«بیل گیتس»، یکی از مشهورترین چهره‌های دنیای فناوری و هم‌بنیان‌گذار مایکروسافت، زندگی پر فرازونشیبی داشته است. درحالی‌که بسیاری او را با مایکروسافت و بنیاد گیتس می‌شناسند، حقایق جالب و کمترشنیده‌‌شده‌ای در زندگی او وجود دارد. به مناسبت تولد ۷۰ سالگی او در ۲۸ اکتبر به برخی از این موارد می‌پردازیم.
بیل گیتس در سال ۲۰۰۵ از سوی ملکه الیزابت دوم بریتانیا لقب «شوالیه افتخاری» دریافت کرد. این افتخار به دلیل فعالیت‌های بشردوستانه گسترده او در سراسر جهان و همچنین سهم او در کارآفرینی در بریتانیا به وی اعطا شد.
از آنجایی که گیتس شهروند ایالات متحده است، او مجاز به استفاده از پیشوند «سِر» (Sir) قبل از نام خود نیست؛ اما می‌تواند از حروف «KBE» (به معنای شوالیه فرمانده والامقام امپراتوری بریتانیا) پس از نام خود استفاده کند.
گیتس در جوانی سابقه بازداشت‌شدن نیز دارد. در سال ۱۹۷۷ او در نیومکزیکو به دلیل رانندگی بدون گواهینامه و عبور از چراغ قرمز توسط پلیس متوقف و بازداشت شد.
همچنین در موردی دیگر، او آنقدر شیفته رانندگی با اتومبیل «پورشه 911» خود در بیابان‌های نیومکزیکو بود که «پل آلن» (Paul Allen)، شریک او در مایکروسافت، مجبور شد برای آزادی‌اش از بازداشتگاه وثیقه بگذارد.
یکی از خریدهای شخصی بسیار گران‌قیمت بیل گیتس مجموعه‌ای از دست‌نوشته‌های علمی «لئوناردو داوینچی» معروف به «کدکس لستر» (Codex Leicester) بود. گیتس این دست‌نوشته ۷۲ صفحه‌ای را در یک حراجی در سال ۱۹۹۴ به قیمت ۳۰.۸ میلیون دلار خریداری کرد. این خرید همچنان یکی از گران‌ترین کتاب‌های فروخته‌شده در تاریخ محسوب می‌شود.
شاید تصور بیل گیتس درحال گوش‌دادن به موسیقی راک کمی دشوار باشد، اما او علایق موسیقی خاص خود را دارد. او اعلام کرده است که گروه موسیقی محبوبش «Weezer» است.
او همچنین از گروه ایرلندی «U2» به عنوان یکی دیگر از گروه‌های محبوب خود نام برده و زمانی به شوخی گفته بود که همچنان منتظر بازگشت گروه «Spinal Tap» برای برگزاری تور است.
برخلاف تصور عمومی، داستان بیل گیتس روایت رسیدن «از فقر به ثروت» نیست. او در خانواده‌ای مرفه متولد شد. پدر او یک وکیل برجسته در سیاتل بود و پدربزرگش بانک تأسیس کرده بود. گزارش شده است که گیتس از دوران کودکی خود یک صندوق امانی به ارزش یک میلیون دلار داشته است.
بیل گیتس زمانی که دانشجوی سال دوم در دانشگاه هاروارد بود، راه‌حلی برای یک مسئله پیچیده ریاضی به نام «مرتب‌سازی کلوچه‌ای» (Pancake Sorting) ارائه داد. راه‌حل او در یک مقاله علمی منتشر شد و الگوریتم ارائه‌‌شده توسط او برای حدود ۳۰ سال به عنوان کارآمدترین روش برای حل این مسئله باقی ماند.
بیل گیتس در مصاحبه‌ای گفته بود از شستن ظروف شام لذت می‌برد و بیشتر شب‌ها این کار را خودش انجام می‌دهد. او دراین‌باره توضیح داده بود: «افراد دیگر در خانه داوطلب می‌شوند [ظرف‌ها را بشویند]، اما من روش خودم برای انجام این کار را دوست دارم.»
مانند بسیاری دیگر از کارآفرینان موفق حوزه فناوری (نظیر «استیو جابز» و «مارک زاکربرگ») بیل گیتس نیز تحصیلات دانشگاهی خود را به پایان نرساند. او در سال ۱۹۷۵ دانشگاه هاروارد را رها کرد تا بتواند تمام وقت خود را صرف تأسیس و توسعه «مایکروسافت» کند.
گیتس تا سال ۱۹۹۷ اغلب با پروازهای عادی و در کلاس اقتصادی سفر می‌کرد. اکنون او یک هواپیمای شخصی دارد که آن را «لذت گناه‌آلود» (Guilty pleasure) خود می‌نامد.
او در جوانی علاقه شدیدی به جمع‌آوری اتومبیل‌های اسپرت پورشه داشت و به گفته اطرافیانش «مثل یک دیوانه» رانندگی می‌کرد. او آنقدر جریمه سرعت بالا دریافت کرد که مجبور شد یک وکیل متخصص امور راهنمایی و رانندگی در سیاتل استخدام کند تا به وضعیت جرائمش رسیدگی کند.
در دهه ۱۹۸۰ زمانی که بیل گیتس و پل آلن در فرودگاه بین‌المللی سانفرانسیسکو از پرواز خود جا مانده بودند، گیتس نترسید و شروع به فشاردادن دکمه‌های روی پنل کنترل «Jetway» (پل هوایی اتصال به هواپیما) کرد. به‌طرزی باورنکردنی، به جای اینکه وی را بازداشت کنند، هواپیما به گیت بازگشت و آن دو را سوار کرد.
بیل گیتس در آزمون استاندارد ورودی کالج آمریکا (SAT) عملکردی درخشان داشت. او از مجموع ۱۶۰۰ نمره ممکن، امتیاز ۱۵۹۰ را کسب کرد که نشان‌دهنده هوش بالای او از همان دوران جوانی است.
زمانی که گیتس در دبیرستان لیک‌ساید تحصیل می‌کرد، مدرسه به او اجازه داد تا برنامه کامپیوتری زمان‌بندی کلاس‌های دانش‌آموزان را بنویسد. گیتس اعتراف کرده بود که کد برنامه را طوری نوشته بود تا او را در کلاس‌هایی با «تعداد زیادی از دختران باحال» قرار دهد.
بیل گیتس در مصاحبه‌ای گفته است که بزرگ‌ترین حسرت او در زندگی این است که هیچ زبان خارجی به جز انگلیسی یاد نگرفته است.
بیل گیتس بارها اعلام کرده است که قصد ندارد ثروت هنگفت خود را برای فرزندانش به ارث بگذارد. او معتقد است که فرزندانش باید مسیر خود را پیدا کنند و فقط بخش کوچکی از ثروت او را به ارث خواهند برد. او می‌گوید: «گذاشتن مقادیر هنگفت پول برای بچه‌ها، لطفی در حق آن‌ها نیست.»
