪ است، دومین آمار بالای آفریقا، اما گاهی بازی کند و آسیب‌پذیر به نظر می‌رسد. توانایی تغییر ریتم بعد از نیمه و اجرای پرسینگ بالا، سلاح اصلی تیم محسوب می‌شود.

• کیپ‌ورد (۳-۳-۴)؛ دست کم نگیرید

تیم کیپ‌ورد برای نخستین بار راهی جام جهانی می‌شود و میانگین سنی آن‌ها ۳۰٫۷ سال است. این تیم با دفاعی منظم و آرام، بازی جمعی هماهنگ و ضدحملات سریع همراه با خط هجومی چابک شناخته می‌شود.

• مصر (۳-۳-۴ یا ۱-۳-۲-۴)؛ گل‌های صلاح حیاتی است

مصر بدون باخت انتخابی را پشت سر گذاشت و تنها ۲ گل دریافت کرد. بازی تیم محافظه‌کار و سازمان‌یافته است و نقش محمد صلاح به‌عنوان بازیکن تعیین‌کننده در لحظات کلیدی حیاتی است. دفاع مستحکم، حمله متوسط و اتکا به درخشش فردی صلاح، مشخصه اصلی تیم است.

• غنا (۱-۳-۲-۴ یا ۳-۳-۴)؛ وابستگی به آیو در حمله

تحت هدایت اتو آدو، غنا تیمی واقع‌بین و عملیاتی است، اما برای گل‌زنی شدیدا وابسته به جردن آیو ۳۴ ساله (۱۴ گل و پاس گل) است. سایر استعدادها مانند محمد قدوس و کمالدین سولمانا باید نقش پررنگ‌تری ایفا کنند. استفاده از ضربات ایستگاهی فشار روی کاپیتان با تجربه را کاهش می‌دهد.

• ساحل عاج (۳-۳-۴ یا ۱-۳-۲-۴)؛ ساختار و ستون فقرات

تیم امرسه فائه با تفاضل گل ۲۵-۰، ساختار ۳-۳-۴ منظم و ستون فقرات قدرتمند دارد. کنترل طولانی توپ، حمله از دفاع کناری و استفاده از مهاجمان تعویضی، در کنار روحیه جمعی، ویژگی‌های کلیدی تیم هستند. دفاع مرکزی مستحکم و خط میانی فعال تعادل تیم را حفظ می‌کند.

• مراکش (۳-۳-۴ یا ۱-۴-۱-۴)؛ سخت برای نفوذ، اما خلاق در حمله

تحت هدایت ولید الرکراری، تیم با ۸ برد از ۸ بازی و تنها ۲ گل خورده، سیستم فشرده‌ای دارد، اما در حمله بسیار خلاق است؛ همپوشانی‌های حکیمی، مقاومت اوناهی، خلاقیت دیاس و گلزنان اصلی مانند زیاش و النصیری، حمله را خطرناک می‌کنند و دفاع نیز محکم است.

• سنگال (۳-۳-۴ یا ۱-۳-۲-۴)؛ یک مدعی جدی؟

با مالکیت توپ ۶۴٫۸٪، بالاترین در آفریقا، تیم پاپ تیاو پرسینگ شدید و خط میانی پرانرژی دارد. تکنیک بالا، سازماندهی خوب و کیفیت فردی بالای بازیکنان، آن‌ها را به حریفی خطرناک تبدیل کرده است.

• آفریقای جنوبی (۱-۳-۲-۴ یا ۳-۳-۴)؛ DNA ساندوانز

تیم با تمرکز بر بازیکنان کلیدی مامِلودی ساندوانز، منظم و دقیق بازی می‌کند و در انتخابی آفریقا میانگین ۵٫۸ شوت در هر ۹۰ دقیقه ثبت کرده است.

• تونس (۳-۳-۴ یا ۱-۳-۲-۴)؛ دفاع عالی، اما کم‌گل

با ۱۰ کلین‌شیت در ۱۰ بازی، تونس بهترین رکورد دفاعی را همراه با ساحل عاج ثبت کرده است. ساختار دفاعی از سه به چهار دفاع ثابت تغییر یافته و فضا به حریف داده نمی‌شود، اما مشکل تیم در حمله است؛ مهاجمان کافی در لیگ‌های برتر اروپا ندارد.

آسیا (AFC)

• استرالیا (۳-۴-۳)؛ سه مدافع مرکزی و تمرکز بر کارایی

استرالیا یکی از معدود تیم‌های جام جهانی است که سیستم سه مدافع مرکزی را به‌طور ثابت استفاده می‌کند و نسخه تونی پوپوویچ از این سیستم کارایی بسیار بالایی داشته است. آن‌ها بدون توپ راحت هستند و برای محافظت از فضاهای مرکزی روی سه مدافع خود حساب می‌کنند، اما نکته برجسته در انتخابی، عملکرد هجومی تیم بود. استرالیا تقریبا ۱۰ گل بیشتر از انتظار (شانس گل) خود زد (۳۸ گل زده در مقابل ۲۸٫۵ )، که با وجود نبود یک مهاجم مرکزی گل‌زن، آماری قابل توجه است. آن‌ها دومین تیم از نظر دریبل (۲۸۱) در مرحله انتخابی آسیا بودند و اگرچه موقعیت زیادی خلق نمی‌کنند (رتبه پنجم)، اما اغلب فرصت‌های به‌دست‌آمده را تبدیل به گل می‌کنند و بازی‌ها را با نظم و انضباط پیش می‌برند.

