به گزارش همشهری آنلاین به نقل از عصر ایران، رنگ آبی در موجودات زنده پدیده‌ای کمابیش نادر است. سبز بخش زیادی از جهان را پوشانده، زرد و نارنجی در گیاهان و جانوران فراوان دیده می‌شوند و قرمز و صورتی هم گاهی خودنمایی می‌کنند. در این میان، رنگ آبی تنها در شمار اندکی از گل‌ها، برخی پرندگان عجیب و چند قورباغه خاص دیده می‌شود.
چرا سبز در طبیعت این‌قدر رایج است؟
چرا آبی در طبیعت کمیاب است؟
طول‌موج کوتاه و فرکانس بالای نور آبی به این معناست که انرژی بالایی دارد، بنابراین بیشتر رنگ‌دانه‌ها آن را جذب می‌کنند و بازتاب نمی‌دهند. می‌توان آن را به بسته‌ای از انرژی شدید تشبیه کرد که بازتاب آن از دید زیست‌شیمیایی دشوار، اما جذب‌کردنش بسیار ساده است.
این به آن معنا نیست که حیات راهی برای به‌کارگیری رنگ آبی پیدا نکرده است. اگر جایی خالی در طبیعت وجود داشته باشد، بالاخره چیزی آن را پر می‌کند. به پرندگان گرمسیری، حدود ۱۰ درصد از گیاهان و برخی سوسک‌های زیبا فکر کنید.
چرا بنفش حتی از آبی هم نادرتر است؟
بنفش فرکانسی حتی بالاتر و طول‌موجی کوتاه‌تر از آبی دارد و در انتهای بسیار پرانرژی طیف مرئی قرار می‌گیرد. می‌توان آن را نسخه‌ای شدیدتر از آبی تصور کرد.
تمام عواملی که سبب نادر بودن آبی می‌شوند (مانند فرکانس بالا) در بنفش به شکل شدیدتری وجود دارند. به همین دلیل است که بنفش در موجودات زنده کمابیش وجود ندارد. تولید رنگ بنفش با رنگ‌دانه‌ها نیازمند انرژی بسیار بیشتری است و رنگ‌آمیزی ساختاری هم بسیار دشوارتر است، زیرا نیازمند ساختارهایی بسیار متراکم و دقیق است که شمار کمی از موجودات توان ساخت آن را دارند.
کمیابی برخی رنگ‌ها به نوعی در نحوه برخورد انسان‌ها با رنگ‌ها در فرهنگ‌هایشان هم منعکس شده است. در دوران پیش از آزمایشگاه‌ها و رنگ‌های شیمیایی، آبی و ارغوانی از رنگ‌های ویژه برای رهبران بزرگ، نخبگان معنوی و افراد قدرتمند در جوامع بودند. حتی با وجود دانش و فناوری امروز هم تولید این رنگ‌ها کاری دشوار و پیچیده باقی مانده است.
