فرارو- فال گرفتن از آثار ادبی، از باور‌های کهن این مرز و بوم است. در گذر زمان ساکنان این خاک به ادیبانی که گمان می‌بردند بهره‌ای از کلام حق دارند رجوع می‌شد. با این حال، اما در گذر زمان تنها تفال به حافظ در فرهنگ عامیانه ما باقی مانده است.

عاشق روی جوانی خوش نوخاسته‌ام

وز خدا دولت این غم به دعا خواسته‌ام

عاشق و رند و نظربازم و می‌گویم فاش

تا بدانی که به چندین هنر آراسته‌ام

شرمم از خرقه آلوده خود می‌آید

که بر او وصله به صد شعبده پیراسته‌ام

خوش بسوز از غمش‌ای شمع که اینک من نیز

هم بدین کار کمربسته و برخاسته‌ام

با چنین حیرتم از دست بشد صرفه کار

در غم افزوده‌ام آنچ از دل و جان کاسته‌ام

همچو حافظ به خرابات روم جامه قبا

بو که در بر کشد آن دلبر نوخاسته‌ام

شرح لغت: رند: به کسر اول وارسته از قید تعلقات دنیا، پیراسته و مجرد /نظرباز: آن که مشتاق دیدار زیبایان و خوبان است / جامه قبا: گریبان چاک زده.

تفسیر عرفانی:‌

عاشق چهره‌ی جوانی نورسم و روی آوردن این اقبال، این غم را به دعا از خدا درخواست نمودم. مقصود او از این شعر این است که، عاشقان پیشگاه دوست، عشق خود را به او در افواه جاری می‌سازند و همچون شمع در غم او می‌سوزند و این پیوسته ادامه دارد تا آنکه به وصال دوست دست یابند.

تعبیر غزل:

همواره با مردم و اطرافیان خود، به ویژه والدین و فرزندانت با ملایمت و نرمی برخورد کن. بکوش خود را اصلاح نمایی تا عزت و آبرویت حفظ شود.