به گزارش تابناک؛تویوتا در سال‌های اخیر با همکاری‌های گسترده‌اش با خودروسازان چینی، مسیر تازه‌ای را در بازار داخلی چین دنبال کرده است؛ مسیری که هرچند از نظر اقتصادی برای این برند ژاپنی سودآور به نظر می‌رسد، اما برای بسیاری از طرفداران سنتی‌اش نشانه‌ای از فاصله گرفتن از اصالت و فلسفه کیفی تویوتا محسوب می‌شود. یکی از محصولات این جریان، تویوتا لوین ساخت چین است؛ خودرویی که بر پایه پلتفرم TNGA-C شکل گرفته و در کارخانه مشترک FAW-Toyota تولید می‌شود. اما اگر از نام معتبر تویوتا و ظاهر به‌روز آن بگذریم، واقعیت این است که لوین چینی بیش از آنکه نمادی از نوآوری باشد، نمایانگر یک سازش تجاری در بازاری پررقابت است.

 

لوین نسخه‌ای بازسازی‌شده از کرولا به نظر می‌رسد، اما با تغییراتی سطحی در طراحی جلوپنجره، سپر‌ها و چراغ‌ها تا به عنوان محصولی مستقل معرفی شود. زبان طراحی آن بیشتر مطابق با سلیقه چینی‌هاست؛ خطوط تند، جلوپنجره بزرگ و تزیینات کرومی بیش از حد، که شاید از دید مصرف‌کننده غربی یا ژاپنی بیش از اندازه اغراق‌شده باشد. در بدنه، کیفیت مونتاژ و فاصله درز‌ها خوب است، اما مواد استفاده‌شده در کابین نسبت به آنچه از تویوتا انتظار می‌رود، متوسط ارزیابی می‌شود. پلاستیک‌های خشک در قسمت پایین داشبورد و رودری‌ها یادآور خودرو‌های اقتصادی چینی هستند تا یک سدان جهانی.

از دید فنی، لوین با دو پیشرانه در چین عرضه می‌شود: نسخه ۱.۵ لیتری هیبریدی که از سیستم مشترک با پریوس استفاده می‌کند و نسخه ۱.۲ لیتری توربوشارژ. هرچند ارقام رسمی از توان خروجی رضایت‌بخش‌اند، اما در عمل، لوین بیشتر بر مصرف سوخت پایین تمرکز دارد تا هیجان رانندگی. شتاب اولیه کند و واکنش گاز نسبتاً کُند، به‌ویژه در نسخه توربو، یادآور پیشرانه‌هایی است که برای شرایط ترافیکی شهری چین تنظیم شده‌اند نه برای جاده‌های پرشتاب یا مسیر‌های کوهستانی. گیربکس CVT نیز گرچه تعویض دنده نرم و بدون ضربه دارد، اما در سرعت‌های بالا عملکردی یکنواخت و بی‌احساس ارائه می‌دهد؛ موضوعی که از دید رانندگان حرفه‌ای چندان رضایت‌بخش نیست.

 

در بحث فرمان‌پذیری و پایداری، مهندسی پلتفرم TNGA تأثیر خود را نشان می‌دهد. شاسی از نظر استحکام پیچشی وضعیت خوبی دارد و هندلینگ خودرو قابل قبول است. با این حال، فرمان برقی بیش از حد سبک و بی‌احساس بوده و بازخورد کافی از سطح جاده نمی‌دهد. سیستم تعلیق در محور جلو از نوع مک‌فرسون و در عقب دوبل جناقی است که روی کاغذ پیشرفته به نظر می‌رسد، اما در عمل، به دلیل تنظیم نرم آن برای راحتی سواری شهری، در پیچ‌های تند یا تغییر مسیر ناگهانی کمی دچار ناپایداری بدنه می‌شود. این ویژگی شاید برای رانندگان آرام مناسب باشد، اما از فلسفه کنترل دقیق و پایداری مشهور تویوتا فاصله دارد.

در بخش ایمنی، لوین از امکاناتی نظیر ترمز اضطراری خودکار، کروز کنترل تطبیقی، هشدار خروج از خط و ۶ ایربگ برخوردار است. با این حال، برخی از این امکانات تنها در نسخه‌های گران‌تر ارائه می‌شوند، و نسخه‌های پایه حتی فاقد برخی سامانه‌های کمکی حیاتی هستند. نکته دیگر اینکه استاندارد ایمنی تصادف C-NCAP چین نسبت به Euro NCAP یا NHTSA سخت‌گیرانه نیست، بنابراین نمی‌توان با اطمینان گفت که لوین در شرایط واقعی تصادف همان میزان ایمنی خودرو‌های ژاپنی‌ساخت را ارائه می‌دهد.

 

کابین خودرو از لحاظ طراحی مدرن و ارگونومیک است، اما در جزئیات ضعف‌هایی دارد. سیستم اطلاعات و سرگرمی با نمایشگر لمسی بزرگ، اما رابط کاربری پیچیده، از نوعی نرم‌افزار چینی استفاده می‌کند که با نسخه‌های جهانی تفاوت دارد. بسیاری از کاربران گزارش داده‌اند که پشتیبانی از زبان انگلیسی ناقص و تاخیر لمسی در برخی فرمان‌ها آزاردهنده است. صندلی‌ها راحت ولی از نظر پوشش و دوخت در سطح خودرو‌های میان‌رده بازار چین قرار می‌گیرند. در عایق‌بندی صدا نیز عملکرد متوسط است؛ صدای تایر‌ها و جاده در سرعت‌های بالای ۱۰۰ کیلومتر بر ساعت به‌وضوح به داخل کابین نفوذ می‌کند.

اگر از زاویه اقتصادی نگاه کنیم، هدف تویوتا از عرضه لوین در چین، تصاحب سهم بازار در برابر برند‌های داخلی نظیر BYD، جیلی و چانگان است. این خودرو در واقع پاسخ تویوتا به روند الکتریکی‌سازی سریع بازار چین است؛ تلاشی برای بقا، نه یک گام نوآورانه. اما واقعیت این است که در مقایسه با محصولات چینی هم‌رده، مانند BYD Qin Plus یا MG ۶ PHEV، لوین از نظر فناوری باتری، امکانات نرم‌افزاری و حتی کیفیت مونتاژ در سطح پایین‌تری قرار دارد. رقبا امکانات بیشتر و قیمت پایین‌تر ارائه می‌دهند و تویوتا تنها به نام خود تکیه کرده است.

 

ازنگاه فنی و تحلیلی، تویوتا لوین محصولی محافظه‌کارانه است؛ خودرویی که نه از نظر فنی پیشتاز است، نه از نظر طراحی خاص، و نه از نظر کیفیت ساخت، متمایز از رقبای بومی. اگرچه همچنان دوام نسبی موتور و سیستم هیبریدی تویوتا مزیت مهمی به شمار می‌رود، اما وقتی این خودرو در بازاری مانند ایران یا کشور‌های در حال توسعه عرضه شود، فاصله بین «تویوتای اصیل» و «لوین چینی» برای خریدار قابل لمس خواهد بود.

 

 لوین را می‌توان نماد دورانی دانست که در آن حتی برند‌های بزرگی، چون تویوتا نیز برای بقا در رقابت جهانی ناچارند کیفیت و اصالت خود را تا حدی فدای قیمت تمام‌شده کنند. این خودرو نه بد است و نه شگفت‌انگیز؛ تنها نتیجه یک تصمیم اقتصادی در بازاری است که اولویت آن فروش بیشتر است، نه ساخت بهترین خودرو.