به گزارش همشهری آنلاین، «یعقوب ربیعی» در یادداشتی با عنوان «سر پیچ ترمز نزنید» در نشریه روزانه معاونت سیاسی سپاه نوشت: نظم‌ها از دل بی‌نظمی به وجود می‌آیند؛ این خلاصه‌ترین جمله درباره تاریخ روابط بین‌الملل است. برای مثال، وقتی جنگ‌های سی ساله مذهبی پایان یافت و پیمان وستفالیا به امضا رسید، امپراتوری روم جای خود را به دولت - ملت‌ها داد. یا وقتی ناپلئون در نبرد واترلو شکست خورد، کنگره وین شکل گرفت و... حالا باید به این سؤال فکر کرد که آیا جنگ اوکراین و روسیه، جنگ غزه، دفاع مقدس ۱۲ روزه، تمرد هندی‌ها از فرمان ترامپ و... نشانگر تغییر قواعد بین‌الملل و شروع نظم نوین نیست؟
تحولات امروز را می‌توان یک دگردیسی قدرت دید که از نظم تک‌قطبی به سمت نظم دوقطبی با قطب‌های منطقه‌ای مختلف در حرکت است. امروز، اژدهای چینی در حال بلعیدن اقتصاد دنیا و تبدیل شدن به قطب جدید روابط بین‌الملل است. چینی‌ها به این نتیجه رسیده‌اند که نقطه ژئوکالچری که می‌تواند منطقه غرب آسیا را از دست نظم پیشین برباید، ایران و ایرانی‌ها هستند.
حالا می‌توان به پرسش هر روزه مخاطبین پاسخ داد که می‌پرسند: آیا می‌شود به شرقی‌ها اعتماد کرد؟ پاسخ این است که شاید اعتماد در دنیا جایگاه خاصی نداشته باشد، ولی منافع اهمیت ویژه‌ای دارد. امروز ما با منافع مشترکی با چینی‌ها، روس‌ها و سایر بازیگران تجدیدنظرطلب مواجه ایم. همین منافع مشترک باعث می‌شود که روس‌ها و چینی‌ها در روز پایانی قطعنامه ۲۲۳۱ به رئیس شورای امنیت و دبیرکل سازمان ملل نامه بزنند که «تحریم‌های ایران را به رسمیت نمی‌شناسیم» و روز جمعه به گروسی مدیرکل آژانس اعلام کنند که «دیگر نیازی به پروتکل‌های برآمده از برجام نیست؛ چرا که قانوناً قطعنامه ۲۲۳۱ به اتمام رسیده است».
فهمیدن این دگردیسی و پیچ تاریخی در روابط بین‌الملل، به قول علما «اَظهر من الشمس» است. اما متأسفانه برخی سیاستمداران ما انگار هنوز مرگ برجام و تغییر ساختار بین‌الملل را باور نکرده‌اند؛ یکی در روز پایان برجام به شکل ظریفانه و عجیبی دنبال یافتن شامپاین زیر میز لاوروف است، رئیس‌الاطبای کشور یادش می‌آید که چرا دوستان ما به درمان زخمی‌های جنگ کمک نکرده‌اند و قس علی هذا.
امروز باید برخی را به این باور رساند که نظم قدیم در حال فروپاشی و سیستم جدید در حال شکل‌گیری است و کسی موفق است که بتواند در کورس قدرت از دیگران سبقت بگیرد، نه آن کس که همیشه پایش بر روی ترمز است و مانند «گلام» هی غر می‌زند: «ما موفق نمی‌شویم! من می‌دانم! کارمان تمام است!».
