همشهری آنلاین_فاطمه عسگری‌نیا: با دست‌های به ظاهر ناتوان چنان آثار بی‌نظیری خلق می‌کنند که خواه ناخواه زیر لب، لب به ستایش می‌گشایی؛ ۴۳۰ هنرمند دارای معلولیتی که از ۳۱ استان کشور و ۱۴ کشور جهان دور هم جمع شده‌اند تا فریاد بزنند همه محدودیت‌های جسمی را نادیده گرفته‌اند تا دنیای زیباتری بسازند.
ایران هنرمندان عجیبی دارد
در میان شرکت کننده‌های ایرانی، هنرمندان ۱۴ کشور دنیا هم در این فستیوال حضور دارند که هر کدام آثار هنری خود را که اکثرا در رشته نقاشی و طراحی است به نمایش گذاشته‌اند. با هرکدام‌شان که حرف می‌زنیم در کنار مهمان‌نوازی خوب ایرانی‌ها و زیبایی‌های ایران از آثار خارق‌العاده هنرمندان معلول ایران می‌گویند.
آندره بابینسکی یکی از این هنرمندان شرکت‌کننده از کشور بلاروس است. او هم پارالمپیکی و صاحب عنوان است و هم هنرمند و نقاش. از وقتی در ایران حاضر شده و تنوع صنایع‌دستی هنرمندان معلول ایرانی را دیده، می‌گوید: انجام برخی از این رشته‌های هنری آن هم توسط معلولانی که ناتوانایی‌های جسمی به‌خصوص در دست‌هایشان دارند، عجیب و خارق‌العاده است. این هنرمندان اگر در کشور ما بودند، جایگاه بسیار ارزشمند و والایی داشتند و قطعا هنرشان مورد استقبال مردم زیادی قرار می‌گرفت. او حرفهایش را با تعریف و تمجید از ایران به پایان می‌برد و می‌گوید: برخلاف همه آنچه می‌گویند، ایران آرام است و امن.
ایساک تسکیپوری شویلی هم از روسیه به ایران آمده و در این فستیوال شرکت کرده؛ او هم خالق زیبایی‌هایی روی بوم نقاشی است و معتقد است، این فستیوال‌ها باعث می‌شود هنرمندان معلول دنیا با هم آشنا شوند و حتی در فروش محصولاتشان به هم کمک کنند. این هنرمند روسی هم با عجیب و زیبا خواندن آثار هنرمندان معلول ایران می‌گوید: استقبال این همه هنرمند ایرانی توانمند از این جشنواره، سطح آن را بسیار بالا برده است.
خوان مادیاتوره مولنیدو از اسپانیا از آن هنرمندانی بود که جمعیت زیادی کنار آثارش ایستاده بودند و می‌خواستند این آثار را از نگاه او ببینند. هنرمند نابینایی که برای درک آثارش باید چشم‌ها را ببندی و تمام زوایای آن را لمس کنی. آثار او که باعث حیرت همه بازدیدکنندگان شده؛ می‌گوید: دلم می‌خواست آثار هنرمندان ایران را ببینم اما همین حضورم را هم به فال نیک می‌گیرم و از محبت و مهربانی مردم ایران بسیار سرخوش هستم.
جشنواره‌ها تنها امید فروش محصولات‌مان
محمد تینونی یکی از این هنرمندان خوش‌ذوقی است که با تابلوهای نقاشی منتخبش از کرمان خودش را به این جشنواره رسانده و خیلی امیدوار است بتواند این تابلوها را با قیمت خوب به فروش برساند. او ۲۸ ساله است و با وجود معلولیت جسمی و حرکتی خیلی شدیدی که دارد، معتقد است: «معلولان و توان‌یابان هرکدام به سهم خود می‌توانند در این جامعه نقشی را ایفا کنند؛ فقط کافی‌است کمی جدی گرفته شوند و توانایی‌هایشان را همه باور کنند و یک بازار دائمی برای عرضه محصولاتشان شکل بگیرد؛ فرقی نمی‌کند در بستر آنلاین یا حضوری.»
معلولان را جدی بگیرید
فاطمه ساعدی یکی از چهره‌های شناخته‌شده در این جشنواره است؛ کسی که آثار هنری‌اش قبل از این در نمایشگاه‌های بین‌المللی زیادی حضور داشته است و حتی منتخب رقابت‌های آسیایی هم هست. هنر او همان سوزن‌دوزی مشهور بلوچی است؛ خطه‌ای که از آن امده است، اما او با تلفیق نقوش هندسی بلوچی با مجموعه‌ای از هنرهای اسلامی و ایرانی در سوزن‌دوزی‌های بلوچی انقلابی در این رشته هنری به پا کرده است: «هرکدام از این بچه‌ها از دورترین نقاط کشور خود را به‌سختی به این جشنواره رسانده‌اند تا بتوانند فقط خود را معرفی و به همه اثبات کنند که محدودیت‌ها مانع حضور پررنگ آنها در جامعه نیست. کافی‌است کمی معلولان جدی گرفته شوند.»
صنایع‌دستی غریب، معلولان غریب‌تر
محراب هاشم لو از جانبازان جنگ است؛ کسی که با یک اثر فاخر منتخب یونسکو در این فستیوال شرکت کرده و به قول خودش بیش از ۱۰ هنر اعم از گره چینی، منبت، خراطی، قلم‌زنی و... را روی این پنجره چوبی به‌کار برده: «هنر ایرانی، هویت ایرانی و تاریخ و فرهنگ ایرانی را به دوش می‌کشد. متأسفانه آثار هنری به قیمت و ارزش واقعی در کشور فروخته نمی‌شود. صنایع‌دستی در ایران غریب است و معلولان هنرمند غریب‌تر؛ این در حالی است که پشت هر اثر هنری ارائه شده در این فستیوال یا فستیوال‌های مشابه کلی ذوق و هنر و خون دل خوابیده است. باید از آثار و هنر این هنرمندان به‌عنوان هدایای سازمانی استفاده شود تا ضمن معرفی این هنرمندان به همه زمینه یک رفاه اقتصادی نسبی هم برای آنها فراهم شود.»
در بازاریابی کمک‌مان کنند
جمیله، دخترک هنرمند کرمانی است که با معد ود انگشت‌های دستانش بر ظرف‌های مسی فیروزه می‌نشاند؛ دخترکی خجالتی که حتی از بیان قیمت فروش آثارش هم خجالت می‌کشد و می‌گوید: «فروش، سخت‌ترین کار برای من است. از مسئولان می‌خواهد حامی معلولان در بازار فروش محصولاتشان باشند تا بتوانند هزینه‌های زندگی خود را تامین کنند.»
پدیده‌های همام
زینب علی‌بیگی یکی از پدیده‌های همام است. او همراه دوستانش از شهر گلیم یعنی سیرجان آمده‌اند، اما آثار هیچ‌کدام‌شان به بخش مسابقه راه نیافته است و از این موضوع دلخور است.
او نابینای مطلقی است که نقشه گلیم را به خط بریل تبدیل می‌کند و می‌بافد. زینب فقط ۲۲ سال دارد، اما امیدوار است روزی گلیم‌هایی که می‌بافد به بازارهای صادراتی راه یابد: «بافت گلیم کار سختی است و برای یک نابینای مطلق سخت‌تر. ما جز این فستیوال‌ها و جشنواره‌ها فضایی برای نمایش توانایی‌هایمان نداریم. کاش این فستیوال‌ها فصلی برگزار می‌شد.»
