نشریه آمریکایی در گزارشی درباره توان پهپادی آمریکا نوشت: با توجه به اینکه چین می‌تواند سالانه دست کم ۸ میلیون پهپاد تولید کند، ارتش آمریکا در نهایت قادر به تولید یک میلیون پهپاد در سال خواهد بود که این میزان در صورت یک درگیری بزرگ پاسخگوی نیاز های ارتش نخواهد بود.
به گزارش ایسنا، ارتش آمریکا می‌داند که میدان نبرد مدرن از آخرین باری که نیروهای آنها در یک درگیری بزرگ حضور داشتند، اساساً تغییر کرده است. سیستم‌های کنترل از راه دور اکنون، میدان نبرد امروزی را به شیوه‌هایی تعریف می‌کنند که زمانی فقط برای پلتفرم‌های سرنشین‌دار در نظر گرفته شده بود. در نتیجه این تغییرات، آن‌طور که در درگیری‌های اخیر در قفقاز، آفریقا، غرب آسیا و به ویژه اوکراین نشان داده شده است، ارتش آمریکا می‌خواهد طی دو تا سه سال آینده دست کم یک میلیون پهپاد تهیه کند.
پس از این نیاز اولیه، ارتش آمریکا درباره خرید صدها هزار پهپاد دیگر – از ۵۰۰ هزار تا میلیون‌ها - در سال صحبت می‌کند.
نشریه نشنال اینترست در این باره نوشت: در حال حاضر، پایگاه صنعتی دفاعی آمریکا تنها حدود ۵۰ هزار پهپاد در سال تولید می‌کند. یکی از بزرگ‌ترین موضوعات این است که ارتش می‌خواهد با بسیاری از این پهپادها، همان‌طور که در حال حاضر با مهمات خود رفتار می‌کند، رفتار کند - ارزان و مصرفی، نه پهپادهای معتبر و سطح بالایی مانند MQ-۱ Predator و MQ-۹ Reaper. و این، درس‌هایی که از جنگ اوکراین آموخته شده را منعکس می‌کند، جایی که پهپادهای کم‌هزینه به تعداد زیاد برای جمع‌آوری اطلاعات، تنظیم شدت نبرد و حتی حمله به اهداف استفاده شده‌اند.
ارتش ایالات متحده برای دستیابی به این حجم از تولید در حال راه‌اندازی یک استراتژی صنعتی منحصر به فرد دولتی-خصوصی است که آن را «اسکای فاندری» (SkyFoundry) نامیده است. با ایجاد تولید داخلی - از جمله موتورها، حسگرها، باتری‌ها، بردهای مدار - این ارتش نه تنها خرید، بلکه داشتن یک زنجیره تأمین با قابلیت افزایش تولید را نیز در نظر دارد.
این امر در هر بحرانی کلیدی خواهد بود، زیرا ارتش می‌خواهد توانایی تولید هر تعداد پهپاد مورد نیاز برای مقابله با هر تهدیدی را که ممکن است با آن مواجه شود، داشته باشد.
علاوه‌براین، برنامه جدید بومی‌سازی تهیه پهپاد، پاسخ مستقیمی به این واقعیت است که در شرایط فعلی، چین منبع بسیاری از اجزای حیاتی برای اکثر سیستم‌های پهپادی است. این یک آسیب‌پذیری شدید، به خصوص در شرایطی به شمار می‌آید که ارتش ایالات متحده و سایر ارتش‌های جهان به سمت تکیه بیشتر بر سیستم‌های بدون سرنشین روی آورده‌اند.
ارتش آمریکا در کنار خرید این پهپادها، در حال آزمایش راه‌هایی برای دفاع در برابر هواپیماهای بدون سرنشین دشمن است.
آنها در حال تحقیق درباره ابزارهای الکترومغناطیسی و اشکال جدید مواد منفجره برای خنثی کردن تهدیدی هستند که پهپادها در میدان نبرد ایجاد می‌کنند. بنابراین، استراتژی که ارتش در پیش گرفته، نه تنها مربوط به تهیه هرچه بیشتر پهپاد و بومی‌سازی تولید آنها است، بلکه ارتش می‌خواهد دفاع‌های موثری در برابر این سیستم‌ها نیز ایجاد کند.
نشریه آمریکایی در ادامه به مقایسه حداکثر توان آمریکا برای تولید بومی پهپاد با سایر قدرت‌های جهان پرداخت و نوشت: روسیه و اوکراین در حال حاضر هر کدام حدود ۴ میلیون پهپاد در سال تولید می‌کنند.
چین با ظرفیت صنعتی گسترده خود می‌تواند بیش از ۸ میلیون پهپاد در سال تولید کند که عمدتاً غیرنظامی و برای صادرات هستند اما به راحتی مسلح شده و به پهپادهای نظامی تبدیل می‌شوند. اگر درگیری بین دو قدرت رخ دهد، آمریکایی‌ها در موقعیت بسیار نامساعدی قرار خواهند گرفت.
از طرفی دیگر، افزایش تولید آن‌طور که ارتش می‌خواهد، گفتنش آسان‌تر از انجام دادنش است. ساخت ماشین‌آلات مورد نیاز برای تولید قطعات پهپاد، زمان قابل توجهی را می‌طلبد.
وب‌سایت «دیفنس نیوز» جزئیات زرادخانه «راک آیلند» و اینکه چگونه ماه‌ها طول می‌کشد تا خطوط تولید خاصی ایجاد شود را شرح می‌دهد. و با توجه به اینکه بخش زیادی از زنجیره تأمین هنوز از مکان‌هایی مانند چین عبور می‌کند، افزایش تولید در داخل کشور امری پیچیده و کند است.
همچنین مسئله دیگری نیز وجود دارد و آن هم این است که با پهپادها به عنوان یک وسیله مصرفی برخورد شود.
نرخ بالای فرسایش به این معنی است که ارتشی که درگیر مناقشه‌ای مسلحانه با پهپادهای سنگین است، دائماً در حال خرید جایگزین خواهد بود. در یک درگیری با شدت بالا، اگر اوضاع خوب پیش نرود، نرخ از دست دادن این ماشین‌ها ممکن است حتی از یک میلیون در سال هم فراتر رود.
ساخت سالانه یک میلیون پهپاد، هدفی بسیار جسورانه است که نشان دهنده یک محور استراتژیک کلیدی توسط ارتش ایالات متحده است اما دستیابی به این هدف والا چندان آسان نیست.
حتی یک میلیون پهپاد که بسیار چشمگیر به نظر می‌رسد، تسلط را تضمین نمی‌کند. با این حال، اگر ارتش بتواند زنجیره تأمین را تقویت، تولید را ساده‌سازی و استفاده از پهپاد را در واحدهای خود ادغام کند، می‌تواند انعطاف‌پذیری و تاب‌آوری تاکتیکی خود را در درگیری‌های آینده به میزان قابل توجهی افزایش دهد.
