عصرایران- در تهران قدیم کافه ها کارکرد بسیار مهمی داشتند و شاید در عصری که چندان روزنامه خوانی و سواد در میان مردم رایج نبود، رفتن به کافه هم وسیله ای برای سرگرمی بود و هم شیوه ای برای کسب اطلاع از آخرین اخبار. در این میان برخی از کافه ها یا قهوه خانه ها نامی ماندگار یافتند که یکی از آن ها کافه لقانطه است که شرح آن را به نقل از کتاب«طهران قدیم» جعفر شهری می آوریم:
در ابتدای خیابان باب همایون کافه ای بود به نام« لقانطه» که آن را مردی به نام غلامحسین لقانطه دایر کرده بود و بعد ها یکی هم مشابه آن در میدان بهارستان برپا ساخته بود. در جلوی این لقانطه، حوض کاشی زیبایی وسط پیاده رو قرار داشت که از لوله کشی خیابان آب می گرفت و فواره ای در وسط آن فوران می نمود.
کافه لقانطه شعبه بهارستان
علاوه بر جریان قسمتی از آب که از آن عبور می کرد و دور آن را گل و گلدان و قلیان های بلور بادگیر نقره چیده حاشیه کنار نهر خیابان را چمن کاری و گلکاری نموده صفا و جلای خاصی به آن داده بود. علاوه بر داخل قهوه خانه که مشابه همین حوض را ساخته در و دیوار و سقف آن را با عکس ها و تابلوها و دیوارکوب ها و چهل چراغ های متعدد زینت نموده، تابستان ها با چیدن میز و صندلی در پیاده رو و در زمستان ها از مشتریان در داخل پذیرایی می نمود.
بنابر رسم زمان چای و قلیان کالای اصلی این کافه بود و قهوه دومین آن که هنوز در اینجا خلاف سایر قهوه خانه های دیگر که در آن ها فروش قهوه به کلی از میان رفته بود به علاقه مندان فروخته می شد. و در تابستان ها انواع شربت مانند شربت به لیمو، سکنجبین، شربت آلبالو، شربت ریواس و هم چنین بستنی و فالوده سنتی عرضه می گردید.
اگر چه این کافه مانند تمام قهوه خانه ها از پیش از آفتاب فعالیت روزانه خودش را آغاز می کرد و بعد از تمام دیگر دکان ها تعطیل می گردید اما جوش و جلای آن از دو سه ساعت به غروب مانده تا یکی دو ساعت از شب گذشته بود که اعیان و رجال با اسب و کالسکه، درشکه و اتوموبیل های خود در آن جا حضور می یافتند. کافه لقانطه کافه ای گران قیمت بود که دو برابر قهوه خانه های دیگر پول می گرفت و به اعیان و اشراف و اداری های والامقام و خارج رفته ها و روزنامه نگاران و نویسندگان اختصاص یافته بود.
