مهدی محمدی کلاسر- بشنویم از صحبت‌های "غضنفری" در مجلس، که در مصاحبه‌ای خشکسالی زمین را به گناه رئیس‌جمهور ربط داد و گفت که این آسمان بی‌ابر، سزای بی‌حجابی زنی است که گیسوانش را به باد سپرده و مردی که در برابر نوازش باد و رقص گیسو نایستاده است. و لابد این زمین تشنه، کیفر گناهانی است که در سایه‌سار بی‌عفتی دیگران روییده است.

این نماینده تهران در مجلس، خشکسالی را به اجرا نشدن قانون حجاب و عفاف از سوی رئیس‌جمهور مرتبط دانسته و عنوان کرد که بخشی از این خشکسالی‌ها نتیجه عمل نکردن به قانون حجاب و عفاف و گسترش فحشا و گناه در جامعه است. اما شاید رویشان نشد از آن زمان دور - از ممنوعیت‌های قدیمی مثل دستگاه ویدئو در منازل سخن بگویند که در دوره‌ای مدیران متدین‌تر آن را ممنوع اعلام کرده و اجازه نمی‌دادند کسی آشکارا از آن استفاده کند، مگر در خفا - و چه سرسبزی‌ها و خرمی‌هایی از آن قانون که زاده نشد!

قصه این قانون‌ها، برای پیش از دوره فعلی بود، که کاملاً برچیده شدند. ربطی به پزشکیان و خیلی‌های دیگر هم نداشت. خوب بود توضیح می‌دادند که چه بر سر آن قوانین و ممنوعیت‌ها آمد. از قانون مبارزه با ماهواره نگفتند که چگونه در زمان اجرایش، بهشتی همچون هفت سال اول مصر بر ما روان بود! و در نعمت و فراوانی زندگی می‌کردیم و هنوز هم برکات آن شامل حالمان است! ظاهرش که عمل به دین خدا و نگرانی بابت آن بود و اما باز هم در کثرت و فراوانی نعمت نبودیم. و خداوند برای امور بندگانش «تدبیر»ها کرده و «مدیریت» می‌کند.

و حالا این ماهواره و اینترنت، این پنجره‌های گشوده بر جهان، بی‌پروا در هر خانه‌ای جولان می‌دهند. ای وای از گناهانِ قدیمی و جایزها و مباهات امروزی!

ایشان اجرا نشدن دستور خداوند درباره حجاب را عامل خشکسالی و بی‌بارانی خواندند. اما توضیح ندادند که اروپای بی‌حجاب چرا همواره سرسبز است و ما با کویر خشک دست به گریبانیم. شاید در پاسخ بگویند که این سرسبزی و باران‌های غرب، زمینه‌ساز آزمایش و عقوبت الهی است. ما منتظران کیفر آن مردمان بی‌حجابیم و آنان حالا به فضا قدم گذاشته‌اند برای فتح آسمان‌ها. احتمالاً در نگاه غضنفری‌ها، آنان با این کارشان در فتح آسمان، از دستورات خدا تخطی کرده‌اند. چه بسا برایشان سؤال است که خداوند فرموده: "در زمین سیر کنید"، پس چرا غرب زمین را گذاشته و دارد در فضا سیر می‌کند؟ با این افکار، آن که دارد در "فضا" سیر می‌کند، کدام است؟

به راستی در فهم معانی دچار مشکل شده‌ایم که دین را این‌چنین سطحی تفسیر می‌کنیم.

همچنین کاش می‌آمدند از اصل بنیادین دین هم سخن بگویند. از عدل الهی بگویند که خداوند بر مساوات تأکید کرده، اما فراموش کردند آن را بازگو کنند؛ حال آنکه عدل و برابری از ارکان اصلی اسلام و تشیع است. پیش از هر قانون دیگری ضرورت دارد و البته پیش از همه فراموش شده است. کاش بدان نیز می‌پرداختید و به این فاصله‌هایی که میان ماست، و میان ماست با عدل.

