عصر ایران؛ دکتر حسین چناری - مشاور کسب‌وکارهای آموزشی - عوامل محیطی و اجتماعی نقش مهمی در شکل‌دهی انگیزش یادگیرندگان ایفا
می کنند. فشارهای بیش از حد یا ناسالم از سوی خانواده، مدرسه و جامعه می تواند به جای تقویت انگیزه، باعث کاهش آن و در صورت مدیریت نادرست، به کاهش علاقه، اضطراب و بی‌انگیزگی منجر شوند.
با ایجاد فضای حمایتی، ترویج همکاری و تنظیم توقعات، می‌توان این موانع را کاهش داد و زمینه‌ای برای رشد انگیزش درونی فراهم کرد. در ادامه به بررسی فشارهای محیطی و اجتماعی که مانع انگیزش درونی می‌شوند و راهکارهای مدیریت آن‌ها می پردازیم.
رقابت در ذات خود می تواند عاملی انگیزشی باشد؛ زیرا بسیاری از دانش‌آموزان و یادگیرندگان در شرایطی که احساس کنند باید توانایی‌های خود را در مقایسه با دیگران نشان دهند، تلاش بیشتری برای پیشرفت از خود بروز می دهند.
اما هنگامی که رقابت از مسیر سالم خارج شود و شکل ناسالم به خود بگیرد، نه تنها کارکرد مثبت خود را از دست می دهد بلکه می تواند به مانعی جدی در مسیر رشد و یادگیری تبدیل شود.
رقابت ناسالم معمولاً زمانی شکل می گیرد که تمرکز نظام آموزشی بیش از حد بر نمره، رتبه و جایگاه افراد قرار گیرد و سایر ابعاد یادگیری همچون رشد شخصی، خلاقیت، همکاری و همدلی نادیده گرفته شود.
در چنین شرایطی پیامدهای منفی متعددی برای یادگیرندگان و حتی کل محیط آموزشی ایجاد می شود.
توقعات غیرواقعی یکی از مهم‌ترین عوامل کاهش انگیزه در فرایند یادگیری است.
این نوع توقعات معمولاً از سوی والدین، معلمان، یا حتی خود یادگیرندگان شکل می گیرد و اگر مدیریت نشود، می‌تواند پیامدهای روانی و آموزشی منفی زیادی به همراه داشته باشد.
توقعات غیرواقعی، هرچند ممکن است با نیت خیر و از سر علاقه شکل بگیرند، اما در عمل می توانند به کاهش انگیزه، استرس و افت تحصیلی منجر شوند.
والدین و معلمان باید تلاش کنند انتظارات خود را با توانایی‌ها، علاقه‌ها و شرایط واقعی یادگیرندگان هماهنگ سازند.
درک تفاوت‌های فردی، حمایت عاطفی، و ایجاد فضایی امن و پذیرنده می‌تواند به رشد انگیزه درونی و شکوفایی استعدادهای واقعی کمک کند.
فشارهای محیطی و اجتماعی یکی از مهم‌ترین عواملی هستند که می توانند بر عملکرد تحصیلی و سلامت روان دانش‌آموزان اثر منفی بگذارند.
این فشارها ممکن است از سوی خانواده، همسالان، معلمان، یا حتی از ساختار آموزشی و جامعه وارد شوند. در چنین شرایطی، مدیریت صحیح این فشارها به‌منظور ایجاد محیطی سالم و توانمندساز برای یادگیرندگان اهمیت زیادی دارد.
مدیریت فشارهای محیطی و اجتماعی تنها با یک اقدام مقطعی امکان‌پذیر نیست، بلکه نیازمند یک رویکرد چندجانبه و پایدار است که شامل حمایت عاطفی، ترویج همکاری، واقع‌بینی در انتظارات، رعایت عدالت، و تقویت مهارت‌های مقابله‌ای باشد.
اگر این اصول در محیط آموزشی و خانوادگی نهادینه شود، یادگیرندگان نه‌تنها در برابر فشارها مقاوم‌تر خواهند شد، بلکه می توانند با آرامش و انگیزه بیشتری به سوی موفقیت‌های فردی و اجتماعی حرکت کنند.
راهکارهای زیر می توانند به کاهش و مدیریت فشارهای محیطی و اجتماعی کمک کنند:
یکی از مؤثرترین روش‌ها برای کاهش استرس و اضطراب در محیط آموزشی، تقویت روابط مثبت و سازنده میان دانش‌آموزان، معلمان و والدین است.
