پاسخ تعدادی از سوالات چند صد ساله در مورد طبیعت، مهاجرت انسان، اختراعات و تغییرات زیست محیطی در زبان‌های نادر و محلی نهفته است، اما آمارهای سازمان ملل متحد هشدار می‌دهد که زبان های کوچک به تدریج در حال نابودی بوده و دانش ارزشمند آنها در مورد تاریخ زمین نیز از بین می‌رود.
بر اساس آمارهای سازمان آموزشی، علمی و فرهنگی سازمان ملل متحد (یونسکو)، حدود ۴۰ درصد از ۷ هزار زبان دنیا در معرض خطر نابودی در یک یا دو قرن آینده هستند. از بین رفتن این زبان‌ها یعنی نابودی طلاعات ارزشمند در مورد مسائل کمتر شناخته شده و مرموز که با مشاهدات چندین نسل حاصل شده‌اند.
«نیکولاس ایونز» (Nicholas Evans)، زبان‌شناس و استاد دانشگاه ملی استرالیا در مورد اهمیت زبان‌ها می‌گوید: «هر زبان حاوی نشانه‌هایی است که به ما در درک مردم کمک می‌کنند، اما تا آنها را مطالعه نکنید نمی‌توانید به اطلاعات آنها دست پیدا کنید.»
زبان‌های بسیاری در معرض فراموشی و نابودی هستند که از جمله آنها می‌توان به زبان «کایاردیلد» (Kayardild) اشاره کرد که توسط بومیان جزایر استرالیا صحبت می‌شود و طبق آمارهای ویکی‌پدیا کمتر از ۱۰ نفر آن را به طور روان صحبت می‌کنند. این زبان و زبان‌های بومی دیگر استرالیا به خاطر استعمار بریتانیا به فراموشی سپرده شدند و بومیان دیگر توانایی انتقال دانش خود از الگوهای طبیعی و محیط زیست به نسل‌های بعد را نداشتند.
مردم‌شناسان با مطالعه زبان‌های کوچکتر می‌توانند الگوهای تکامل گفتار را ردیابی کرده و شکاف‌های موجود در تاریخ را پر کنند. برای مثال آنها می‌توانند نحوه مهاجرت انسان‌ها بین جزایر را فهمیده و با ردیابی کلمات مربوط به دریانوردی زمان پیدایش تکنولوژی‌هایی مثل کانو (نوعی قایق باریک و کوچک) را پیدا کنند.
تلاش برای محافظت از زبان‌های کوچک در سطح فردی فرصتی برای باز پس گرفتن هویت از دست رفته و اشتراک گذاری افتخارات فرهنگی به شمار می‌رود. برای مثال در هاوایی که برخی مدارس به صورت مشترک توسط بومیان هاوایی و دولت ایالتی اداره می‌شوند، تعداد خانوارهایی که زبان هاوایی (Ōlelo) را به شکل روان صحبت می‌کنند بین ۱۹۸۵ تا ۲۰۱۰ از تنها چند ده نفر به ۲۴ هزار نفر افزایش یافت.
