به گزارش همشهری آنلاین، در دلِ ارتفاعات خاموش جنوب غربی سوریه، جایی میان مهِ صبحگاهی «بیت‌جن» و سایه‌های سنگین جولان اشغالی، حادثه‌ای رخ داد که همچون سیلی ناگهانی، صورتِ خواب‌آلودِ اسرائیل را بیدار کرد؛ سیلی‌ای از جنس مقاومت. همه‌چیز از یک گشت نظامی اسرائیل آغاز شد؛ گشتی که با غرور همیشگی، برای دستگیری چند شهروند سوری وارد منطقه شد. رسانه‌های عبری گفتند که نظامیان صهیونیست سه نفر را بازداشت کردند، اما آنچه نگفتند، آتشی بود که همین اقدام در میان مردم سوریه برافروخت. گشت اسرائیلی که خود را قدرتی بی رقیب می‌پنداشت، ناگهان در کمینی افتاد که رزمندگان هسته‌های مقاومت محلی با دقتی حساب‌شده تدارک دیده بودند. گلوله‌ها شلیک شد، صدا در منطقه پیچید، و در چشم برهم‌زدنی چند نظامی اشغالگر بر زمین افتادند.
گشتی که آمده بود قدرت‌نمایی کند، در نهایت جان خود را برداشت و گریخت؛ فراری شتاب‌زده که برای ارتش اشغالگر گران تمام شد. اسرائیل که از این ضربه غافلگیر شده بود، به جنون آتش‌بارگی افتاد. بالگردها یکی پس از دیگری بر فراز آسمان بیت‌جن چرخیدند، شناسایی‌ها آغاز شد، و تل باط الورد به میدان انتقام‌گیری کورکورانه تبدیل شد. شهر زیر بار آوار و دود فرو رفت و تا عصر، شمار کشته شدگان سوری به ۱۳ نفر رسید؛ و با وجود اجساد زیر آوار و ده‌ها زخمی، کسی نمی‌توانست پایان این فهرست را حدس بزند.
اما آنچه این درگیری را متفاوت می‌کرد، نه تعداد کشته‌ها و نه حجم آتش اسرائیل بود؛ بلکه پیام روشن مقاومت بود: جنوب سوریه دیگر سرزمینی خاموش نیست. هر نقطه‌اش قابلیت شعله‌ورشدن دارد. تل‌آویو سراسیمه اعلام کرد که مسئولیت این کمین برعهده «الجماعة الإسلامیة» بوده، اما حقیقت روشن‌تر از آن است که پنهان بماند: اینجا جغرافیای تازه‌ای از مقاومت در حال تولد است.
