عصر ایران - در پاییز سال ۱۹۵۶، کار روی دو نمونه اولیه یک خودروی خانوادگی/اقتصادی آغاز شد. این نمونه‌ها در سال ۱۹۵۷ در قالب یک سری آزمایشی ۱۷ عددی تکمیل شدند و پس از آزمایش‌های گسترده، ۱۰۰ دستگاه دیگر از این مینی‌کارها در سال ۱۹۵۸ به صورت پیش‌تولید ساخته و برای ارزیابی در میان عموم توزیع شدند.
از اواخر سال ۱۹۵۸ تا سال ۱۹۶۰، مجموعاً ۱۷۲۸ دستگاه از این مینی‌کارها، تقریباً بدون تغییر نسبت به نسخه ارزیابی، تحت نام MR-300 "میکروس" توسط کارخانه WSK (به معنای کارخانه تجهیزات حمل‌ونقل)، تولید شدند. این تولیدکننده، که در شهرهای میه‌لِتس و ژِشوف در لهستان واقع بود و بخشی از شرکت هواپیمایی PZL (صنایع هواپیمایی لهستان) محسوب می‌شد، تا به امروز نیز به حیات خود ادامه می‌دهد. تیم ژشوف مسئول طراحی موتور و تیم میه‌لِتس مسئول توسعه سایر بخش‌های خودرو بود.
در میان سری آزمایشی ۱۷ عددی، دو نمونه از یک مدل کابریولِه نسبتاً زیبا نیز ساخته شد، اما متأسفانه هرگز به تولید انبوه نرسید. سرنوشت مشابهی نیز در انتظار نمونه اولیه جذاب یک وانت پیکاپ میکروس بود که بعداً در سال ۱۹۶۰ ساخته شد.
میکروس برای زمان خود خودرویی خوش‌ساخت محسوب می‌شد که نیروی آن توسط یک موتور دوزمانه ۳۰۰ سی‌سی دو سیلندر نصب شده در عقب تأمین می‌شد و می‌توانست به سرعت قابل قبول ۹۰ کیلومتر بر ساعت دست یابد. هدف از تولید آن، فراهم کردن وسیله حمل‌ونقل ساده و ارزان برای خانواده‌هایی بود که خودروهای حبابی (Bubble Cars) را خیلی کوچک می‌یافتند و توانایی خرید یا نیاز به یک خودروی بزرگ‌تر با امکانات بیشتر را نداشتند. کیفیت ساخت بالای میکروس، به دلیل استفاده از مواد با گرید هواپیماسازی، قابل توجه بود.
گیربکس غیرسنکرون میکروس نیاز به عادت کردن داشت، اما این مسئله کم‌وبیش در بسیاری از خودروهای آن زمان، به ویژه مدل‌های ارزان‌قیمت، امری متداول بود. اگرچه قدرت ۱۵ اسب بخار آن قابل بحث بود، اما "میکروس" با وزن نسبتاً سبک ۴۵۰ کیلوگرم، جبران این کمبود را می‌کرد.
این وزن کم به دلیل ساختار بسیار ساده و ابتدایی میکروس ممکن شده بود. یکی از ویژگی‌های غیرمعمول آن، دسترسی به صندوق عقب بود که فقط از داخل خودرو امکان‌پذیر بود و هیچ دریچه‌ای از بیرون وجود نداشت. همین دریچه داخلی احتمالاً انگیزه‌ای شد برای یک فرد دو متری تا خودرو را طوری تغییر دهد که بتواند در داخل آن جای بگیرد و رانندگی کند.
از بسیاری جهات، MR-300 با نسخه اولیه فیات ۵۰۰ که در همان سال به تولید رسید، قابل مقایسه است. قدرت موتور، وزن و حداکثر سرعت هر دو خودرو بسیار نزدیک بود، با این تفاوت که میکروس به دلیل ابعاد کمی بزرگ‌تر، فضای داخلی بیشتری داشت.
برنامه‌ریزی برای ساخت جانشین میکروس با موتور بزرگ‌تر ۶۰۰ سی‌سی و بهبودهای احتمالی نیز وجود داشت، اما این طرح به مرحله اجرا نرسید. تئوری وجود دارد مبنی بر اینکه شوروی (با توجه به دوران جنگ سرد) اجازه عملی شدن این پروژه را نداد؛ چرا که احتمالاً می‌توانست با زاپوروژتس ساخت اوکراین رقابت کند.
با این حال، محتمل‌ترین دلیل برای توقف تولید MR-300، همان دلیلی بود که منجر به کوتاه شدن مدت تولید آن شد: هزینه بالای تولید. جالب است بدانیم که اگر MR-600 (احتمالی) تولید می‌شد، با توجه به ماهیت نسبتاً آزمایشی میکروس MR-300، چگونه می‌توانست بر تاریخ خودروسازی لهستان تأثیر بگذارد.
