به گزارش خبرگزاری صداوسیما؛ برنامه ماشین‌های مجازی به‌طور معمول به عنوان رایانه‌های مجازی یا رایانه‌های نرم‌افزاری در سرورهای فیزیکی در نظر گرفته می‌شود و تفاوت چندانی از لحاظ فیزیکی با کامپیوترها، لپ‌تاپ‌ها، تلفن هوشمند یا سرور ندارد. ماشین‌های مجازی دارای «CPU»، حافظه، دیسک برای ذخیره فایل‌ها هستند و در صورت نیاز قابلیت اتصال به اینترنت دارند.

مجازی‌سازی در واقع فرآیند ایجاد یک نسخه مبتنی‌بر نرم‌افزار یا مجازی از یک رایانه، با مقادیر اختصاصی CPU، حافظه و فضای ذخیره‌سازی است که از یک رایانه میزبان فیزیکی مانند رایانه شخصی افراد یا یک سرور از راه دور استفاده شده است. ماشین مجازی یک فایل کامپیوتری است که به‌طور معمول تصویر نامیده می‌شود و همچون کامپیوتر واقعی عمل می‌کند. همچنین ماشین مجازی می‌تواند در یک پنجره به عنوان محیط محاسباتی مجزا اجرا شود.

ماشین‌های مجازی مستقل از یکدیگر هستند
ماشین مجازی از سایر قسمت‌ها پارتیشن‌بندی شده است و این به معنای آن است که نرم‌افزار درون ماشین مجازی نمی‌تواند با سیستم‌عامل اصلی کامپیوتر میزبان تداخل داشته باشد. ماشین‌های مجازی مانند رایانه‌های مجزا با سیستم‌عامل‌ها و برنامه‌های کاربردی جداگانه اجرا می‌شوند و این مزیت را دارند که به‌طور کامل از یکدیگر مستقل باشند و ماشین میزبان فیزیکی هستند.

نرم‌افزاری به نام «Hypervisor» یا مدیر ماشین مجازی به افراد این امکان را می‌دهد تا افراد سیستم‌عامل‌های مختلف را همزمان روی ماشین‌های مجازی مختلف اجرا کنند. هایپروایزر در واقع جزء اصلی یک ماشین مجازی است و وظیفه آن ایزوله کردن ماشین مجازی در فضای ابری است. از دیگر مزیت‌های ماشین مجازی می‌توان به این موضوع اشاره کرد که آن‌ها مستقل از یکدیگر هستند؛ بنابراین بسیار قابل حمل هستند. افراد می‌توانند یک ماشین مجازی را در یک هایپروایزر به یک هایپروایزر دیگر و در یک ماشین کاملا متفاوت بلافاصله منتقل کنند.