کارشناسان با بررسی وضعیت گروههای حاشیهنشین، از کودکان کار تا سالمندان و مهاجران بر اهمیت شنیده شدن صدای آنها برای بهبود سلامت روان و توسعه اجتماعی و همچنین ترمیم زخم های آنها تاکید کردند.
به گزارش ایسنا، دکتر حسین میرزایی، رئیس پژوهشکده فرهنگ و هنر ارتباطات، در نشست تخصصی علوم اجتماعی و صداهای خاموش در پژوهشگاه فرهنگ،هنر و ارتباطات اظهار کرد: توجه به صداهای خاموش و مطالعات فرهنگی، ضرورت حیاتی دارد و انتخاب موضوع این نشست بسیار ارزشمند است.
همچنین آصفه کامرانی، رئیس هیئت مدیره انجمن روشنگران فردای کودک، با اشاره به وضعیت کودکان کار گفت: کودکان کار بزرگترین قربانیان اجتماعی و کوچکترین طرد شدگان هستند. بیشتر این کودکان در کارگاههای زیرزمینی مشغول به کارند و حقوقشان رعایت نمیشود. سه راهکار اصلی برای تأمین سلامت روان آنان شامل مطالبهگری قانونی، بهرهگیری از ظرفیت نهادهای مدنی و ایجاد آگاهی و ظرفیتسازی فکری در جامعه است.
وی گفت: کودکی یک بار برای هر فرد رقم میخورد و جبران آن غیرممکن است. نهادهای مدنی و متخصصان باید با مشارکت جمعی، زخمهای کودکان کار را ترمیم کنند و فرصت آموزش و رشد را برای آنها فراهم کنند.
رضا تسلیمی طهرانی، عضو هیئت علمی پژوهشگاه فرهنگ و هنر و ارتباطات، نیز به بررسی وضعیت کودکان و سالمندان پرداخت و گفت: این دو گروه به دلیل نزدیکی به تولد و مرگ و فقدان سودآوری اقتصادی در جامعه مدرن طرد شدهاند. کودکان در مدارس و نظام آموزشی کنترل و سرکوب میشوند و بازی و تجربههای طبیعی آنها محدود است، در حالی که بازی و حضور در طبیعت برای رشد خلاقیت و سلامت روانی ضروری است.
وی افزود: سالمندان نیز از فقدان جایگاه اجتماعی، طرد فضایی و سرکوب گفتمان پزشکی رنج میبرند و توجه به نیازهای جسمی، عاطفی و معنوی آنها اهمیت دارد. این گروهها نیازمند شنیده شدن، دیده شدن و حمایت جامعهاند.
دکتر اعظم صوفیانی، پژوهشگر ارتباطات و مطالعات فرهنگی نیز در این نشست با بیان تجربههای پژوهشی خود گفت: مطالعه و کنشگری در جوامع فرودست نیازمند توجه به پیچیدگیها و تنوعهای موجود در گروهها است. نهادهای مدنی و پژوهشگران باید با نگاه انسانی و اخلاقی، بستری برای مکالمه و مشارکت ایجاد کنند تا صداهای خاموش شنیده شوند و سیاستگذاران بتوانند تصمیمات مؤثر اتخاذ کنند.
وی گفت: برچسبزنی و سادهسازی گروههای اجتماعی ممکن است تنوع و توانمندیهای آنان را نادیده بگیرد. پژوهشگران و نهادهای مدنی باید به جای کنترل و سرکوب، فضایی برای رشد و ابراز وجود این گروهها فراهم کنند و از تعامل با آنان درس بگیرند.
در پایان نشست، بر ضرورت مشارکت جمعی نهادهای پژوهشی، مدنی و سیاستگذار برای حمایت از گروههای حاشیهای و ایجاد فضای انسانی، پژوهشمحور و اخلاقی در جامعه تأکید شد.
