علی جعفری در گفت‌وگو با ایسنا با بیان اینکه فضای سبز را به‌عنوان ریه‌های تنفسی بشر یا زیرساخت‌های اکولوژیک محیط شهری می‌نامند، اظهار کرد: فضای سبز در فرآیند جذب CO۲ و آزاد کردن اکسیژن نقش دارد.

وی با اشاره به اینکه فضای سبز در تعدیل آب و هوا اثر دارد، افزود: به‌طوری که میانگین‌های دمایی بالا را کاهش داده و از دیگر سو رطوبت را افزایش می‌دهد، جلوی خشکی بیش از حد هوا را می‌گیرد و از این طریق محیط را قابل زندگی می‌کند و برای انسان آرامش و آسایش به ارمغان می‌آورد.

این مدرس دانشگاه فضای سبز را در کاهش آلودگی‌های مختلف موثر دانست و یادآور شد: زیرساخت‌های سبز آلودگی‌های فیزیزکی و شیمیایی مانند گرد و غبار و ذرات معلق هوا و آلودگی‌های شیمیایی را جذب کرده و در خود رسوب می‌دهد، به‌علاوه در کاهش تشعشعات خورشیدی و کاهش ارتعاشات و امواج اثرگذار است.

جعفری ادامه داد: فضای سبز در تامین زیستگاه برای بسیاری از گونه‌های جانوری نقش دارد و موجودات زنده در شهرها در فضای سبز شامل خاک، تنه و شاخ و برگ درختان زندگی می‌کنند.

دانشیار مهندسی محیط زیست در دانشگاه شهرکرد با بیان اینکه فضاهای سبز محلی برای گذراندن اوقات فراغت جامعه هستند،  خاطرنشان کرد: این فضاها در کاهش استرس روحی و فشار کاری افراد جامعه نقش دارد.

این مدرس دانشگاه با تاکید بر اینکه هر فضای سبز نمی‌تواند عملکردهای مذکور را داشته باشد، گفت: برای برنامه‌ریزی و اجرا باید یک‌سری شاخص‌های کمی و کیفی را در نظر گرفت و مقدار فضای سبز باید در یک شهر مناسب باشد.

جعفری با بیان اینکه از نظر کمیت بخشی به نام سرانه فضای سبز مطرح است، افزود: این موضوع بدین معنا است که به ازای هر فرد چقدر فضای سبز وجود دارد، ایجاد این سرانه تابع یک سری شرایط اقلیمی است و ممکن است در یک شهر به‌دلیل محدودیت‌های اقلیمی فضای سبز دلخواه را نتوان ایجاد کرد یا شرایط آب و خاک مناسب نباشد و از نظر پوشش گیاهی آن‌قدر این پوشش غنی نباشد تا بتوان یک‌سری گونه‌ها را کشت کرد.

دانشیار مهندسی محیط زیست در دانشگاه شهرکرد اضافه کرد: البته تقاضا برای کاشت فضای سبز نیز مهم است و مطالبه‌گری مردم بستگی به شرایط اجتماعی، اقتصادی و فرهنگی دارد به‌علاوه ایجاد فضای سبز نیز هزینه‌بر است.

وی گفت: مطابق شرایط کشور، در شهرهای مختلف یک‌سری استانداردهایی برای میزان فضای سبز پیشنهاد می‌شود که مرجع این استاندارد وزارت مسکن و شهرسازی است، برای شهرهای مختلف کشور با توجه به شرایط اقلیمی و آب و هوایی استاندارد، هفت تا ۱۲ متر فضای سبز باید وجود داشته باشد.

این مدرس دانشگاه ادامه داد: در شهرهای کویری ممکن است نتوان این استاندارد را فراهم کرد اما در شهرهای شمالی ممکن است بیش از حد نرمال هم فضای سبز وجود داشته باشد.

وی نخستین معیار کیفیت فضای سبز را نحوه توزیع آن فضا در شهر عنوان و بیان کرد: توزیع فضای سبز تابع شرایط مختلف مانند اصول اکولوژی، جهت جریان هوا و موقعیت استقرار صنایع است که این فضا تا حد زیادی آلودگی‌های فیزیکی و شیمیایی را جذب کند.

جعفری ترکیب و تنوع گونه‌های گیاهی را معیار دیگری در کیفیت فضای سبز مطرح و تصریح کرد: معمولا درخت و درختچه عملکرد اقلیمی مناسب را داشته، چرا که یک درخت معادل یک هکتار عملکرد اکولوژیک دارد اما هزینه‌های اولیه بیشتری برای کاشت آن‌ها صرف می‌شود، بهتر است ساختار فضای سبز از درخت و درختچه شکل بگیرد، و اگر هزینه هم صرف شود، ارزش دارد، البته کاشت درخت و درختچه باید متناسب با شرایط اقلیمی آن شهر باشد و آن‌گاه برای تزیین به سراغ گل، آب‌نما و ... رفت.

دانشیار مهندسی محیط زیست در دانشگاه شهرکرد با بیان اینکه برای کشت فضای سبز باید تنوع گونه‌های گیاهی را در نظر گرفت، یادآور شد: تنوع گونه‌های گیاهی در شهرکرد زیاد نیست و برخی گونه‌ها مانند نارون، کاج، سرو، زبان گنجشک در سطح شهر دیده می‌شود.

وی خاطرنشان کرد: می‌توان برخی دیگر از انواع گونه‌ها مانند بلوط‌ها را در شهر کاشت و به‌دلیل محدودیت‌های اقلیمی در شهرکرد درختان کاج و سرو در شرایط سخت آب و هوایی شهرکرد تاب‌آوری دارند.

انتهای پیام