به گزارش مشرق، به نظر می‌رسد هیچ راه‌حل فوری و قابل‌اتکایی برای وضعیت کنونی لیورپول وجود ندارد. بحران از همیشه جدی‌تر است و هرچند تغییر مربی در نخستین لغزش‌ها هرگز سنت این باشگاه نبوده اما آرنه اشلوت اکنون در موقعیتی ایستاده که بیش از هر زمان دیگری شبیه یک بن‌بست واقعی است.
عملکرد لیورپول نه تنها ضعیف، بلکه به معنای واقعی کلمه فاجعه‌بار توصیف می‌شود؛ ۹ شکست در ۱۲ مسابقه اخیر؛ رقمی که برای هر باشگاه بزرگ نگران‌کننده است، چه برسد به قهرمان فصل گذشته که تابستانی پر از سرمایه‌گذاری و تقویت را پشت سر گذاشته بود.
لیورپول سه بازی آخرش را با اختلاف ۳ گل واگذار کرده، این در حالی است که تیم روی کاغذ چندان هم بد بازی نکرده و حتی در شاخص گل‌های مورد انتظار عملکرد بهتری نسبت به حریفان داشته است. با این حال، سبک بازی متوسط و اشتباهات غیرمعمول، تصویری متفاوت ارائه می‌دهد؛ اشتباهاتی که هرگز در DNA لیورپول دیده نمی‌شد.
آرنه اشلوت؛ وارث میراث بزرگ کلوپ یا قربانی بازسازی ناتمام؟
طبیعی است که در چنین شرایطی نگاه‌ها به سمت سرمربی هلندی معطوف شود. از همان ابتدا روشن بود که قهرمانی فصل گذشته بیش از آنکه محصول انقلاب فنی اشلوت باشد، بر شانه‌های میراث یورگن کلوپ بنا شده است.
این گزاره هم درست است و هم نادقیق؛ درست از آن جهت که اشلوت تیمی آماده را تحویل گرفت و نادقیق بدین معنا که او در همان ماه‌های نخست توانست برخی بازیکنان را احیا کند؛ خاکپو و صلاح بهترین روزهای دوران حرفه‌ای خود را تجربه کردند و گراونبرخ بار دیگر به سطحی برگشت که تصور می‌شد از دست رفته است.
در همین زمینه، یادآوری یکی از اظهارات کلوپ در سال ۲۰۲۳ درباره چلسی پرهزینه خالی از لطف نیست. سرمربی آلمانی در آن زمان هشدار داده بود؛ نمی‌توان فقط بهترین بازیکنان را کنار هم چید و انتظار داشت همه چیز خودبه‌خود درست شود. باید یک تیم ساخت؛ باید روابط و روحیه تیمی ایجاد کرد.
شرایط چلسی ۲۰۲۳ با لیورپول ۲۰۲۵ یکسان نیست اما ریشه برخی مشکلات مشترک است. ورود بازیکنان جدید همیشه تقویت‌کننده نیست؛ گاهی بازسازی نیمه‌کاره انسجام تیمی را از بین می‌برد. از همین جهت اشلوت بیشتر شبیه قربانی برنامه‌ریزی ناقص باشگاه ظاهر شده، نه عامل اصلی بحران، به خصوص اگر به یاد آوریم که ایساک در آخرین روز نقل‌وانتقالات به تیم اضافه شد و تمام اردوهای پیش‌فصل را از دست داد.
انتخاب‌های بحث‌برانگیز؛ از صلاح بی‌ثبات تا کوناته بدون رقیب
با این حال، انتقادهایی جدی نیز متوجه تصمیم‌های فنی اشلوت است. برای بسیاری از هواداران و تحلیل‌گران عجیب است که چرا لیورپول همواره با بهترین ترکیب ممکن وارد زمین نمی‌شود.
