همشهری آنلاین_ در رده‌ی نوجوانان، شاگردان محسن سوریان با اقتدار قهرمان جهان شدند تا نسل تازه‌ای از استعدادهای فرنگی ایران معرفی شود. پس از آن، در رده‌ی جوانان، تیم تحت هدایت حمید باوفا نیز عنوان قهرمانی جهان را از آن خود کرد و نشان داد مسیر تربیت قهرمان در ایران به‌درستی طراحی شده است. اما اوج افتخار، در رده‌ی بزرگسالان رقم خورد؛ جایی که حسن رنگرز با ترکیبی آماده و منسجم، تیم ملی را به قهرمانی مقتدرانه‌ی جهان رساند. تنها یک ماه بعد، رنگرز بار دیگر با تیم امیدهای زیر ۲۳ سال راهی صربستان شد و در رقابتی جذاب، با کسب ۳مدال طلا، یک نقره و 2برنز، عنوان قهرمانی جهان را تکرار کرد تا نشان دهد برنامه‌ریزی و تفکر فنی در کشتی فرنگی ایران به بلوغی کم‌نظیر رسیده است.
اما نکته‌ای که بیش از هر چیز مورد توجه قرار گرفت، رفتار متفاوت حسن رنگرز بود؛ سرمربی‌ای که در دو قهرمانی متوالی جهانی، برخلاف عرف رایج، خودش روی سکوی قهرمانی نرفت. او در مسابقات بزرگسالان در زاگرب، مجید رمضانی را برای دریافت کاپ قهرمانی فرستاد و در صربستان نیز این افتخار را به پرویز زیدوند داد. این در حالی استکه معمولاً سرمربیان تیم‌های قهرمان خودشان روی سکو می‌روند تا لحظه‌ی باشکوه بالا رفتن پرچم کشورشان را از نزدیک تجربه کنند، رنگرز ترجیح داد در سالن گرم بماند و این افتخار را به همکارانش بسپارد؛ حرکتی که نشان از تواضع، مدیریت تیمی و اولویت‌دادن به نام ایران بر نام خود دارد.
امسال کشتی فرنگی ایران نه‌تنها قهرمان دنیا شد، بلکه در رفتار، منش و نوع رهبری نیز الگویی برای جهان ارائه داد الگویی که با امضای حسن رنگرز و در سایه‌ی اتحاد مربیان و قهرمانان ایرانی معنا پیدا می‌کند.