• ایران (۱-۳-۲-۴)؛ موقعیت‌های فراوان، نیاز به گل‌زنی بیشتر

ایران در مرحله انتخابی آسیا پس از ژاپن بیشترین تعداد پاس‌های عمقی (۱۲) را داشت، که نشان‌دهنده توانایی هافبک‌ها در بازکردن خطوط دفاعی حریف است، هرچند رویکرد کلی تیم عمدتا تدافعی است. سیستم ۱-۳-۲-۴ امیر قلعه‌نویی معمولا تیم را در عمق زمین نگه می‌دارد و روی ضدحملات تکیه دارد، با استفاده از حس گل‌زنی مهدی طارمی و سردار آزمون در محوطه جریمه، اما خلق موقعیت می‌تواند مقابل دفاع‌های منظم متوقف شود. آمار خلاقیت امیدوارکننده است (شانس گل برابر ۱۸٫۹۹ و رتبه ششم انتخابی)، اما تبدیل این موقعیت‌ها در تورنمنت، جایی که فضا محدودتر است، چالش اصلی ایران خواهد بود.

• ژاپن (۱-۲-۴-۳)؛ خلق موقعیت و کارایی با ساختار منظم

ژاپن در مرحله انتخابی عملکردی درخشان داشت: ۵۱ گل زده (در مقابل شانس گل برابر ۳۰٫۱۸)، ۱۸۸ موقعیت خلق‌شده و ۱۴۹ پاس کلیدی، که نشان‌دهنده حرکت هوشمندانه توپ است. سیستم منعطف هاجیمه موریاسو بر پرسینگ بالا و جابه‌جایی سریع در یک‌سوم پایانی زمین استوار است و بازیکنان اضافی بین خطوط ایجاد می‌کند. ژاپن همچنین از ضربات کرنر بهره برده و ۶ گل از این طریق به ثمر رسانده است. فشار سه مدافع مرکزی می‌تواند فضا ایجاد کند اگر وینگرها خیلی جلو بیایند و بار زیادی بر دو هافبک مرکزی وارد شود. وقتی تیم هماهنگ باشد، ژاپن موقعیت‌هایی خلق می‌کند که هیچ رقیب منطقه‌ای توان رقابت با آن را ندارد.

• اردن (۱-۴-۵ یا ۲-۵-۳)؛ مواظب ضدحملات باشید

اردن برای اولین بار به جام جهانی رسید و با کمترین میانگین مالکیت توپ در میان تیم‌های آسیایی (۴۶٫۷٪) به مرحله نهایی راه یافت، که کاملا حساب‌شده به نظر می‌رسد. حسین عموته و جمال سلامی تیم را به دفاع سه‌نفره‌ای مجهز کرده‌اند که در مواقع لازم به ۱-۴-۵ فرو می‌ریزد و مدافعان کناری مسئول برنده‌شدن در دوئل‌ها و آغاز ضدحملات سریع هستند. حمله آن‌ها عمدتا از دویدن‌های عمودی پس از بازپس‌گیری توپ شکل می‌گیرد و این سبک یکی از بالاترین نسبت‌های شوت به ضدحمله را در منطقه ایجاد کرده است. برای اینکه خطرناک باشند، اردن نیاز به بازی کشیده و فضای کافی برای ضدحملات دارد.

• قطر (۱-۳-۲-۴)؛ نگرانی‌های دفاعی

با این‌که جولن لوپتگی ساختار بهتری به بازی قطر اضافه کرده، مشکل اصلی تیم در مرحله انتخابی مشکلات دفاعی بود. آن‌ها در مرحله سوم ۲۴ گل دریافت کردند، بدترین آمار در میان ۱۸ تیم آسیایی. این ناپایداری دفاعی در تضاد با تهدید آن‌ها در ضدحملات است، جایی که المیز علی، بهترین گلزن مرحله انتخابی با ۱۲ گل، به تیم برتری می‌دهد. ضربات ایستگاهی نیز به منبعی مطمئن برای خلق موقعیت تبدیل شده، اما تا وقتی لوپتگی مشکلات دفاع را حل نکند، میزبان جام جهانی ۲۰۲۲ با چالش‌های جدی روبه‌رو خواهد شد.

