به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم،‌ آیت الله محمدرضا حاج‌باقری مشهور به «مهدوی‌کنی» در 14 مرداد 1310ش در روستای کن متولد شد. پس از اتمام کلاس ششم ابتدایی، در سن 13 سالگی برای تحصیل علوم حوزوی عازم تهران شد.  در سال 1327 ه.ش برای ادامه تحصیل راهی شهر مقدس قم شد. در طول سال‌های تحصیل در قم از محضر اساتید مختلفی از جمله حضرات آیات شیخ جعفر سبحانی، سید جواد حسینی، سیدرضا صدر، علی مشکینی، نعمت‌الله صالحی نجف‌آبادی و سید شهاب‌الدین مرعشی نجفی کسب فیض کرد. پس از گذراندن این دوره که 6 سال به‌طول انجامید، با پایان یافتن دوره سطح، وارد کلاس‌های سطح عالی بزرگان حوزه شد ازجمله 5 سال از محضر آیت‌الله سیدمحمدحسین طباطبایی بروجردی، 9 سال در درس خارج فقه و اصول امام خمینی(ره)، مدتی در درس فقه و فلسفه آیت‌الله ابوالحسن رفیعی قزوین و برخی اساتید دیگر شرکت کرد، همزمان دروس کلامی را نزد آیت‌الله مطهری و فلسفه و تفسیر را نزد علامه سیدمحمدحسین طباطبایی فرا گرفت. ایشان در حالی که در سال 1338ش به درجه اجتهاد نائل شده بود، با دختر آیت‌الله حاج شیخ زین‌العابدین سرخه‌ای از علمای معروف تهران ازدواج کرد.

پس از رحلت آیت‌الله بروجردی، ایشان عازم تهران می‌شود و علاوه بر تدریس در حوزه علمیه مروی، فعالیت مذهبی سیاسی خود را به‌عنوان امام جماعت مسجد جلیلی در اواخر سال 1341 شروع می‌کند. مسجد جلیلی قبل از انقلاب پاتوقی بود برای مبارزان انقلابی و فعالان سیاسی علیه رژیم شاه که این مورد مرهون عملکرد و فعالیت‌های آیت‌الله مهدوی‌کنی در این مسجد است.

  آیت‌الله مهدوی کنی، پس از پیروزی انقلاب، از طرف حضرت امام خمینی(ره) عهده‌دار مسؤولیت‌های متعددی در تأسیس نظام نوپای اسلامی شد و در زمان زعامت رهبر معظم انقلاب نیز عهده‌دار سمت‌های دیگری شد. ایشان در کنار مسئولیت‌های اجرایی، به رسم سنت دیرینه علما،‌ جلسات اخلاق را با حضور دانشجویان و طلاب و دیگر اقشار جامعه برگزار می‌کرد.  کتاب «نقطه‌های آغاز در اخلاق عملی» از جمله تألیفات آیت الله مهدوی کنی در زمینه اخلاق و کتاب «سیاست اخلاقی و اخلاق سیاسی» برگرفته از خطبه‌ها و سخنرانی‌های آیت‌الله مهدوی در همین زمینه است. 

ایشان از عالمانی که پیرو امام خمینی (ره) و رهبر معظم انقلاب، به شدت بر مسئله وحدت بین مسلمین تأکید داشت تا حدی که در همین جلسات اخلاق به طرح موضوع «وحدت» می‌پرداخت. 

آیت الله مهدوی کنی در سخنانی ضمن تأکید بر مسئله وحدت گفت:

 دستور علما و به ویژه امام خمینی این بوده که در نمازهای اهل سنت شرکت کنید. امام می‌فرمود در نماز جماعت ایشان در مکه هم شرکت کنید تا حدی که تأکید داشتند اگر حضور نیابید، نمازتان باطل است. به این مسئله، تقیه وحدت و توافق می‌گویند. ما باید کاری کنیم که نشان دهیم با سایر مسلمانان همراه هستیم. بنایمان این نیست که مسلمانان به جان هم بیفتند. امام صادق (ع) فرمود «مَن صَلّی خَلفَهُم کَمَن صَلّی خَلفَ رَسول الله.» تمام اینها برای اتحاد و وحدت است. روایتی دیگر در امالی طوسی درباره حضور اصحاب در مجالس اهل سنت و عدم نهی امام درباره این حضور وجود دارد. یکی از یاران امام صادق (ع) پرسید فدایت شوم من در مجلس این جماعت یعنى بنى عبّاس حاضر می‌شوم چه بگویم؟ حضرت فرمود وقتى در مجلس ایشان حاضر شدى و آنها ما را یاد کردند تو بگو: بار خدایا فراخى و سرور و شادى را به ما بنمایان، چه آنکه تو آنچه اراده بکنى را می‏‌دهى. گفتم فدایت شوم بسیار می‌‏شود که من نام حضرت امام حسین را می‌‏برم، در ارتباط به آن حضرت چه بگویم؟ حضرت فرمود بگو: سلام و درود بر تو اى ابا عبداللَّه (این درود را سه بار بگو) چه آنکه درود به آن حضرت خواهد رسید چه از نزدیک بوده و چه از راه دور باشد.

انتهای‌پیام/