به گزارش خبرگزاری صدا و سیما به نقل از اسپیس، دانه‌های باستانی غبار که قدیمی‌تر از منظومه شمسی هستند، در نمونه‌هایی از سیارک ریوگو (Ryugu) که نزدیک به دو سال پیش با فضاپیمای ژاپنی هایابوسا۲ (Hayabusa ۲) به زمین آورده شد، یافت شده است.
وجود این ماده کهن در ریوگو تعجب آور نیست، زیرا دانه‌های باستانی مشابه قبلاً در چندین شهاب‌سنگ کندریت کربن‌دار یافت شده بود که قطعات غنی از کربن از سنگ‌های فضایی هستند که از سقوط در جو زمین و فرود بر روی سیاره زمین جان سالم به در برده‌اند.
این ذرات باستانی که اکنون در نمونه‌های سیارک ریوگو یافت شده است، از سیلیکون کاربید ساخته شده‌اند که یک ترکیب شیمیایی است که به طور طبیعی در زمین وجود ندارد.
به گفته پژوهشگران این مطالعه، انواع مختلفی از دانه‌های سیلیکون کاربید در این نمونه‌ها وجود دارد که با آنچه که دانشمندان امضای ایزوتوپی آن‌ها می‌نامند و شامل تعداد نوترون‌های موجود در هسته سیلیکون و اتم‌های کربنی است که این ترکیب را تشکیل می‌دهند، متفاوت هستند.
پژوهشگران در نمونه‌های ریوگو انواع شناخته‌شده قبلی سیلیکون کاربید را شناسایی کردند، اما همچنین یک شکل بسیار نادر از سیلیکات نیز شناسایی شده است که به راحتی با فرآیند‌های شیمیایی که در سیارک‌ها اتفاق می‌افتد، از بین می‌رود.
ماموریت ژاپنی هایابوسا ۲ در ژوئیه ۲۰۱۹ بر روی ریوگو، سیارکی نزدیک به زمین فرود آمد که هر ۱۶ ماه یک بار به دور خورشید می‌چرخد. این کاوشگر حدود ۵ گرم از غبار فضایی این سیارک را به زمین آورد که این نمونه از زمان تحویل آن به زمین در دسامبر ۲۰۲۰ تاکنون در آزمایشگاه‌های سراسر جهان مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفته است.
در واقع، یک پژوهش جداگانه که در مجله Nature Astronomy منتشر شد، همچنین نمونه‌های ریوگو را تجزیه و تحلیل کرده است که دانشمندان آن تحقیق از نوع متفاوتی از آنالیز ایزوتوپی و همچنین تکنیکی به نام اسکن انتقال میکروسکوپی پرتوی ایکس استفاده کردند.
بر اساس این مطالعه که به همت آژانس اکتشافات هوافضای ژاپن را مدیریت می‌کند، انجام شده است، ترکیباتی در این مطالعه یافت شد که نمی‌توانند دمای بالای ۸۶ درجه فارنهایت (۳۰ درجه سانتیگراد) را تحمل کنند که این در کنار یافته‌های دیگر نشان می‌دهد که ریوگو در منظومه شمسی بیرونی شکل گرفته و به داخل آن مهاجرت کرده است.
هر دو مطالعه نمونه‌هایی از کار‌هایی هستند که بر اهمیت نمونه‌گیری از سیارک‌ها و آوردن آن‌ها به زمین برای تجزیه و تحلیل تکیه دارند.
لری نیتلر دانشمند سیاره‌شناس از دانشگاه ایالتی آریزونا و یکی از نویسندگان مقاله اول می‌گوید: فرصت شناسایی و مطالعه این دانه‌ها در آزمایشگاه می‌تواند به ما کمک کند تا پدیده‌های اخترفیزیکی را درک کنیم که منظومه شمسی و دیگر اجرام کیهانی را تشکیل داده اند
نتایج این مطالعه در مجله Astrophysical Journal Letters منتشر شده است.
