روزنامه ایران نوشت: اوایل امسال مردی هراسان نزد مأموران رفت و مدعی شد:«روبهروی ایستگاه BRT ایستاده بودم که مردی با تهدید چاقو سراغم آمد و تلفن همراهم را ربود و فرار کرد.»
پس از اظهارات شاکی، مأموران در بازبینی دوربینهای مداربسته محل سرقت، سارق را شناسایی و او را دستگیر کردند، اما وی اتهامش را نپذیرفت.
با تکمیل تحقیقات، برای وی به اتهام سرقت مسلحانه در شب، کیفرخواست صادر و پرونده برای رسیدگی به شعبه 9 دادگاه کیفری یک استان تهران فرستاده شد.
در ابتدای جلسه، شاکی به جایگاه رفت و با تشریح جزئیات ماجرا خواستار اشد مجازات برای متهم شد.
پس از آن متهم به جایگاه رفت و در حالی که دوباره اتهامش را رد کرد، به قضات گفت:«من نه سرقت کردم و نه برای شاکی چاقو کشیدم. کاش او واقعیت را گفته بود. آن شب من و همسرم روبهروی ایستگاه BRT در حال رد شدن از عرض خیابان بودیم تا سوار تاکسی شویم. شاکی با دوستش سوار موتورسیکلت بودند.
در یک لحظه دیدم او با تلفن همراهش به طور مخفیانه از همسرم فیلم میگیرد که عصبانی شدم و به سمتش دویدم و گفتم چرا فیلم گرفتی؟ بعد از او خواستم تلفنش را به من بدهد تا فیلم و عکسهای همسرم را از داخلش پاک کنم اما او مقاومت کرد و من در یک لحظه با لگد ضربهای به دستش زدم که تلفنش روی زمین افتاد و شکست. بعد هم وقتی دید عصبانی هستم به سرعت محل را ترک کردند و رفتند. اما بعد از چند روز در کمال ناباوری به اتهام سرقت دستگیر شدم و هنوز هم در تعجبم که چرا در زمان ثبت شکایت واقعیت را نگفته است.»
متهم در پاسخ به سؤال قاضی که تلفن همراه را چه کار کردی، گفت:«من اصلاً تلفن را از روی زمین برنداشتم و بعد از فرار شاکی و دوستش، من و همسرم هم رفتیم و تلفن شکسته همانجا روی زمین ماند.»
با پایان اظهارات متهم، قضات برای صدور رأی وارد شور شدند.