اگر خشکسالی به خاطر گناهان ماست، اگر بی‌آبی کیفر بی‌حجابی است، پس این تورم، این گرانی، این فقری که مردم را می‌فشارد، به خاطر چیست؟ به خاطر گناهان کیست؟

لطفاً هیچ‌گاه نیندیشید برداشت شما از دین، همان حقیقت مطلق و محض است. جایی برای عقل‌های دیگران نیز باقی بگذارید. پیامبر اسلام به خاطر صدای گریه نوزادی، نمازش را با شتاب خواند تا مادرِ نمازگزار، بتواند به داد فرزندش برسد. برادر مسلمان، خوب گوش کن! صدای گریه فرزندان، آرزوها و امیدهای بربادرفته از خانه‌های زیر خط فقر به گوش می‌رسد. تو به قانون عفاف و حجاب بچسب و آن فقر را رها کن؛ فقری که از نگاه پیامبر اسلام، نزدیک است به کفر بینجامد.

این همه برداشت شما از دین است که حتی یک بار نتوانسته‌اید به مردم بگویید ارزش‌هایی که از آن سخن می‌گویید دقیقاً چیست و مصداقش کجاست. ارزش، همین من و تواییم – که باید زنده بمانیم و حالمان خوب باشد تا عمل صالح ممکن گردد و نه شما آن ارزش‌های نامفهوم و نامشخص را می‌توانید در گورستان هم فریاد بزنید. چه فرقی می‌کند؛ وقتی وجود خارجی ندارند و مصداقی برایشان نیست. ارزش به جز از من انسان و یکان یکان آفریده‌های خدا نیست. مگر امیرمؤمنان نفرمود که مباد آنکه پیرزنی یهودی، در سرزمین من، شب را گرسنه سر بر بالین بگذارد.

این میان، ارزش را پیدا کن، برادر ارزشی.

عفاف چیز بدی نیست که اتفاقا ضرورتی است نیک. اما آنجا نیست که تو می‌جویی. بگذار مثالی بزنم. هندوستان را ببینید. کشوری که حدود ۸۵ درصد زنانش پوشیده یا نسبتاً پوشیده‌اند. زنانش پوشیده‌اند، اما در فهرست کشورهای دارای مردان چشم‌چران، همواره رتبه اول تا سوم جهان را دارد. این یعنی چه؟ یعنی حجاب را باید در نگاه جست، نه در لباس. یعنی باید فکر و ذهن را پاک کرد، نه این که فقط بدن را پوشاند.

حجاب و عفاف ابتدا در نگاه مرد و زن است و بعد شاید به لباس برسد یا نرسد. من و تو با تربیت ناگوار است که از هر چیزی تحریک خواهیم شد. و اینقدر هم این ترکیبات تحریک شدن و ... را در حریم بین دو انسان و رابطه اجتماعی‌شان وارد نکنیم. همین خودش به اندازه کافی خراب کردن انسانیت و اساساً غیرانسانی است. چه‌بسا این واژه‌سازی‌ها و بیان آن در مقام یک انسان، بیش از آنچه می‌پندارید، در خشکسالی و بی‌بارانی اثرگذار باشد.

کامران غضنفری عزیز، قبل از آنکه خشکسالی طبیعت را به گناه کسی نسبت دهی، به این خشکسالی اخلاق توجه کن، به این بی‌آبی وجدان. شاید مشکل از جای دیگری است... شاید باید در نگاهمان تجدید نظر کنیم. شاید خدای نکرده، مسئولانمان، وزرایمان و وکلایمان، در مسیر نامه امیر مومنان به مالک اشتر نیستند که اگر همان چند صفحه را... فقط همان را توجه و اجرا کنند، اوضاع بهتر خواهیم داشت.

بگو به ما در برابر گناهان این سویان، دعاهای شما – اهل بندگی – چه ثمر داده است؟ و خداوند به خاطر شما، چه باران رحمتی بر این ملت فرستاده؟ در کدام برهه از تاریخ، برکت حضورتان را به چشم دیده‌ایم و به خاطر شما بر ما باریده است؟ نمونه بیاورید. مصداق بیاورید. اگر خشکسالی نتیجه گناهان ماست، پس احتمالاً باران گهگاه هم باید برآمده از دعاهای شما باشد. لاقل شما ما را از دعایتان بی‌نصیب نگذارید.