روزنامه خراسان نوشت: چند روزی است خبر برگزاری کنسرت مهران مدیری در دبی، بخش زیادی از فضای رسانه‌ای موسیقی را پر کرده و واکنش‌های گسترده‌ای به همراه داشته است.
از همان ابتدای ورود مهران مدیری به فضای خوانندگی، بحث‌هایی بر سر توانایی‌های خوانندگی این بازیگر مطرح شد؛ بسیاری معتقدند که فروش بلیت‌ها با قیمت‌های نجومی این اجرا که بنا به گزارش‌ها از ۱۰ میلیون تومان فراتر رفته، نه به دلیل کیفیت موسیقی، بلکه بیشتر به پشتوانه شهرت مدیری در عرصه بازیگری بوده است.
ماجرا تنها به قیمت گران بلیت‌ها ختم نمی‌شود. یکی از جدی‌ترین نقدها، رعایت نکردن حق کپی‌رایت در برخی قطعات است. اجرای قطعه «سوغاتی» بدون کسب اجازه از خانواده زنده‌یاد استاد محمد حیدری، واکنش تند بنیاد فرهنگی هنری استاد حیدری را به دنبال داشت. این اعتراض بار دیگر موضوع حساسیت حقوق مؤلف و احترام به میراث موسیقی را در صدر بحث‌ها قرار داد و نشان داد که حتی در فضای پرزرق‌وبرق کنسرت‌های خارج از کشور، اصول حرفه‌ای نباید نادیده گرفته شود.
کارشناسان موسیقی به کیفیت اجراهای مدیری نیز ایرادهای جدی وارد کرده‌اند. اشتباه خواندن مکرر نت ها، تحریرهای ناپخته و ضعف در تکنیک‌های آوازی، از جمله نکاتی است که به گفته منتقدان، نه تنها اعتبار موسیقی ایرانی را در خارج از کشور خدشه‌دار می‌کند، بلکه تصویری نادرست از ظرفیت‌های هنری ایران به مخاطبان غیرایرانی ارائه می‌دهد. در واقع، آن چه باید فرصتی برای معرفی غنای موسیقی ایرانی باشد، به دلیل ضعف‌های اجرایی، به یک تجربه بحث‌برانگیز بدل شده است.
البته به عقیده برخی کارشناسان، کنسرت مهران مدیری در دبی، بیش از آنکه یک رویداد هنری باشد، به یک پرونده رسانه‌ای در حوزه موسیقی تبدیل شده است؛ پرونده‌ای که در آن بحث‌های جدی درباره لزوم تعیین مرز میان شهرت و هنر، مسئولیت هنرمند در قبال میراث موسیقی و ضرورت رعایت استانداردهای حرفه‌ای مطرح می‌شود.
شاید این حاشیه‌ها، فرصتی باشد برای بازاندیشی در این پرسش قدیمی: آیا صرفاً نام و چهره کافی است تا یک اجرا به موفقیت هنری برسد؟یک احتمال دیگر نیز درباره این کنسرت در حال مطرح شدن است و آن هم اینکه تمامی حاشیه‌ها می‌تواند با هدف هر چه بیشتر دیده شدن مدیری و تبلیغاتی به شمار بیاید که ظاهر آن انتقاد اما باطنش کمک به بلیت فروشی بیشتر و بهره برد از بازار داغ مخالف و موافقان باشد.
