به گزارش خبرنگار فارس در استان فارس، «پسته» تنها یک محصول کشاورزی نیست. ستون مهم صادرات غیرنفتی و نماد هویت کشاورزی ایران است. دهه‌هاست که ایران در کنار آمریکا، از قدرت‌های اصلی بازار جهانی پسته محسوب می‌شود. انتقال نهال، بذر یا دانش تولید پسته به کشور‌های دیگر یعنی واگذاری داوطلبانه‌ی یک ثروت ژنتیکی و اقتصادی که به آسانی قابل بازگشت نیست.
اگر ازبکستان با کمک همان نهال‌ها و فناوری ایرانی وارد بازار جهانی شود، ایران به‌دست خودش رقیب تازه‌ای می‌سازد؛ رقیبی که نه تحریم دارد، نه بحران آب، نه محدودیت صادرات. آیا این تصمیم آگاهانه گرفته شده یا نتیجه‌ی بی‌توجهی و سهل‌انگاری است؟
نه وزارت جهاد کشاورزی، نه سازمان تحقیقات کشاورزی، و نه حتی استانداری فارس تاکنون حاضر نشده‌اند متن دقیق تفاهم‌نامه را منتشر کنند.
نهال منتقل شده یا نه؟ پروژه در چه مرحله‌ای است؟ مالکیت فکری محصولات در آینده به نام چه کشوری ثبت خواهد شد؟ هیچ‌کس پاسخ نمی‌دهد. این سکوت، دیگر قابل توجیه نیست. وقتی پای منافع ملی در میان است، سکوت مسئولان چیزی جز پنهان‌کاری، ضعف شفافیت و بی‌توجهی به منافع مردم نیست.
باید توجه داشت هیچ نهاد استانی اختیار ندارد درباره صادرات نهال، انتقال ژرم‌پلاسم یا واگذاری فناوری تصمیمی بگیرد که بر بازار جهانی و اقتصاد کشور تأثیر می‌گذارد. اگر چنین کاری انجام شده باشد، باید فوراً بررسی شود که این اقدام با مجوز چه نهادی و با نظارت چه سازمانی بوده است.
به هر حال سفر هیات تخصصی و اقتصادی! استان فارس به ازبکستان به ریاست «حسینعلی امیری» نماینده عالی دولت در استان، اگر بدون هماهنگی و نظارت ملی انجام شده باشد، می‌تواند به یکی از پرهزینه‌ترین اشتباهات کشاورزی ایران تبدیل شود. پسته ایرانی سرمایه‌ای است که نباید در قالب «تفاهم‌نامه‌های دوستانه» از دست برود.
امروز زمان سکوت نیست. وزارت جهاد کشاورزی و نهاد‌های نظارتی باید شفاف اعلام کنند: در ازبکستان پسته کاشته می‌شود یا منافع ملی ایران دفن می‌شود.