صلاح در این فصل نه در اوج بوده و نه ثبات داشته اما تقریباً در همه بازی‌های لیگ ۹۰ دقیقه کامل بازی کرده است. کوناته نیز هفته‌هاست عملکرد ضعیفی ارائه می‌دهد اما جایگاهش در ترکیب اصلی تغییر نکرده، در حالی که مصدومیت لئونی گزینه‌های خط دفاع را محدود کرده بود اما مهمتر از انتخاب بازیکنان، مسئله‌ای است که نگران‌کننده‌تر جلوه می‌کند: بسیاری از بازیکنان لیورپول افت کرده‌اند.
اگر بخواهیم از کسانی نام ببریم که همچنان در سطح قابل قبولی ظاهر می‌شوند، فهرست کوتاه است؛ عملاً فقط سوبسلای و تا حدی اکیتیکه. باقی بازیکنان با افت شدید روبرو شده‌اند؛ صلاح پس از تمدید قراردادش ناپدید شده، فن‌دایک پنالتی‌هایی عجیب می‌دهد، مک‌آلیستر در محوطه جریمه خودی دوئل‌های مهم را می‌بازد و کوناته در چندین مسابقه پیاپی عملکردی فاجعه‌بار ارائه کرده است. این افت کیفی را نمی‌توان با سن توضیح داد، زیرا برخی از این ستاره‌ها هنوز در اوج دوران ورزشی قرار دارند.
نمونه روشن این آشفتگی ذهنی را می‌توان در دقیقه ۳۲ دیدار مقابل ناتینگهام فارست دید؛ جایی که کوناته پس از بردن یک دوئل ساده به جای پاس به دروازه‌بان یا دفع ساده، توپ را بی‌دلیل به کرنر فرستاد؛کرنری که فارست از آن به گل رسید. اشتباهی که در هیچ سطح حرفه‌ای قابل قبول نیست.
نبود انگیزه؛ جایی که نقش مربی حیاتی می‌شود
این افت گسترده فقط فنی نیست؛ مسئله ذهنیت است. بازیکنانی که زمانی هیولاهای ذهنی نامیده می‌شدند، اکنون فاقد انگیزه و انرژی لازم هستند. نقش سرمربی در این حوزه تعیین‌کننده است. اگرچه برخی روش‌های آرتتا در آرسنال عجیب به نظر می‌رسد؛ از پخش سرود لیورپول در تمرین تا شبیه‌سازی شرایط غیرمعمول برای تقویت تمرکز بازیکنان اما نتیجه داده است. برعکس، در لیورپول چنین تقویت روحی و ذهنی دیده نمی‌شود.
در این بین نباید از واقعیت تلخ درگذشت دیوگو ژوتا چشم پوشید؛ رخدادی که بدون تردید شوک عاطفی بزرگی به تیم وارد کرد اما این حادثه با وجود سنگینی‌اش نمی‌تواند توجیه‌گر همه ناکامی‌های پنج‌ماهه اخیر باشد.
بن‌بست لیورپول؛ تغییر مربی یا ادامه مسیر
لیورپول در بحران‌های گذشته صبور بوده است. کلوپ در فصل نخست با رتبه هشتم کار را به پایان رساند و حتی در سال ۲۰۲۱ با ۶ شکست خانگی و مصدومیت‌های گسترده اخراج نشد اما شرایط تیم فعلی متفاوت است؛ به جایی رسیده که هواداران نیز به نظر نمی‌رسد چندان از ایده تغییر روی نیمکت ناراضی باشند.
با این حال، بزرگترین پرسش اینجاست؛ اگر اشلوت برود، چه کسی جای او را می‌گیرد؟ نام‌هایی مانند ژاوی یا زیدان بیشتر شبیه رؤیاهای دور از واقعیت هستند.
گزینه‌هایی نظیر ایرائولا (بورنموث)، گلسنر (کریستال‌پالاس) یا سیلوا (فولام) خود را در لیگ برتر ثابت کرده‌اند و شاید شایسته هدایت یک تیم بزرگ باشند اما تضمینی وجود ندارد که نتیجه بهتری از اشلوت ارائه دهند. تجربه منچستریونایتد نشان می‌دهد تکرار چرخه تغییرات بی‌هدف می‌تواند یک باشگاه بزرگ را سال‌ها در برزخ نگه دارد.
