پرسپولیس در چند وقت اخیر و از تابستان گذشته تاکنون، یکی از بی‌ثبات‌ترین دوران‌های تاریخ خود را تجربه کرده است. تغییر پیاپی سرمربیان و تصمیم‌های عجولانه مدیریتی باعث شده این تیم نه‌تنها از مسیر موفقیت فاصله بگیرد، بلکه وارد چرخه‌ای تکراری و پرهزینه از آزمون و خطا شود.
از جدایی عجیب اوسمار ویرا پس از قهرمانی، تا حضور کوتاه‌مدت گاریدو، سپس باقری، کارتال و هاشمیان، و حالا بازگشت دوباره اوسمار؛ همه این تغییرات در کمتر از یک و نیم فصل رقم خورده‌اند. چنین وضعیتی به‌روشنی ضعف در ثبات فکری و برنامه‌ریزی مدیران باشگاه را نشان می‌دهد؛ مدیریتی که به جای تداوم مسیر موفقیت، هر بار با تصمیمی احساسی و بدون بررسی دقیق، تیم را وارد حاشیه‌ای تازه کرده است.
نتیجه این بی‌ثباتی چیزی جز افت فنی، نارضایتی هواداران و از دست رفتن میلیون‌ها دلار هزینه بی‌ثمر نبوده است. پرسپولیس تیمی بود که با ثبات و برنامه‌ریزی همیشه مدعی قهرمانی در هر رقابتی بود، اما با شرایط فعلی و اگر همین روش ادامه پیدا کند،تا زمانی که تفکر مدیریتی در این باشگاه اصلاح نشود، چرخه معیوب تغییرات ادامه خواهد داشت و حتی بازگشت مربیان موفقی چون اوسمار هم نمی‌تواند تضمین‌کننده موفقیت سرخ‌پوشان باشد.
