عصر ایران ؛ علی خیرآبادی - دوران بازی‌های ملی برای کریستیانو رونالدو خوب نبود. حتی وقتی که پرتغال با پیروزی پرهیاهوی ۹ بر ۱ برابر ارمنستان صعود خود را به جام جهانی قطعی کرد، هنوز هم سایه شکست تلخ برابر ایرلند بر سر این تیم و رونالدو بود؛ شبی که در آن رونالدو، مردی که سال‌ها با قدرت ذهنی‌اش شناخته می‌شد، در چهل سالگی برای دومین‌بار در همه زندگی حرفه‌ای‌اش از میدان اخراج شد. همین اخراج باعث شد در دیدار بعد برابر ارمنستان هم کنار بماند. برای کسی مثل او، غیبت همیشه سنگین‌تر از هر خطایی است.
اما رونالدو مردی نیست که در مقابل تردیدها و زمزمه‌های انتقاد، سر خم کند. او سال‌هاست نشان داده هر بار که نگاه‌ها به سویش تیزتر می‌شود، هر بار که مردم گمان می‌کنند زمان او گذشته، درست همان لحظه دوباره زاده می‌شود. دیشب در لیگ عربستان، انگار سرنوشت می‌خواست بار دیگر همین حقیقت را یادآوری کند.
تا دقیقه نود و شش، آرام بود. حتی بیش از حد آرام. راه می‌رفت، توپ‌های ساده را می‌گرفت و پس می‌داد، بدون آن برق همیشگی چشم‌ها. النصر هم سه بر یک پیش بود و چیزی تا نهمین برد پیاپی در لیگ نمانده بود. هواداران کم‌کم آماده بودند که سوت پایان را بشنوند. اما کریستیانو همیشه استاد لحظات پیش‌بینی‌ناپذیر بوده؛ لحظاتی که ناگهان هوا در ورزشگاه عوض می‌شود، سکوت‌ها شکسته می‌شود و انگار زمان برای چند ثانیه مکث می‌کند.
نواف، دفاع چپ النصر توپ را با سانتری بلند به محوطه فرستاد. رونالدو مثل کسی که ناگهان چیزی در وجودش بیدار شده باشد، از جا کنده شد. بدنش، که چهل سال وزنش را به‌دوش می‌کشد، در هوا پیچید؛ چنان نرم و هماهنگ که انگار نه دقیقه نود و شش بود نه او چهل ساله. ضربه برگردان او لحظه‌ای کوتاه جهان فوتبال را از حرکت انداخت. توپ به تور خورد و ورزشگاه منفجر شد. همه چیز لحظه‌ای روشن شد، مثل اینکه کسی چراغی قدیمی را دوباره روشن کرده باشد. او دیشب در 40 سالگی یکبار دیگر نشان داد جاذبه برای او یک شوخی است.
این صحنه تنها یک گل نبود. یک یادآوری بود؛ اینکه کریستیانو هنوز از جنسی متفاوت است. هنوز توان دارد، هنوز باور دارد و هنوز وقتی پای غرور و رقابت وسط باشد، درخششی از خود نشان می‌دهد که با هیچ قانون معمولی فوتبال قابل توضیح نیست. دیشب رونالدو اهالی فوتبال را به یاد گل معروفش در سال 2018 انداخت؛ وقتی که با یک برگردان دیدنی دروازه بوفون یکی از بهترین دروازه‌بان تاریخ را باز کرد.
حالا همه می‌دانند نگاه او به کجاست. جام جهانی آمریکا. تنها جامی که جای خالی‌اش در قفسه افتخارات او مثل خنجری آرام و مداوم یادآوری می‌شود. پرتغال هم امروز تیمی است که می‌تواند رؤیا ببافد؛ ترکیبی پرستاره، منظم و سرشار از انگیزه. پرسش این است آیا پرتغالی با کریستیانویی که هنوز چابک است، هنوز نفس کم نمی‌آورد و هنوز راه دروازه‌ها را بهتر از همه بلد است، می‌تواند به آن رویای دیرسال برسد یا نه.
