ترکیه در حال آماده‌سازی راه‌اندازی نسخه آزمایشی یک مدل جدید حمایت از درآمد است که با عنوان «درآمد شهروندی» شناخته می‌شود.
به گزارش ایسنا، این طرح به عنوان یک مکانیسم حمایتی ساختارمند متمرکز بر خانواده در برنامه میان‌مدت ۲۰۲۶ گنجانده شده است. هدف این برنامه، تضمین حداقل درآمد سرانه برای افراد در یک خانوار بدون ایجاد دلسردی در مشارکت در بازار کار است و انتظار می‌رود از طریق مقررات جدید و احتمالا قانون‌گذاری، رسمی شود. اگرچه چارچوب دقیق هنوز منتشر نشده است، اسناد برنامه‌ریزی دولتی سرنخ‌هایی در مورد معماری آن ارائه می‌دهند.
این مدل بر ارزیابی جداگانه هر فرد به جای ارزیابی خانوارها به عنوان یک واحد اقتصادی واحد تاکید دارد. از این نظر، این مدل همچنین نشان‌دهنده فاصله گرفتن از روش‌های موجود کمک‌های اجتماعی ترکیه است.
مقامات ترکیه طبق سازوکار برنامه‌ریزی شده، یک آستانه حداقل درآمد تعیین خواهند کرد. پس از تعیین درآمد واقعی هر فرد، دولت یک پرداخت مکمل برای پر کردن شکاف بین درآمد و آستانه حداقل درآمد ارائه خواهد داد. هدف، کاهش نابرابری درآمدی با پر کردن این کمبودها برای شهروندان کم‌درآمد است.
یکی از سوالات اصلی این است که چگونه معیار حداقل درآمد محاسبه خواهد شد. در این مرحله، انتظار می‌رود دولت رقمی را که نشان‌دهنده حداقل مبلغ مورد نیاز برای هزینه‌های اولیه زندگی است، مشخص کند. در حالی که روش دقیق تائید نشده است، این معیار احتمالا کمتر از حداقل دستمزد ملی و کمترین حقوق بازنشستگی دولتی خواهد بود تا از پیچیدگی‌های سیاسی و مالی جلوگیری شود.
سیاست‌گذاران در مورد تعیین معیار بالاتر از پایین‌ترین سطح حقوق بازنشستگی محتاط هستند. انجام این کار می‌تواند به این معنی باشد که پرداخت‌های بازنشستگی فعلی، پایین‌تر از استانداردهای زندگی قابل قبول قرار می‌گیرند و واکنش عمومی قابل توجهی ایجاد می‌کنند.
اجرای آزمایشی به صورت مرحله‌ای برنامه‌ریزی شده است و از استان‌های کم‌توسعه یافته ترکیه شروع می‌شود. این مناطق به دلیل نرخ فقر بالاتر و فرصت‌های محدود تحرک اجتماعی، احتمالا اولین مناطقی خواهند بود که مدل تکمیل درآمد را آزمایش می‌کنند.
انتظار می‌رود مرحله دوم بر شش استانی که در زلزله فوریه ۲۰۲۳ به شدت آسیب دیده‌اند، متمرکز باشد. این مناطق با چالش‌های اقتصادی بلندمدت روبرو هستند و جمعیت زیادی دارند که به حمایت موقت و ساختاری نیاز دارند. مقامات، آنها را به عنوان یک محیط آزمایشی حیاتی در مکانی که بیشترین نیاز را به آن دارد، می‌بینند.
مرحله سوم به مراکز بزرگ شهری گسترش خواهد یافت. فقر شهری با شبکه‌های اجتماعی ضعیف‌تر و سیستم‌های حمایتی غیررسمی کاهش یافته، چالش‌های متفاوتی نسبت به فقر روستایی دارد. ساکنان کم‌درآمد در شهرهای بزرگ اغلب با هزینه‌های زندگی بالاتر در کنار دسترسی کمتر به شبکه‌های امنیت اجتماعی محلی روبرو هستندکه آنها را به یک گروه اولویت‌دار برای گنجانده شدن تدریجی در این برنامه تبدیل می‌کند.
یکی از ویژگی‌های مهم مدل پیشنهادی، تلاش برای جلوگیری از دلسرد کردن افراد به اشتغال رسمی است. برنامه‌های کمک‌های اجتماعی فعلی اغلب پس از یافتن شغل توسط فرد ذینفع قطع می‌شوند که این امر ناخواسته باعث تشویق او به کار غیررسمی یا بیکار ماندن برای حفظ مزایا شده است.
در سیستم جدید، مقامات قصد دارند تضمین کنند که حمایت بلافاصله قطع نخواهد شد. افراد تحت حمایت این برنامه که شروع به کار می‌کنند، ممکن است برای مدت مشخصی، احتمالا یک سال، به دریافت کمک ادامه دهند. این طرح قصد دارد خطر از دست دادن حمایت پس از ورود به اشتغال رسمی را کاهش دهد و افراد را به ماندن در بازار کار تنظیم شده تشویق کند.
بر اساس گزارش ترکیه تودی، این رویکرد همچنین با اطمینان دادن به خانوارها مبنی بر اینکه درآمد جدید تمام حمایت‌ها را به یکباره از بین نمی‌برد، قصد دارد غیررسمی بودن را مهار کند. مقامات امیدوارند با هموار کردن این گذار، بازار کار را برای گروه‌های کم‌درآمد قابل دسترس‌تر کنند.
