خبرگزاری مهر، گروه استانها: فارس، این سرزمین ریشه‌دارِ تاریخ ایران، همواره در بزنگاه‌های حساس روزگار، منش انسانیت و مسئولیت‌پذیری را معنا کرده است.
روزگاری که جهان با ویروس کرونا دست‌به‌گریبان بود و بیم و اضطراب در جان مردم افتاده بود، فرزندان فارس، پزشکان، پرستاران و کادر درمان به قامت ایستادند و عهد دیرین خود را با میهن تجدید کردند.
هر بیمارستانی در شیراز، داراب، سپیدان، فسا و جهرم، به سنگری بدل شد که در آن عشق، ایمان و فداکاری معنا یافته بود. در میان این قهرمانان، نام شهیدانی مانند مریم رحیمی، پرستار فداکار شیرازی می‌درخشد. او از چهره‌هایی بود که با دستان پرمهر خود آرامش را به بیماران خوف‌زده بازمی‌گرداند و با همان چهره خسته اما استوار، اثبات کرد که عشق به همنوع می‌تواند از هر مرگی نیرومندتر باشد.
گذشته فارس، آکنده از اسطوره‌های ایثار است؛ از سرداران سلحشور تا دانشمندان و نیک‌خواهان بی‌نام. در دوران کرونا نیز، این میراث ادامه یافت، نه در میدان‌های نبرد نظامی، بلکه بر تخت‌های بیمارستان در لحظه‌هایی که هر نفس میان مرگ و زندگی در نوسان بود. همان روحیه سربلند که قرن‌ها پیش شالوده تمدن ایران‌زمین را شکل داده بود، این‌بار در قاب ماسک و گان سفید درخشید.
اما اگر گذشته فارس، برگ زرینی از تاریخ افتخارآمیز کشور است، امروزش نیز روشنایی امید را در خود دارد. امروز از خون شهیدان مدافع سلامت، نه فقط یاد، که مسئولیت ساخته می‌شود؛ مسئولیتی برای نسل‌های جدید تا بدانند شکوه یک ملت با کار و ایثار حفظ می‌شود، نه با شعار.
جوانان امروز فارس، با الهام از راه مریم رحیمی‌ها، باید باور کنند که عظمت، از دل سختی می‌جوشد؛ که اگر عشق و همدلی جاری باشد، هیچ طوفانی نمی‌تواند چراغ امید را خاموش کند. دانشگاه‌ها و مراکز درمانی استان، امروز به ادامه همان مسیر متعهدند؛ پرورش نسل‌هایی که علم و خدمت را در هم می‌آمیزند تا آینده‌ای به وسعت ایمان فارس بسازند.
در حقیقت فارس، تنها گنجینه‌ای از گذشته نیست؛ بلکه همچنان مهد انسان‌هایی است که در زمانه تردید، به یقین خدمت می‌اندیشند. قهرمانان فارس نشان دادند که وقتی عشق با مسئولیت همراه شود، حتی مرگ هم به حاشیه می‌رود و امید، فصل تازه‌ای در تاریخ این سرزمین کهن می‌گشاید.
پرستاری فداکار که جانش را در راه خدمت به مردم فدای وطن کرد
محمدولی رحیمی، پدر شهیده مریم رحیمی پرستارپ فداکار شیرازی که در دوران همه‌گیری کرونا جان خود را در راه خدمت به بیماران از دست داد و نخستین شهید پرستار استان فارس شد، در گفتگو با خبرنگار مهر به بیان گوشه‌هایی از زندگی، خصوصیات و منش دختر شهیدش پرداخت و گفت: مریم متولد سال ۱۳۷۲ بود و پس از قبولی در چند رشته دانشگاهی، رشته پرستاری را در دانشگاه آزاد فیروزآباد انتخاب کرد، چون علاقه زیادی به این حرفه داشت. بعدها به عنوان پرستار در بیمارستان شهید رجایی مشغول به کار شد و پس از پایان طرحش، به دلیل توانایی و تعهد کاری بالا، با او قرارداد همکاری بستند و در بخش آی‌سی‌یو مشغول به فعالیت شد.
پدر این شهیده درباره اخلاق و رفتار دخترش افزود: مریم دختری آرام، متین و باادب بود. در مواقع بروز مشکل همیشه خویشتن‌داری می‌کرد و تلاش داشت راه‌حل منطقی پیدا کند. بعد از مدتی ازدواج کرد و در برخورد با همسر و خانواده همسرش نیز رفتاری سرشار از احترام و متانت داشت و غرور را در وجود خود از بین برده بود. فردی متواضع، وقت‌شناس و وظیفه‌دان بود.
نمی‌توانم بیماران خود را رها کنم
رحیمی افزود: در زمان شیوع کرونا، مریم باردار بود و من نگرانی شدیدی نسبت به سلامتی‌اش داشتم. روزی در خانه به شوخی گفتم که با توجه به بارداری، بهتر است سر کار نرود. اما او بلافاصله گفت، «الان شرایط خاصی است، بسیاری از همکارانم مرخصی گرفته‌اند و بیمارستان با کمبود نیرو مواجه است. من نمی‌توانم بیماران را رها کنم.»
وی ادامه داد: حدود یکی دو هفته پس از آن صحبت، مریم مبتلا به کرونا شد و تنها پنج یا شش روز بعد از ابتلاء، حالش وخیم شد و به شهادت رسید. در حالی که پیش از آن مجبور شدند برای نجات نوزادش عمل سزارین انجام دهند. کودک پس از حدود ۲۰ ساعت درگذشت، مادرش نیز از دنیا رفت. این تقدیر الهی بود که او و فرزندش تقریباً هم‌زمان از میان ما رفتند.
ایمان به وطن فقط در گفتار نیست
رحیمی در بخش دیگری از سخنان خود با اشاره به جایگاه پرستاران در استان فارس گفت: من برای همه پرستاران آرزوی توفیق دارم. هر کشوری در شرایط بحرانی، نیازمند افرادی است که از دل و جان برای مردم خود مایه بگذارند. ایمان به وطن فقط در گفتار نیست، در عمل است. در دوران جنگ تحمیلی هم پرستارانی بودند که بدون هیچ نام و نشانی در خط مقدم خدمت کردند و بسیاری از آنان به شهادت رسیدند. در بحران کرونا نیز همین روحیه ایثارگری تکرار شد؛ پرستاران سربازان گمنامی هستند که در هر حادثه‌ای حاضرند با فداکاری از مردم دفاع کنند.
پدر شهیده مریم رحیمی در پایان گفت: باور من این است که هر کسی در مسیر کاری خود، اگر در زمان بحران بتواند در میدان بماند و برای حل مشکل تلاش کند، به وظیفه انسانی و میهنی خود عمل کرده است. اما اگر کنار بکشد، از مسئولیتش فاصله گرفته است. خدا به همه انسان‌های خادم و صادق توفیق دهد.
