به گزارش خبرگزاری مهر به نقل از پرس اسوسیشن، این دستگاه کوچک که Prima نام دارد دو در دو میلمتر است و معادل نصف موی انسان ضخامت دارد. این دستگاه زیر لایه‌ای از بافت حساس شبکیه در چشم قرار می‌گیرد و به بیمار امکان می‌دهد حروف، اعداد و کلمات را از طریق چشمانی ببیند که قبلاً نابینا بوده اند.
اکنون برخی از این بیماران حتی می‌توانند جدول حل کنند و نوشته‌های ریز روی نسخه‌های پزشکی را با استفاده از آنچه «بینایی پروتزی» نامیده می‌شود، بخوانند. این دستاورد قبلاً ممکن نبود و نشان دهنده تغییری بنیادی در بینایی مصنوعی است. پژوهشگران امیدوارند این فناوری در آینده در سیستم خدمات سلامت همگانی انگلیس فراهم شود. نخستین آزمایش بالینی جهانی آن شامل ۳۸ بیمار در ۱۷ سایت در پنج کشور از جمله انگلیس، فرانسه، ایتالیا و هلند بود.
همه شرکت کنندگان به بیماری آتروفی جغرافیایی(GA) که نوعی خشکی چشم پیشرفته مرتبط با دژنراسیون ماکولا است، مبتلا بودند. دژنراسیون ماکولا(AMD) تغییرات در ماکولا یا بخش مرکزی شبکیه که نقش مهمی در دیدن دارد به وجود می‌آورد.
شرکت کنندگان در تحقیق بینایی مرکزی چشم مورد آزمایش را از دست داده بودند و تنها مقدار محدودی از دید محیطی (پیرامونی) برایشان باقی مانده بود. فرایند پزشکی مذکور سه سال قبل در بیمارستان چشم پزشکی مورفیلد لندن طی دو ساعت انجام شد.
جراحان ماده شفاف و ژله ای مانند از داخل چشم را طی عملی به نام ویترکتومی خارج کردند. سپس یک دریچه کوچک زیر مرکز شبکیه ایجاد و سپس تراشه کوچک دو در دو میلیمتر قرار گرفت. بیماران برای دیدن کلمات و نوشتن عینک‌های واقعیت افزوده ای استفاده کردند که یک دوربین ویدئویی داشت. این دوربین به یک رایانه کوچک روی مچ دستشان متصل بود و یک ویژگی بزرگنمایی برای بزرگ‌تر نشان دادن کلمات داشت.
دوربین ویدئویی تعبیه‌شده در عینک، صحنه‌ها را به‌صورت یک پرتو مادون قرمز بر روی تراشه‌ای ارسال می‌کند که دستگاه را فعال می‌سازد. سپس هوش مصنوعی موجود در رایانه جیاین اطلاعات را پردازش و به سیگنال الکتریکی تبدیل می‌کند.
این سیگنال از طریق سلول‌های شبکیه و عصب بینایی به مغز منتقل می‌شود و در آنجا به عنوان تصویر تفسیر می‌شود.
ماهی مقیت، مشاور ارشد ویتروریتینال در بیمارستان چشم مورفیلدز معتقد است این فناوری زندگی بیماران را تغییر داده است. او در این باره می‌گوید: تمام این شرکت کنندگان نابینا بوده اند و همیشه می‌خواستند بدانند آیا اقدامی بینایی آنها را احیا می‌کند یا خیر. ما اکنون بیمارانی داریم که می‌توانند کتاب بخوانند، کیفیت زندگی آنها نیز بسیار بالاتر است. برخی از آنها می‌نویسند و جدول حل می‌کنند.
