به گزارش همشهری آنلاین، کارشناس ثبت میراث طبیعی خراسان جنوبی به همشهری می‌گوید: «سروهای کهنسال مزدآباد شامل سه درخت هستند که در یک ردیف و سمت غرب مزرعه‌ای بایر قرار دارند که قبل از خشکسالی‌های چند سال گذشته در آن محصولاتی از قبیل گندم کاشت می‌شد. آبیاری مزرعه رطوبت لازم هر چند اندک را برای بقای درخت تأمین می‌کرده، اما هم اکنون با متروکه شدن این مزرعه آهنگ حفظ بقا در این سه درخت بسیار کند و این مسئله باعث خشک شدن شاخه‌های انتهایی آن‌ها شده است.»
زهرا رضایی ملکوتی توضیح می‌دهد: «سرو شماره ۱ که در جهت جنوب قرار دارد نسبت به سروهای شماره ۲ و ۳ از نظر حیاتی وضعیت مطلوب‌تری دارند. بر روی تنه اصلی در ارتفاع یک متری از زمین، برآمدگی غده مانند حجیمی دیده می‌شود. شاخه‌های خشک آن کمتر از دو سرو دیگر است. وسعت تاج در این درخت از ۲ درخت دیگر بیشتر بوده و سطحی معادل ۶۰ متر مربع را به خود اختصاص داده است. محیط تنه آن ۲۰/۳ متر و ارتفاع این درخت ۱۱ متر است. بر اساس نظرات کارشناسی سن این درخت تقریباً معادل ۶۵۰- ۶۰۰ سال تخمین زده می‌شود.»
او ادامه می‌دهد: «سرو شماره ۲ از نظر ظاهری نسبت به سرو شماره ۱ از شادابی کمتری برخوردار است. قدمت این درخت تقریبا برابر ۵۵۰-۵۰۰ سال تخمین زده می‌شود. سرو شماره ۳ وسعت تاجی برابر ۵۰ متر مربع دارد که تنه اصلی به ۸ شاخه انشعاب یافته است. قدمت این درخت تقریبا ۵۵۰-۵۰۰ سال تخمین زده می‌شود. فاصله سرو ۱ و ۲ از یکدیگر ۹ متر و سرو ۲ و ۳ از یکدیگر ۲۰/۷ متر است.»
حالا به این توضیحات ارزش معنوی این سروها در میان اهالی روستا اضافه می‌شود؛ وقتی که کارشناس ثبت میراث طبیعی خراسان جنوبی این‌گونه می‌گوید: «در سمت شمال این درخت‌ها حفره‌ای سنگی وجود دارد که مردم روستا در آن شمع روشن می‌کنند. این گویای تقدسی است که برای این درخت‌ها در باور آن‌ها وجود دارد. جهت حفظ بقا این درختان آبیاری به موقع و مراقبت‌های ویژه‌ای از جمله هرس و مبارزه با آفات چوب‌خوار ضروری به نظر می‌آید.»
رضایی ملکوتی تاکید می‌کند: «یکی از پیران و آگاهان قدیمی روستا درباره این سه درخت کهنسال داستانی قدیمی از باورهای مردمی را چنین نقل می‌کند که سه دختر از اهالی روستا به کارهای کشاورزی و نگهداری از گوسفندان مشغول بوده‌اند که گرفتار اشرار و راهزنان می‌شوند، زمانی که از فرار و دفاع عاجز می‌شوند دست به درگاه خداوند بلند کرده و از خدای خود کمک می‌خواهند که بنا برخواست خداوند این سه دختر به سه درخت مبدل می‌شوند و به همین دلیل پیران روستا این درخت‌ها را سه خواهران می‌نامند.»
او اضافه می‌کند: «بحث بر سر صحت یا سقم این داستان‌ها نیست، بلکه اعتقادات و باورهاست که این میراث طبیعی را به مدت چند صد سال حفظ کرده است.»
