به گزارش خبرنگار مهر، امیر مقیسه مدیر سرمایه‌گذاری و کسب‌وکار شرکت ملی نفت ایران در همایش بین‌المللی سرمایه‌گذاری و تأمین مالی صنعت نفت، گاز و پتروشیمی گفت: «آنچه امروز برای ایران باقی مانده منبعی مفت است، اما متأسفانه عمر آن زودتر از آنچه تصور می‌کنیم به پایان می‌رسد.»
مقیسه افزود: رفتار شرکت‌های بزرگ انرژی بر پایه این پیش‌بینی شکل گرفته که بازار نفت طی سه دهه آینده به پایان رسیده و انرژی‌های جایگزین، نقش آن را بر عهده خواهند گرفت. با تداوم روند کنونی، حدود ۷۰ درصد نفت و ۸۰ درصد گاز باقیمانده در مخازن کشور هرگز تولید نخواهد شد و زیر زمین می‌ماند.
او با اشاره به پیشی گرفتن رقبا از ایران تأکید کرد: فاصله ما با بازیگران بزرگ حوزه انرژی از جمله آرامکو و ادنوک به‌طور چشمگیر افزایش یافته است. به‌عنوان نمونه، آرامکو چند سال پیش تنها با عرضه پنج درصد از سهام خود در بورس‌های بین‌المللی بیش از ۲۵ میلیارد دلار سرمایه جذب کرد و دولت عربستان نیز سود سالانه ۷۵ میلیارد دلاری برای سهامداران تضمین نمود.
مقیسه خاطرنشان کرد: در حالی‌که شرکت‌های بزرگ جهان مسیر جذب سرمایه و تنوع مالی را طی می‌کنند، ما همچنان درگیر ساختارهای پیچیده و بروکراسی‌های بازدارنده هستیم. بر اساس آمار بانک مرکزی، بین سال‌های ۱۳۸۴ تا ۱۳۹۹ بیش از ۱۷۲ میلیارد دلار سرمایه از کشور خارج شده و تنها در نیمه نخست سال ۱۴۰۲ نیز حدود ۱۲ میلیارد دلار خروج سرمایه ثبت شده است؛ این در حالی است که نقدینگی ملی به بیش از ۱۱ همت رسیده اما به سمت فعالیت‌های مولد هدایت نمی‌شود.
وی افزود: «مشکل ما کمبود سرمایه نیست، بلکه بی‌اعتمادی است. دولت و قانون‌گذاران باید با سازوکارهای شفاف و مطمئن مردم را به مشارکت در پروژه‌های ملی ترغیب کنند. دانشگاه‌ها و نهادهای توسعه‌ای نیز باید پشتوانه اعتبار و تضمین باشند.»
مدیر سرمایه‌گذاری شرکت ملی نفت همچنین گفت: در حوزه ابزارسازی مالی ضعف داریم؛ زمانی شرکت ملی نفت عملاً اداره کشور را بر دوش می‌کشید، اما امروز تصمیم‌گیری مدیران نفتی زیر سایه ۱۳ دستگاه نظارتی انجام می‌شود. در چنین شرایطی، مدیران قادر به تصمیم‌های جسورانه نیستند و بیش از منافع ملی، نگران رضایت نهادهای نظارتی‌اند. در هیچ شرکت بزرگی همچون آرامکو، ادنوک یا توتال چنین فضای سنگین تصمیم‌گیری وجود ندارد.
او در پایان تأکید کرد: «اگر می‌خواهیم صنعت نفت و گاز کشور دوباره نقش پیشران خود را بازیابد، باید مسیر تصمیم‌گیری را اصلاح کنیم. مجلس، دولت و دستگاه‌های نظارتی باید بپذیرند که فرصت اندکی برای نجات منابع ملی باقی مانده است. نباید بگذاریم نفت و گاز زیر زمین بمانند و فرصت‌های تاریخی از دست بروند. اگر امروز تصمیم نگیریم، فردا دیر خواهد بود؛ باید با همدلی و اصلاح نگرش، اعتماد عمومی را بازسازی و صنعت نفت را به جایگاه واقعی خود بازگردانیم.»
