به گزارش خبرنگار مهر به نقل از ساینس دیلی، بر اساس بزرگ‌ترین مطالعه ژنتیکی پیری، ساخت داروهایی که این پروتئین‌ها را هدف قرار می‌دهند، می‌تواند یکی از راه‌های کُند کردن روند پیری باشد.

با افزایش سن، بدن ما پس از رسیدن به بزرگسالی شروع به اُفت می‌کند که منجر به بیماری‌های مرتبط با افزایش سن و مرگ می‌شود. در جدیدترین تحقیق بررسی می‌شود که کدام پروتئین‌ها می‌توانند بر روند پیری تأثیر بگذارند.

بسیاری از عوامل پیچیده و مرتبط، میزان پیری و مرگ ما را تعیین می‌کنند، از جمله ژنتیک، سبک زندگی، محیط و شانس. این مطالعه نقش پروتئین‌ها در این فرآیند روشن می‌کند.

برخی افراد به طور طبیعی به دلیل DNA که از والدین خود به ارث می‌برند، سطوح بالاتر یا کمتری از پروتئین‌های خاص دارند. این سطوح پروتئین به نوبه خود می‌تواند بر سلامت فرد تأثیر بگذارد.

محققان دانشگاه ادینبرگ اسکاتلند، نتایج شش مطالعه ژنتیکی بزرگ را در مورد پیری انسان که هر کدام حاوی اطلاعات ژنتیکی صدها هزار نفر بود، بررسی کردند.

در میان ۸۵۷ پروتئین مورد مطالعه، محققان دو پروتئین را شناسایی کردند که اثرات منفی قابل توجهی بر معیارهای مختلف پیری داشتند.

افرادی که دی‌ان‌ای را به ارث برده‌اند که باعث افزایش سطح این پروتئین‌ها می‌شود، نحیف‌تر بودند، از سلامتی ضعیفی برخوردار بودند و نسبت به افرادی که این DNA را نداشتند، کمتر احتمال داشت که عمر طولانی‌تری داشته باشند.

اولین پروتئین به نام آپولیپوپروتئین (LPA) در کبد ساخته می‌شود و تصور می‌شود در لخته شدن خون نقش دارد. میزان بالای LPA می‌تواند خطر تصلب شریان را افزایش دهد که بیماری قلبی و سکته پیامد احتمالی آن است.

دومین پروتئین، مولکول چسبنده سلول عروقی ۱ (VCAM۱) است که عمدتاً در سطوح سلول‌های اندوتلیال یافت می‌شود. این پروتئین اتساع و انقباض عروق را کنترل می‌کند و در لخته شدن خون و پاسخ ایمنی عمل می‌کند.

زمانی VCAM۱ افزایش می‌یابد که بدن سیگنال‌هایی ارسال می‌کند که نشان می‌دهد عفونت را شناسایی کرده است، VCAM۱ سپس به سلول‌های ایمنی اجازه می‌دهد از لایه اندوتلیال عبور کنند.

محققان می‌گویند داروهایی که برای درمان بیماری‌ها از طریق کاهش سطوح LPA و VCAM۱ استفاده می‌شوند، می‌توانند فواید بیشتری در بهبود کیفیت و طول عمر داشته باشند.