الف. نقش معلمان: معلمان می توانند با ایجاد فضای کلاسی صمیمی، توجه به نیازهای عاطفی دانش‌آموزان، و ارائه بازخوردهای مثبت، احساس امنیت روانی را افزایش دهند.
ب. نقش والدین: والدین زمانی که حمایت بی‌قید و شرط خود را نشان دهند و فشارهای ناشی از مقایسه یا انتظارات بیش از حد را کاهش دهند، به فرزندان خود کمک می کنند تا با آرامش بیشتری مسیر یادگیری را طی کنند.
ج. نقش همسالان: روابط دوستانه و حمایتگر میان دانش‌آموزان نیز می تواند مانعی در برابر احساس تنهایی یا طردشدگی باشد.
به این ترتیب، محیطی مبتنی بر همدلی و حمایت، زمینه‌ای برای رشد سالم روانی و شناختی دانش‌آموزان فراهم می کند.
رقابت اگر به‌درستی هدایت نشود، می تواند به منبعی جدی از اضطراب، حسادت، و فشار روانی تبدیل شود. در مقابل، همکاری و مشارکت نقش مهمی در ارتقای اعتمادبهنفس و سلامت روان دارد.
الف. طراحی فعالیت‌های گروهی، پروژه‌های مشترک، و ارزیابی‌هایی که موفقیت جمعی را به رسمیت می شناسند، باعث تقویت مهارت‌های کار تیمی می شود.
ب. تأکید بر «پیشرفت فردی» به جای «رتبه‌بندی» نیز به دانش‌آموزان کمک می کند تا بدون ترس از مقایسه شدن، بر رشد شخصی خود متمرکز شوند.
ج. در چنین فضایی، رقابت سالم جایگزین رقابت ناسالم می‌شود و انگیزش درونی تقویت می گردد.
بسیاری از فشارهای اجتماعی و خانوادگی ناشی از انتظارات غیرواقعی و بیش از حد از دانش‌آموزان است.
الف. آگاهی‌بخشی به والدین و معلمان درباره تفاوت‌های فردی در توانایی‌ها، استعدادها و سرعت یادگیری بسیار ضروری است.
ب. هر دانش‌آموز باید بر اساس توانمندی‌های خودش مورد حمایت قرار گیرد، نه بر اساس مقایسه با دیگران.
ج. تأکید بر رشد تدریجی و پذیرش نقاط ضعف در کنار نقاط قوت، باعث کاهش اضطراب و افزایش اعتمادبهنفس یادگیرندگان می شود.
محیط آموزشی باید مکانی باشد که در آن تبعیض، نابرابری و قضاوت‌های منفی به حداقل برسد.
الف. ایجاد فرصت‌های برابر برای همه دانش‌آموزان، بدون توجه به جنسیت، قومیت، وضعیت اقتصادی یا توانایی‌های خاص، نقش مهمی در ایجاد حس تعلق دارد.
ب. پذیرش تفاوت‌های فردی و فرهنگی، نه‌تنها فشارهای اجتماعی را کاهش
می دهد بلکه زمینه‌ساز شکل‌گیری محیطی غنی‌تر از نظر یادگیری و تعاملات اجتماعی می شود.
ج. عدالت آموزشی زمانی محقق می شود که همه دانش‌آموزان به منابع، امکانات و حمایت‌های لازم دسترسی برابر داشته باشند.
حتی در بهترین شرایط آموزشی نیز فشارها و استرس‌های بیرونی اجتناب‌ناپذیر هستند. بنابراین، لازم است دانش‌آموزان به مهارت‌هایی مجهز شوند که بتوانند در مواجهه با این شرایط، رفتارهای سازگارانه نشان دهند.
الف. مدیریت استرس: آموزش تکنیک‌هایی مانند تنفس عمیق، مدیتیشن، ورزش و نوشتن احساسات می تواند به کاهش تنش کمک کند.
ب. مهارت تصمیم‌گیری: دانش‌آموزان باید یاد بگیرند که چگونه موقعیت‌های دشوار را تحلیل کنند و بهترین تصمیم را بگیرند.
ج. خودکنترلی و تاب‌آوری: پرورش توانایی کنترل هیجانات و داشتن نگرش مثبت به چالش‌ها، از مهم‌ترین عواملی است که فشارهای اجتماعی را به فرصت رشد تبدیل می کند.
