عباس نوروزی روز چهارشنبه در گفت و گو با خبرنگار ایرنا اظهار داشت: شهر بندرلنگه دارای بافت تاریخی با ارزشی است که قدمت برخی خانه‌های قدیمی شهر به اواخر قاجاریه و اوایل پهلوی اول باز می‌گردد.
وی ادامه داد: این بناهای از نظر معماری و همچنین تاریخی دارای ارزش فراوانی برای هرمزگان و به خصوص منطقه غرب این استان هستند که بایستی حفظ شوند و در همین راستا با شهرداری بندرلنگه برای انعقاد تفاهم نامه ای به منظور مرمت بناهای تاریخی گفت وگو شد که با استقبال کرد.
وی اضافه کرد: مهمترین مساله در این خصوص برای مطالعه جذب اعتبار لازم برای مطالعه است که امیدواریم بتوان با حمایت‌های مسوولان هرمزگان و به خصوص مسوولان عالی در بودجه سال آینده لحاظ کرد.
معاون میراث فرهنگی اداره کل میراث فرهنگی، صنایع دستی و گردشگری ابراز داشت: نکته دیگری که باید در این رابطه به آن توجه کرد همکاری مردم برای مطالعه و بررسی بافت‌ها و بناهای تاریخی در جهت ثبت آنها در فهرست آثار ملی است که اگر این یاری و مطالبه باشد می‌توان اقدام های موثری برای بافت بندرلنگه و هر شهر و حتی روستای این استان انجام داد.
نوروزی تصریح کرد: درحال حاضر بافت دارای ارزش برای ثبت در بندرلنگه به دلیل توسعه و کم توجهی نسبت به حفظ بناهای با قدمت بالا به صورت لکه هایی منفصل از همدیگر درآمده اند که اگر هم اکنون به آنها توجه نشود احتمال دارد از این نیز کوچکتر شوند.
وی تصریح کرد: برای جلوگیری از کوچکتر شدن این لکه‌ها در هر شهری علاوه بر مردم مسوولان شهری و شوراهای شهر اهمیت دارند که می‌توانند با آگاهی بخشی به مردم و تصویب برنامه‌های مراقبتی از هویت معماری شهر خود حفاظت و مراقبت کنند.
شهرستان بندرلنگه با ۱۵۹ هزار نفر جمعیت در غرب هرمزگان واقع شده و تا مرکز بندرعباس ۲۴۰ کیلومتر فاصله دارد.
در سال ۱۶۳۸ «تاورنیه»- سیاح فرانسوی- طی سفر از بصره به بندر لنگه، مدت دو روز در این بندر اقامت نموده و از آن به خوبی یاد کرده است. در سال ۱۷۶۰ میلادی، اعراب جواسم سواحل جنوبی خلیج فارس طی یک مهاجرت وسیع، جزیره قشم و بندر لنگه و بندر شناس را تصرف کردند.
در زمان کریم‌خان زند (۱۷۷۳- ۱۷۴۳ میلادی) سهولت ارتباط دریایی خلیج فارس از طریق بندرلنگه، رونق تجاری قابل توجهی در بندر لنگه و بندر کنگ به وجود آورد و راه کاروان رو شیراز نیز به اهمیت بازرگانی این دو بندر افزود.
اعراب جواسم به دستور کریم خان زند و بنا به سیاست نظامی او، در بندر لنگه سکونت گزیدند و در آبادی و رونق آن همچنان کوشیدند؛ به طوری که بندر فوق از مشهورترین بنادر خلیج فارس شد و در دوران قاجار، به عروس بنادر ایران معروف گردید.
تا سال ۱۸۹۶ میلادی، اعراب جواسم بر بندر لنگه تسلط داشتند. در سال ۱۸۸۹ میلادی در بندر لنگه دفتر کنسولگری فرانسه تأسیس گردید و از همین سال، گمرک بندر لنگه و بندرعباس زیر نظر و ریاست بلژیکی‌ها قرار گرفت.
در سال ۱۸۹۸ میلادی یکی از افراد خانواده‌های حکومتی بندر لنگه به علت ضعف حکومت مرکزی، بندر لنگه و مناطق اطراف آن را تحت تصرف خود درآورد و علی‌رغم مخالفت دولت مرکزی ایران، نمایندگانی را جهت اداره امور بندر لنگه انتخاب کرد.
در اواخر حکومت سلسله قاجاریه، بندر لنگه رو به ویرانی گذاشت و از شروع جنگ جهانی اول تا بعد از جنگ دوم جهانی ۱۹۴۵ که انواع بیماری های واگیردار همراه با فقر و قحطی شیوع پیدا کرده بود، اکثر مردم این شهر فعالیت خود را تعطیل کرده، و به نقاط دیگر مهاجرت کردند.
به همین دلیل به مرور زمان، نقاط مسکونی شهر خالی از سکنه شد و شهر فعالیت و چهره واقعی خود را از دست داد و سپس آرام آرام رونق یافت.
بندر لنگه امروزی شهری نسبتاً آباد است و همچنان فعالیت‌های تجاری آن رو به گسترش است.
