دانشمندان مؤسسه فناوری ماساچوست (MIT) نانوذراتی طراحی کرده‌اند که می‌تواند اثربخشی ایمنی‌درمانی را در برابر تومورهای تخمدان (یکی از مقاوم‌ترین انواع سرطان به درمان) به‌طور چشمگیری افزایش دهد. این نانوذرات یک مولکول فعال‌کننده سیستم ایمنی به نام «اینترلوکین ۱۲» (IL-12) را مستقیماً به تومورها می‌رساند. هنگامی که این روش روی موش‌ها آزمایش شد، توانست سرطان تخمدان متاستاتیک را در بیش از ۸۰ درصد موارد به‌طور کامل از بین ببرد.
هدف ایمنی‌درمانی آموزش‌دادن به سیستم ایمنی بدن برای حمله به تومورها است. اما سرطان تخمدان اغلب این پاسخ ایمنی را تضعیف می‌کند. داروهایی نیز هستند که «ترمز» سلول‌های ایمنی را آزاد می‌کنند. این داروها در برخی سرطان‌ها موفق بوده‌اند، اما به‌ندرت علیه تومورهای تخمدان موفق عمل می‌کنند.
اکنون محققان MIT می‌گویند مولکول «IL-12» می‌تواند سلول‌های T و سایر مبارزان ایمنی را فعال کند. بااین‌حال، استفاده از دوزهای بالای IL-12 در سراسر بدن، عوارض جانبی جدی مانند التهاب شدید، مسمومیت کبدی و حتی در مواردی مرگ را به همراه دارد.
محققان MIT با اتصال IL-12 به نانوذراتی که آن را به آرامی در داخل تومور آزاد می‌کنند (به جای سرازیر کردن ناگهانی در بدن) بر عوارض جانبی این مولکول غلبه کردند. این نانوذرات از قطرات چربی ریزی به نام لیپوزوم تشکیل شده‌اند که با پلیمری به نام پلی-ال-گلوتامات (PLE) پوشانده شده‌اند. این پوشش به آنها کمک می‌کند تا مستقیماً سلول‌های تومور تخمدان را هدف قرار دهند.
محققان با استفاده از یک اتصال‌دهنده شیمیایی پایدار، IL-12 را به لیپوزوم‌ها متصل کردند تا این مولکول به تدریج طی حدود یک هفته آزاد شود. این آزادسازی آهسته و پیوسته از عوارض جانبی خطرناک جلوگیری کرد و سلول‌های ایمنی را در محیط تومور فعال نگه داشت. در آزمایش‌ها نانوذرات IL-12 به تنهایی توانستند تومورها را در حدود ۳۰ درصد از موش‌ها پاک‌سازی کنند.
اما زمانی که این نانوذرات با مهارکننده‌ها و داروهای خاص ترکیب شدند، نرخ موفقیت به بیش از ۸۰ درصد افزایش یافت؛ این موفقیت حتی در مدل‌های تهاجمی یا مقاوم به داروی سرطان تخمدان نیز مشاهده شد.
«پائولا هموند» (Paula Hammond)، از نویسندگان ارشد این مقاله، می‌گوید: «نکته واقعاً هیجان‌انگیز این است که ما توانستیم IL-12 را مستقیماً در محیط تومور تحویل دهیم. به دلیل طراحی این نانومواد، ما اساساً سرطان را فریب دادیم تا سلول‌های ایمنی را تحریک کند.»
این درمان همچنین حافظه ایمنی طولانی‌مدت ایجاد کرد. هنگامی که پژوهشگران ماه‌ها بعد دوباره سلول‌های سرطانی را به بدن موش‌های درمان‌شده وارد کردند، سیستم ایمنی بدنشان قبل از اینکه تومورها فرصت رشد مجدد پیدا کنند، آنها را از بین برد.
یافته‌های این پژوهش در ژورنال Nature Materials منتشر شده است.
