همشهری آنلاین- سحر جعفریان‌عصر: بعضی‌شان سر ضرب، روی نیمکت‌های خط‌خطی از یادگاری‌نوشته‌ها می‌کوبند و بعضی دیگر آکورد آهنگ را با کوبه‌های پاهایشان بر زمین حفظ کرده‌اند. فرامرزی، کارشناس‌ارشد و دبیر زبان و ادبیات عربی و قاری قرآن است که موسیقی می‌داند و اهل دورود لرستان و ساکن قم که این روزها کلیپ‌های آموزشی و آهنگینش در شبکه‌های مجازی، دست‌به‌دست می‌شود. اینجا کلاس درس آقای فرامرزی است که با بهره‌گیری از موسیقی ایرانی و ذوق معلمی، آموزش را از قالب سنتی و تکراری بیرون کشیده و به تجربه‌ای تازه و لذتبخش برای شاگردانش تبدیل کرده است. کلیپ‌های آموزشی او در شبکه‌های اجتماعی دست‌به‌دست می‌شود و حالا بسیاری از دانش‌آموزان، مشتاقانه منتظر زنگ عربی‌اند؛ درسی که زمانی از سخت‌ترین و خشک‌ترین درس‌های مدرسه بود، اما حالا در کلاس آقای فرامرزی، رنگ دیگری دارد.
کلاسی که دیگر سخت نیست
همه روزهای هفته منتظرند تا روز و زنگ درس عربی فرابرسد؛ کلاس درسی که هم فال است و هم تماشا. شوق‌شان برای حضور در این کلاس و یادگیری زبان و ادبیات عربی از سر خلق‌وخو و شیوه آموزشی متفاوت دبیر جوان است. شوخ‌طبعی، سلفژدانی و خلاقیت فرامرزی، درس‌نخوان‌ترین دانش‌آموزان را هم درس‌خوان و نیمکت‌نشین کرده؛ آنچنان که همگی‌شان عربی را به اندازه ورزش یا زنگ‌هایی که معلم به هر دلیل نمی‌آید، دوست دارند؛ حتی اگر به فصل سخت کتاب عربی یعنی قواعد دستور زبان یا صرف و نحو انواع افعال و ضمایر رسیده باشند. به جز دانش‌آموزان، ۴۳۰هزار فالوئر نیز فرامرزی را در شبکه‌های مجازی دنبال می‌کنند. رد فالوئرها زیر پست و استوری‌های آقای معلم با لایک و کامنت‌های فراوان، پیداست. واژگان متصل یا منفصل، ضمایر مفرد یا جمع را در کنار افعال ماضی و مضارع به ملودی‌های سنتی ایرانی و در دستگاه همایون، شور یا آواز دشتی، افشاری و اصفهان می‌خواند و آموزش می‌دهد. حدود ۲سال پیش، روز معلم بود که فرامرزی کلیپی از خود و دانش‌آموزانش منتشر کرد. از همان روزی که آن کلیپ وایرال شد، همه او را با آموزش‌های آهنگین می‌شناسند.
گام سُل، لا، سی و صیغه متلکم‌وحده
کلاس در تصرف آواز است و هیاهوی دانش‌آموزانی که خوشحالند از زود یاد گرفتن درسی که پیش از این دیرفهم بوده‌است. فرامرزی پشت به تخته وایت‌برد نشسته:«خب حالا با همین ملودی، فعل ذهب را صرف کنیم.» حسن که صدای شش‌دانگی دارد، شیطنت می‌کند:«آقا، اجازه می‌دید این فعل رو به سبک یکی از آهنگای قدیمی صرف کنیم...بچه‌ها همه بلدن.» کمی بعد، حسن به دستگاه شور و بر گام سُل و لا می‌خواند و باقی به دنبالش هم‌آواز می‌شوند:«یَذهَبُ، یَذهَبانِ، یَذهَبونَ...» فرامرزی نیز روی همان ریتم، فعل را در صیغه متکلم‌وحده و مع‌الغیر صرف می‌کند:«أذهَبُ...نَذهَبُ». شور دانش‌آموزانش را که می‌بیند خاطرش می‌رود به گذشته که معلمان، اغلب رفتاری رسمی و شیوه‌ای سخت برای تدریس داشتند:«معلم عربی‌مان بداخلاق بود. انگار بداخلاقی معلم خوب بودن بود...» برای فرامرزیکه از کودکی دلش می‌خواست معلم شود، خاطراتی از این دست کم نیست.
این شیوه تدریس الگو شد
اوایل، مدیران مدارس که در اسکرول شبکه‌های مجازی، کلیپ‌های این دبیر جوان را می‌دیدند، نقدش می‌کردند. او به همشهری می‌گوید: «می‌گفتند کلاس درسه یا مجلس بزن و بکوب...، معلم هم بود، معلم‌های قدیم...، ببینم سر امتحان هم همین قدر می‌خندن... و این جوری بچه‌ها ازش حساب نمی‌برن و... اما حالا با زیر و رو کردن کارنامه دانش‌آموزانم این نتیجه عجیب را دریافته‌اند که میانگین نمرات آنها (بالای۱۳) بالاتر از میانگین نمرات نهایی مدارس دولتی (زیر۱۰) است. حالا گوشی تلفن همراهم از زنگ نمی‌افتد؛ بس که تماس می‌گیرند تا دبیر عربی مدرسه‌شان که اغلب غیردولتی و تیزهوشان است، شوم.» از سر همین شهرت و لایک‌گیری در فضای مجازی است که کلی پیشنهاد تدریس خصوصی برایش می‌آید اما راستش خیلی کم پیش می‌آید که تدریس خصوصی قبول کنم.» دانش‌آموزان انگار که در تدارک سمفونی تازه‌ای هستند تا صرف ضمایر متصل را نیز با خوانش، یاد بگیرند: «هُ، هُما، هُم...». همزمان، دوربین گوشی همراه فرامرزی روشن می‌شود. در کادر آن فرامرزی نمایان است که کم‌کم می‌خندد و ریتم صرف ضمایر را می‌گیرد.
