در هفته ای که گذشت، تکلیف چند سهمیه دیگر جام جهانی در قاره‌های مختلف مشخص شد. یکی از این تیم‌ها قطر بود که در آسیا با عبور از سد امارات، بلیت جام جهانی گرفت.
تعویض دقیقه ۶۱ معز علی با سباستین سوریا در این بازی حساس، در واقع طعنه ای به رقیب سال‌های اخیر عنابی‌ها بود؛ امارات راهی را انتخاب کرده که قطر سال‌ها قبل با جذب بازیکنان دو ملیتی، آن مسیر را رفته و به بن بست خورده بود. سوریا هم نماد همان ستاره‌هایی بود که تغییر ملیت داده و زیر پرچم دیگری بازی می کردند.
قطر با این ستاره‌ها به جایی نرسید و برای پیشرفت فوتبال خود، راهی اصولی را در پیش گرفت. در سال ۲۰۰۴ با کپی برداری از لاماسیا و لافابریکا، آکادمی اسپایر را احداث کرد تا با شیوه دو غول فوتبال اسپانیا؛ بارسا و رئال، نسل تازه فوتبال خود را از میان بهترین استعدادهای بین المللی، پایه ریزی کنند.
نسلی که در سال ۲۰۱۹ با فلیکس سانچز و بازیکنانی که مربی اسپانیایی از رده‌های پایین آنها را به تیم ملی رسانده بود، قهرمان جام ملتهای آسیا شد. در ۲۰۲۳ هم قهرمانی قطر تکرار شد تا مشخص شود موفقیت عنابی‌ها جرقه نبوده و برنامه ریزی بلندمدت یک پروژه بزرگ، پشت آن قرار دارد.
در بازی با امارات همان ستاره‌های اسپایر، دست قطر را گرفتند. اکرم عفیف، معز علی، بوعلام خوخی، طارق سلمان و عاصم مادیبو، قطر را به افتخار دیگری رسانده و مسابقه ای را پیروز شدند که حتی عادی سازی روابط با همسایه نیز نتوانست از تنش‌های آن بکاهد.
پیروزی قطر بر امارات و راه یابی این تیم به جام جهانی، نشان داد موفقیت در فوتبال را با پول نمی توان خرید و این پول باید به شکل اصولی خرج برنامه ریزی و زیرساخت شود تا در آینده به بار بنشیند. امارات باخت اما این شکست برای آنها درس‌های گران بهایی به دنبال داشت که با عبرت گرفتن از آن، می توانند به جام‌های جهانی آینده راه یابند.
این که برای استفاده از بازیکنان خارجی در تیم ملی باید به حد و مرزی پایبند بود. خود اماراتی‌ها در مرحله گروهی با تعدادی کمتر از ستاره خارجی توانستند قطر را رفت و برگشت شکست دهند اما در بازی آخر، تعداد بازیکنانی که سرود ملی امارات را بلد نبودند از بازیکنانی که سرود ملی کشور خود را خواندند، بیشتر بود! بازیکنانی که از حساسیت این بازی آگاهی نداشته و اسیر جوی شدند که قطری‌ها برایشان گسترده بودند.
عبدالقادر پوزیده| باشگاه خبرنگاران آزاد
