به گزارش تسنیم، با پایان یافتن جشنواره جهانی فیلم فجر، موجی از انتقادات میان فعالان حوزه سینمای کشور دیده میشود که نشان میدهد این جشنواره عملاً نتوانسته است در قالب یک جشنواره معتبر و بهاصطلاح مدیران سازمان سینمایی همردیف با جشنوارههای درجهیک جهان چون کن و ونیز(!) برگزار شود.
اما جدای از تمام انتقادات وارده به جشنواره، عدم حضور نوری بیلگه جیلان رییس هیأت داوران در مراسم اختتامیه جشنواره جهانی فیلم فجر عجیبترین اتفاقی بود که در جشنواره اتفاق افتاد، چیزی که مایه تعجب همگان شد و البته خبرهای واصله از آن حکایت دارد که وی درخواست مبلغ گزافی برای حضور در مراسم اختتامیه داشته است. معلوم نیست پس دستمزدهایی که وی برای حضور در این جشنواره گرفته است غیر از عنوان ریاست برای چه بوده است؟ آیا این با عزت یک جشنواره درجهیک جهانی همخوان است؟ چرا مدیران سازمان سینمایی و شخص آقای رائد فریدزاده که اصلاً تجربه و تخصص ویژه او بخش بینالملل سینمایی است، از ابتدا قراردادی موجه و عزتمندانه با این کارگردان سرشناس نبستهاند که حضور وی با دستمزدی مشخص برای برنامههای گوناگون از قبیل کارگاه و حداقل یک نشست خبری برگزار شود و گرنه پس چرا او را به جشنواره آوردید، فقط برای عنوان ریاست داوران آن هم با دستمزدی گران و اینکه در نهایت این کارگردان بزرگ لطف کند تا چرخی در سالن سینما بزند؟ این تمام بهرهای است که از حضور برنده نخل طلای کن در سینمای ایران گرفتیم؟!
بیاییم با خودمان روراست باشیم؛ وقتی از ابتدای جشنواره و در نشست خبری خودمان را «منزوی» معرفی کنیم و جشنواره را راهی برای خروج از انزوا تعریف کنیم، حاضر میشویم که دست به چنین اقداماتی بزنیم تا خودمان را بههرقیمتی «جهانی» معرفی کنیم تا از انزوای خودساخته بیرون بیاییم، نتیجه نشان داده هرجا تفکر عزتمندانه و پیشبرنده باشد نتیجه بهصورت دیگری رخ خواهد داد.
ما هنوز هم به بهبود و تغییر سیاستها و دیدگاههای برگزاری جشنواره برای سالهای بعد امید داریم، اما بهشرط آنکه این تغییر واقعاً صورت بگیرد.
