جالب این است که نمی‌گویند این حقّ شما است، می‌گویند حقّ من به ‌عنوان حاکم است؛ نمی‌گویند شما آزادی انتقاد دارید، می‌گویند حقّ من است که از من انتقاد کنید. این را امامی گفته که معصوم است.

در جای دیگر می‌گویند من بالاتر از این نیستم که خطا کنم؛ البتّه بعدش می‌گویند اگر خودم باشم و خودم؛ چون آنجا دارند با مخاطبانی صحبت می‌کنند که ایشان را معصوم نمی‌دانند.

این را هم بدانیم که اکثر مردم و حتّی اغلب شیعیان در زمان ایشان، شیعه‌ سیاسی بودند؛ شیعه کلامی خیلی کم بودند.

تیپ‌های خاصّی شیعه‌ کلامی بودند که اعتقاد داشته باشند ایشان خلیفه‌ بلافصل پیامبر است و این نصب الهی است و ایشان معصوم است. حتّی آنهایی که در سه جنگ در جبهه‌ها نیروهای امیرالمؤمنین (علیه‌السّلام) بودند، اکثرشان شیعه‌ سیاسی بودند؛ یعنی لزوماً معتقد به عصمت ایشان نبودند ولی می‌گفتند حکومت حقّ علی است. شیعه‌ علی در آن موقع، شیعه‌ سیاسی است که اکثرشان از نظر کلامی اهل سنّت هستند.