متاسفانه گویا این حلقه ها و افراد هتاک به خیال خام خود می توانند با سوار شدن بر موج ناکارآمدی ها و تورم بی سابقه به حیات سیاسی خود نفسی تازه بدهند. لکن نباید فراموش کنیم که نمی شود تاریخ را از میانه خواند.نم ی شود امروز را دید ولی سال هایی که دلسوزان در مورد ورود پرونده از شورای حکام به شورای امنیت هشدار می دادند را ندید. اگر امروز یوم الحساب جریانات سیاسی باشد، جریاناتی باید پاسخگو باشند که در نیمه دوم دهه هشتاد با تحلیل های غلط و برخاسته از ادراک نادرست از نظام بین الملل، کشور را به قعر چاه ویل تحریم های ثانویه و شورای امنیت انداختند و ماحصل فعالیت شان ۶ قطعنامه شورای امنیت علیه کشورمان بود.
باید جریاناتی پاسخگو باشند جلوی احیای برجام در بهار و تابستان ۱۴۰۰ را گرفتند آن هم به دلیل واهمه از محبوبیت رقبای سیاسی شان در انتخابات سیزدهم ریاست جمهوری.
یکی از مغالطات مضحکی که در چند ماه اخیر بیان می شود این بود که« برجام باعث اتلاف وقت کشور به مدت ده سال شد! » گمان می کنند با تکرار یک گزاره از تریبون هایی که در دست دارند و بازنشر آن ها توسط برنامه آن لندن نشین! این گزاره به حقیقت مبدل می شود. در حافظه جمعی ما ایرانیان هست که در دولت یازدهم در شرایطی کشور را تحویل گرفت که نه تنها ذیل تحریم های فصل هفت شورای امنیت بودیم بلکه چین و روسیه نیز با اقدامات آمریکا و اروپا علیه کشورمان هم راستا و هم داستان بودند. فراموش نباید کرد قطعنامه ۱۹۲۹شورای امنیت که یکی از تندترین قطعنامه ها در تاریخ این شورا می باشد در خرداد ۱۳۸۹ و با رای مثبت روسیه و چین علیه ایران صادر شد. همان دولتی که امروز برساخت یک دولت شرق گرا از آن می خواهند بکنند!
کسانی که با تحلیل هایی مانند زمستان سخت و ... نظام حکمرانی فریفتند امروز به جای پاسخگویی در مقام مدعی برآمده اند. ایده زمستان سخت اروپا میوه زمستان فکری تئوری پردازانش بود و امروز به جای پاسخگویی با زبانی هتاک سعی در فرار رو به جلو دارند.
ضمنا اگر برجام بد و ناصواب بود چرا دولت سیزدهم سه سال در پی احیای آن بود؟ چرا در طول سه سال عاجز از رسیدن به یک متن و یا توافق یک صفحه ای بودند؟ به اذعان مقامات دولت سیزدهم برجام منتهی الیه آن چیزی خواهد بود که جمهوری اسلامی بتواند در زمینه حقوق هسته ای خود به دست آورد. متاسفانه به نظر می رسد امروز توافقی در سطح برجام به مثابه یک آرزو و آمال برای ایرانیان باشد.
تجربه دو دهه اخیر به وضوح نشان می دهد که متاسفانه رویافروشی در کشور، پیشه ای پر سود بوده و خریداران همواره حاضر به پرداخت مبالغی بالا برای ایده های متوهمانه و رویاهای پوچ بوده اند.
به باور نگارنده، دبیر اسبق شورای عالی امنیت ملی، سعید جلیلی و برخی از هم قطاران وی، علاوه بر هتاکی های بی سابقه سعی در تزریق تصلب به نظام حکمرانی کشور و خصوصا سیاست خارجی دارند. بدین معنا که با ارایه گزاره های بدیل و البته توخالی و رویافروشی ها به دوایر متحدالمرکز قدرت در پی القای این انگاره هستند که می توان بدون حل مشکل تحریم ها به رشد و توسعه اقتصادی پایدار رسید. گویی کارویژه این گروه، تخدیر حکمران و فروکاست علت ناترازی و عدم توفیق اقتصادی کشور در تمامی ابعاد، صرفا به ناتوانی کارگزاران است و القا اینکه با همین دست فرمان و بقای تحریم ها می توان کشور را به رشد و توسعه معمول رساند.
در اینجا می خواهم از تعبیری که آقای دکتر ظریف به کرات استفاده کرده اند بهره بجویم ؛ « در روابط بین الملل یا روی میز هستید یا پشت میز». بدین معنا که عدم حضور ما در مذاکرات بین المللی تنها موجب می شود ما از مقام کسی که در پشت میز می نشیند و از منافع خود دفاع می کند به یک سوژه مذاکره سایرین بر روی میز و آن هم در غیاب خودمان تبدیل شویم.
به باور راقم این سطور، تصلب سازان سعی در هراساندن نظام حکمرانی از حضور در پشت میز هستند. تصلب سازان سعی در ترسیم خطوط قرمز نامعتبر و غیر عقلانی برای سیاست خارجی دارند و این مساله می تواند ابعاد بسیار خطرناکی برای کشور و حیات سیاسی نظام جمهوری اسلامی ایران داشته باشد. تحلیل ها و نسخه های عملیاتی این گروه پیش چشم همه ما هست. اگر مدلی به طور مداوم تایید نشود، دیگر آزمودن مجدد بهینه نیست.
۲۹۲۱۸
