به گزارش رکنا، با غرور راه میرفت، همیشه قدمهایش استوار و پر از احترام بود. هیچگاه کسی را تحقیر نکرد، هیچگاه از دروازه بیاحترامی عبور نکرد. او مردی بود که در دلش انگار دریایی از غم و درد وجود داشت، اما هیچگاه شکایتی از زندگی نکرد. کارگرجم همانطور که در میدان فوتبال با تمام وجود میجنگید، در زندگی هم با همین روحیه، نه تنها بر مشکلات فائق میآمد، بلکه همیشه لبخندی بر لب داشت، لبخندی که گویی همه تلخیهای دنیا را از دل خود دور کرده بود.
چهل روز از رفتن « اکبر کارگرجم » گذشت؛ چهل روز از زمانی که دیگر در میان ما نیست، ولی انگار هنوز حضورش در هر گوشه و کناری از این زمین به چشم میآید. هنوز باور نکردهایم که چقدر زود گذشت، هنوز نمیتوانیم آن لحظه تلخ وداع را باور کنیم، لحظهای که رفت و ما بیآنکه آماده باشیم، دستهایمان را از او گرفتیم. هنوز نمیتوانیم باور کنیم که دیگر آن لبخندها، آن نگاههای مهربان و آن صدای گرم را نخواهیم شنید.
اما در دلهای ما یقین داریم که یادش زنده خواهد ماند. خاطراتش همچون بذری در دلهای همه کسانی که او را میشناختند، کاشته شده است و این بذر روزی تبدیل به درختی بزرگ و تناور خواهد شد که درختهای دیگر از آن سایه خواهند یافت. آنچه که او در این جهان به ما داد، فراتر از هر چیزی است که زمان میتواند از آن بگذرد. او همواره در یاد و در قلب ما خواهد ماند، در هر قدمی که برمیداریم، رد پای او و تلاشهایش در آن حضور خواهد داشت.
مرگ برای او یک پایان نبود، بلکه گذر به دنیای بهتر و آرامتر بود. مرگ برای او همچون یک دعوت از سوی پروردگار بود که در قامت یک انسان بزرگ و باایمان به او رسید. هیچکسی از این قاعده مستثنی نیست، حتی کسی که در دلهایمان تا همیشه زنده خواهد ماند. باید بپذیریم که روزی به چنین روزهایی خواهیم رسید، و باید در برابر مشیت الهی سر تسلیم فرود آوریم.
چه سخت است باور این واقعیت تلخ، تحمل این اندوه عمیق و نبودن او در میان ما. روزها همچنان میگذرند، اما هیچچیز نمیتواند خلا حضورش را پر کند. ساعت ۱۰ صبح روز پنجشنبه سیزده آذر ماه ۱۴۰۴ در چهلمین روز از رفتنش، میخواهیم یاد و خاطراتش را با اشکهایمان جشن بگیریم، روزی که به سر مزارش میرویم تا به روح پاکش دعا کنیم و از خداوند برای او آمرزش بخواهیم. به امید اینکه در جوار رحمت پروردگار آرام و آسوده باشد و از نعمتهای بیکران حضرت حق بهرهمند گردد./مجید روانستان
