به گزارش همشهری آنلاین؛ با روی‌کارآمدن رسمی دولت چهاردهم در مرداد ۱۴۰۳ «مسعود پزشکیان» رئیس‌جمهور عبارت «وفاق ملی» را به عنوان شعار اصلی دولتش اعلام کرد. این شعار که در ابتدا هم‌آوایی و انسجام مسئولین امر برای حل مسائل مردم معنا شد، به مرور توسط برخی نیروهای سیاسی نزدیک دولت، مصادره به مطلوب شد و معنایی غریب به خود گرفت.
در آخرین مورد از تلاش‌ها برای ارائه معنایی بعید از وفاق ملی، «حسین مرعشی» دبیرکل حزب کارگزاران سازندگی ایران در گفت‌وگویی اظهار کرده است: «وفاق برای کم‌کردن شر مجلس از سر دولت است». معنایی که مرعشی از وفاق ارائه کرده، به انحای دیگر توسط سایر نیروهای سیاسی نزدیک دولت نیز تکرار و مطالبه شده است.
نیروهای سیاسی نزدیک به دولت چهاردهم تصور دارند چنانچه از وفاق سخن به میان می‌آید، پس مجلس باید «صرفاً» در نقش عامل تاییدکننده «تمام» سیاست‌های دولت ظاهر شود و از مسئولیت ذاتی خود مبنی بر نظارت و پرسش‌گری، چشم بپوشد.
بر اساس همین تعریف ناقص از وفاق ملی، هرگاه یک وزیر یا مسئول دولتی برای پاسخ به نمایندگان، به مجلس احضار می‌شود یا هر وقت استیضاحی کلید می‌خورد، عده‌ای مدعی می‌شوند که مجلس در حال از بین‌بردن وفاق است یا اینکه مجلس دارد در کار دولت اخلال ایجاد می‌کند.
این ذهنیت غلط درحالی‌ست که نمایندگان مجلس مسئولیت‌هایی در قبال مردم دارند که جز با کاربست ابزارهای نمایندگی از جمله پرسش، استیضاح و تحقیق و تفحص محقق نمی‌شوند.
قالیباف: وفاق پنهان‌سازی ضعف‌ها نیست
«محمدباقر قالیباف» رئیس مجلس شورای اسلامی امروز در صحن علنی مجلس، چند جمله درباره سوء تعبیرها پیرامون مفهوم «وفاق ملی» بر زبان آورد که در نوع خود اهمیت داشت. قالیباف تصریح کرد که «وفاق ملی به‌معنای پنهان‌سازی خطاها و ضعف‌ها نیست» و با این جمله در واقع به کسانی پاسخ داد که «وفاق» را با «دورهمی» و «حکمرانی رفاقتی» اشتباه گرفته‌اند.
قالیباف در عین حال، وفاق را واجد معنایی دانست که با چند ویژگی باید شناخته و شناسانده شود؛ از جمله اینکه وفاق به معنی «تصمیم‌گیری درباره موضوعات مهم» است که باید «کمترین هزینه اجتماعی و اقتصادی» را داشته باشد. قالیباف در عین این را هم اضافه کرد که در وفاق «مانع‌تراشی» یا «رقابت میان قوا برای تصاحب ابتکار عمل» وجود ندارد.
باج‌گیری سیاسی حامیان دولت با ابزار وفاق
با توضیحات قالیباف، پُر واضح است که «وفاق ملی» بایستی جنبه عملی و عملیاتی داشته باشد و جز «حل مسائل مردم» با «کمترین هزینه» هیچ هدف دیگری را نشانه نرود. با این حال برخی حامیان زیاده‌خواه دولت درصدد تبدیل وفاق به «ابزار تولید ستیز» هستند.
در همین‌باره «حسین نورانی‌نژاد» قائم‌مقام حزب اتحاد ملت، چندی پیش در گفت‌وگویی خطاب به پزشکان اظهار کرد: «اینکه شما بخواهی وفاق کنی که دعوا نشود و بگویید ۸ سال در دولت بودیم اما دعوا نکردیم، اینکه نشد دستاورد».
در چارچوبه فکری نورانی‌نژاد و چهره‌هایی نظیر او، وفاق صرفاً «وسیله سرکوب» آن‌هایی است که مطابق وظایف ذاتی خود، به دنبال نظارت بیشتر بر عملکرد دولت با هدف «پیشرفت امور» هستند.
بر همین اساس هم چنانچه رئیس‌جمهور نسبت به مطالبات نهادهایی همچون مجلس، از خود واکنشِ مورد انتظار رادیکال‌ها را بروز ندهد، با فشار سهمگین مواجه شده و حتی «توصیه به استعفا» می‌شود.
