افسوس می‌خورم برای تمام پانزده‌ـ‌شانزده سالی که فوتبال ایران را دنبال کردم. شاید همین است که دیگر حتی ما که با این فوتبال بزرگ شدیم، هم اعصاب دیدنش را نداریم؛ چه برسد به مردم عادی.

 

اسکرول می‌کنم و به پادکست فوتبال ۳۶۰ می‌رسم. مجتبی هاشمی گلایه می‌کند از حضور امیر قلعه‌نویی. می‌گوید تیمی که حالا این‌قدر بین مردم منفور شده، روزی امیدشان بود. روزی خیابان‌ها برای دیدن بازی‌هایش خلوت می‌شد. اما حالا انگار مردم با تیم قلعه‌نویی قهر کرده‌اند. با بغضی در گلو می‌گوید: «کاش قلعه‌نویی برود.»

 

من دوباره اسکرول می‌کنم. به نظرم خود هاشمی هم می‌داند برای هیچ‌کس مهم نیست. مگر ما قلعه‌نویی را آوردیم که با خواسته ما برود؟

عصبانی‌ام از این فوتبالی که عزیزان ساخته‌اند. از تیم ملی‌ای که کاپیتانش بازیکن بی‌باشگاه است. از لیگی که هیچ جذابیتی ندارد؛ شاید تهِ جذابیتش همان نمک‌پاشی‌های گاه‌به‌گاه بیرانوند باشد.

 

هیچ‌چیز سر جای خودش نیست. از آن حرف ناصر خان حجازی سال‌ها گذشته، اما هنوز هم در فوتبال ایران هیچ چیز سر جای خودش نیست.