• عربستان سعودی (۳-۳-۴ یا ۱-۳-۲-۴): «انرژی در میانه زمین، حمله محدود»

در دومین دوره هدایت تیم ملی، اروه رنار عملکرد عربستان بدون توپ را بهبود بخشیده، اما خط حمله هنوز نقطه ضعف اصلی است. آن‌ها در مرحله نهایی انتخابی تنها ۷ گل زدند و مربی فرانسوی هنوز به دنبال یافتن یک خط حمله هماهنگ است. برای جبران، رنار تیم را به سبک بازی مستقیم‌تر سوق داده و روی هافبک‌های دونده تمرکز کرده است؛ هافبک‌های عربستان در محوطه جریمه حریف ۴۴۹ لمس توپ داشتند، دومین آمار بالای آسیا در این زمینه.

• کره جنوبی (۳-۴-۳ یا ۱-۳-۲-۴): «جست‌وجو برای تنوع فراتر از سون»

کره جنوبی در انتخابی بدون شکست و با گلزنی آزادانه پیش رفت، اما هنوز سوالی باقی است: چه میزان از حملات باید از طریق سون هیونگ‌مین ۳۳ ساله جریان یابد. سیستم دو هافبک میانی و دفاع‌های جانبی کنترل‌شده هونگ میونگ بو، تیم را در مالکیت منطقه‌ای توانمند می‌کند (متوسط مالکیت ۷۱.۴٪، بالاترین در آسیا)، اما خلق موقعیت اغلب وابسته به توانایی‌های فردی است تا الگوهای جمعی. تغییر اخیر به سه مدافع با وینگرهای جلوتر و سون به‌عنوان تنها مهاجم، تلاشی برای متنوع‌تر کردن تهدید تیم است. با وجود تمرکز بر کنترل و مالکیت، آن‌ها در یک‌سوم پایانی زمین می‌توانند انفجاری عمل کنند و با ۱۳۲۴ پاس رو به جلو، بهترین عملکرد آسیا را ثبت کرده‌اند.

• ازبکستان (۳-۴-۳ یا ۲-۵-۳)؛ سانتر زود و سانتر مکرر

ورود تیمور کاپادزه در میانه دوره (که پس از انتصاب غیرمنتظره فابیو کاناوارو دوباره به‌عنوان دستیار بازگشته) ازبکستان را به تیمی با سه مدافع مرکزی واضح‌تر تبدیل کرد و اجازه داد وینگرها با حمله تهاجمی پیش بروند، در حالی که مدافع منچسترسیتی، خوسانوف، با سرعت بازیابی بالایش آن‌ها را در ضدحملات پشتیبانی می‌کند. تهدید اصلی حمله تیم از جناحین است؛ در انتخابی ۲۲۲ سانتر و ۱۶۰ شوت به ثبت رساندند.

اقیانوسیه (OFC)

• نیوزیلند (۳-۳-۴ یا ۱-۵-۴)؛ نیاز به نقش پررنگ‌تر وود

عملکرد دوستانه نیوزیلند در بازی‌های اخیر چندان رضایت‌بخش نبوده (بدون برد در ۷ بازی و تنها یک مساوی)، اما چالش اصلی تاکتیکی دارن بیزلی، فعال کردن کریس وود ۳۳ساله فراتر از گل‌زنی در محوطه جریمه است. مهاجم ناتینگام فارست تاکنون نتوانسته فرم موفق لیگ برتری خود را در سطح ملی تکرار کند (تنها ۳ گل در انتخابی). با توجه به این‌که حریفان اقیانوسیه، مانند فیجی و کالدونیا، توان رقابت با نیوزیلند را نداشتند، تیم می‌توانست روی سیستم ساده ۳-۳-۴ و جریان مداوم سانترها تکیه کند. با این حال، جام جهانی ۲۰۲۶ نیازمند رویکردی منسجم‌تر و محتاطانه‌تر است؛ احتمالا با سیستم ۱-۳-۲-۴ که وود نقش محوری در ساخت بازی خواهد داشت. بیزلی می‌خواهد کاپیتانش در جریان بازی به‌عنوان مرجع عمل کند، نه این‌که فقط روی پایان‌بخشی و گل‌زنی تمرکز داشته باشد.

۶ جایگاه باقی‌مانده جام جهانی

شش تیم باقی‌مانده از دو مسیر خواهند آمد: پلی‌آف اروپا (۴) و پلی‌آف میان‌قاره‌ای (۲)

پلی‌آف اروپا:

۱. ایتالیا/ایرلند شمالی - ولز/بوسنی و هرزگوین
۲. اوکراین/سوئد - لهستان/آلبانی
۳. ترکیه/رومانی - اسلواکی/کوزوو
۴. دانمارک/مقدونیه شمالی - جمهوری چک/ایرلند

پلی‌آف میان‌قاره‌ای:

۵. کالدونیا/جامائیکا - جمهوری دموکراتیک کنگو
۶. بولیوی/سورینام - عراق

بیشتر بخوانید: سوپرمدل ویکتوریا سکرت و ستاره هالیوود روی صحنه فیفا در قرعه‌کشی جام جهانی